πειραματικὸς κομμουνισμὸς καὶ βασιλεία τοῦ Θεοῦ

 

Λέει ὁ Λαντάουερ τὸ 1915: «Ὁ σοσιαλισμὸς εἶναι ἡ ἀπόπειρα νὰ ὁδηγήσουμε τὴν κοινὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου σ’ ἕναν δεσμὸ κοινοῦ πνεύματος σὲ ἐλευθερία, δηλαδὴ σὲ θρησκεία». […]

Γιατὶ τὸ πνεύμα τῆς ἀλληλεγγύης μπορεῖ ἀληθινὰ νὰ παραμείνει ζωντανὸ μόνον ἐφ’ ὅσον ὑπάρχει ζωντανὴ σχέση μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων.  […]

Σφάλλει, συνεπῶς, ὁ Κροπότκιν, ὅταν ἀποδίδει τὴν κατάρρευση τῶν πειραματικῶν κομμουνιστικῶν ἀποικιῶν στὸ γεγονὸς ὅτι «θεμελιώθηκαν σ’ ἕνα ἀνάβρυσμα θρησκευτικότητας, ἀντὶ νὰ θεωρήσουν τὴν κοινότητα ἁπλῶς ἕναν τρόπο κατανάλωσης καὶ παραγωγῆς τὸν ὁποῖο ἐπέβαλε ἡ οἰκονομία». Γιατὶ ἀκριβῶς ὅπου μιὰ ἀποικία γεννιέται ὡς ἔκφραση πραγματικῆς θρησκευτικῆς ἔξαρσης καὶ ὄχι ἁπλῶς ὡς ἐπισφαλὲς ὑποκατάστατο τῆς θρησκείας, καὶ ὅπου βλέπει τὴν ὕπαρξή της ὡς ἀπαρχὴ τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ - αὐτὸ συνήθως ἐνισχύει τὴν ἀνθεκτικότητά της.

 

Μάρτιν Μπούμπερ, Μονοπάτια στὴν οὐτοπία, μτφρ. Βασίλης Τομανᾶς, ἐκδ. Νησίδες

Εὐχαριστία καὶ κοινωνία

 

[…] Ἡ ἀληθινὴ καὶ θετικὴ ἰσότητα, ὅπως ἄλλωστε καὶ ἡ ἀληθινὴ καὶ πραγματικὴ ἐλευθερία, φανερώνεται καὶ πραγματοποιεῖται μὲ τὴν ἀλληλεγγύη, τὴν ἀλληλοσυμπλήρωση καὶ τὴν ἀδελφωσύνη ποὺ κάνουν ὥστε οἱ πολλοὶ νὰ ζοῦν σὰν ἕνα σῶμα, ὡς εἷς ἄνθρωπος. Τὸ βάπτισμα τῆς ἐλευθερίας καὶ τὸ χρίσμα τῆς ἰσότητας βρίσκουν τὸ ἐπιστέγασμα καὶ τὴν κορωνίδα τους στὸ μέγα μυστήριον τῆς Εὐχαριστίας ἢ Κοινωνίας, τὸ μυστήριο τῆς ἀδελφωσύνης, ὅλων τῶν ἀνθρώπων, ποὺ άποτελεῖ ἐκπλήρωση τῆς προσευχῆς τοῦ Χριστοῦ: 'Ίνα πάντες ἓν ὦσι, καθὼς σύ, Πάτερ, ἐν ἐμοὶ κἀγὼ έν σοί (’Ιωάν. 17, 21). Ἐπισυνάγοντας ὅλους τοὺς μαθητάς του σὲ μιὰ κοινωνία, συγκεντρώνοντάς τους γύρω ἀπὸ τὸ αὐτὸ τραπέζι ὁ Ἱησοῦς Χριστὸς ἔσπασε ὅλες τὶς διακρίσεις, κοινωνικές, πολιτικές, ἐθνικές· αὐτὸς ποὺ θέλησε νὰ γίνει ὁ Ἀδελφὸς ὅλων περιέλαβε μέσα στήν ἀδελφωσύνη του ὅλες τὶς τάξεις, ὅλες τὶς κρατικὲς διαρθρώσεις, ὅλες τὶς ἐθνικὲς παραδόσεις. Καὶ ἐφ’ ὅσον αὐτὴ ἡ μυστηριώδης κοινωνία τοῦ Σώματος τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀληθινὴ καὶ πραγματική, τότε μὲ τὴ συμμετοχή μας αὐτὴ γινόμαστε ὅλοι ἀδελφοί, χωρὶς καμιὰ διάκριση τάξεως, φυλῆς ἢ γλώσσας. Γι’ αυτὸ ἐὰν ἐξακολουθοῦμε νὰ μισοῦμε οἱ μὲν τοὺς δέ, νὰ πολεμοῦμε μεταξύ μας καὶ νὰ ἀλληλοφονευόμαστε, τότε ὄχι μόνο μεταφορικὰ ἀλλὰ πραγματικὰ εἴμαστε ἀδελφοκτόνοι, ὄχι μόνον ἁμαρτάνουμε, ἀλλὰ κυριολεκτικὰ σταυρώνουμε τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ καὶ ἀποδεικνύουμε ἄδεια ἀπὸ κάθε περιεχόμενο τὴν χριστολογικὴ πίστη καὶ ὁμολογία τῆς Ὀρθοδοξίας.

 

 

Βλαντιμὶρ Σολοβιώφ, Ἡ Ὀρθόδοξη χριστολογία γιὰ τὰ κοινωνικὰ προβλήματα, μτφρ. Δημήτρης Γεωργίου, περ. Σύνορο ν. 40, Χειμώνας 1966-1967