Κυριακή 24 Ιουνίου 2018

ὁ ἀφανισμὸς τοῦ Θεοῦ

Σπυριδούλα Φιωτάκη

Ὅσοι ζοῦν τὴν ἀκραιότητα τοῦ κάθε ἐνθαδικοῦ σημείου καὶ συνεπῶς τὴν ἐγγύτητα τοῦ Θεοῦ, δὲν ρωτοῦν ἂν ὁ Θεὸς «ὑπάρχη» ἢ «δὲν ὑπάρχη»· δὲν ἰσχύουν οἱ κατηγορίες τῆς ὑπαρξης. Δὲν ρωτοῦν ἂν εἶναι κοντὰ ἢ μακρυά· δὲν ἰσχύουν οἱ κατηγορίες τοῦ χώρου οὔτε τοῦ χρόνου. Οὔτε ρωτοῦν ἂν ὁ Θεὸς εἶναι δυνατὸς ἢ ἀδύνατος, δίκαιος ἢ ἄδικος. Ἐφ’ ὅσον ὅμως μιλοῦν, χρησιμοποιοῦν τὶς λέξεις τὶς θεμελιωμένες ἀναγκαίως στὶς κατηγορίες τῆς ἐνθαδικότητας. Τὶς χρησιμοποιοῦν ὅμως ὡς σύμβολα, ὡς ἀφετηρίες ἀναχωρήσεως. Ἐνῶ γνωρίζουν πὼς προτιμότερη εἶναι ἡ σιωπή. Ἀκριβῶς γιὰ νὰ μὴν θανατώσουν τὸν Θεό. Διότι τὸ αἰώνιο πεθαίνει μέσα στὸ ἔγχρονο.
Στὰ ὅρια τῆς ὑπάρξεως συναντᾶται ὁ Θεός. Ἕνα ὅριο εἶναι ὁ θάνατος. Ὄχι ἁπλῶς τὸ βιολογικὸ ὅριο, ἀλλὰ τὸ ὑπαρξιακό. Σὲ σπάνιες καὶ προνομιακὲς στιγμὲς βιώνεται ὣς τὴν ἔσχατη ἀκρώρειά του, ὅταν διανοίγεται δυσοίωνος ὁ τελεσίδικος καταποντισμὸς τοῦ Ὄντος. Ὁπότε ἐγείρεται τὸ αἴτημα τῆς ἀναστάσεως. Τὸ ὁποῖο δὲν ἱκανοποιεῖται ἔξω ἀπὸ τὸν Θεό. Μὲ τὴν ἱστορικὴ σύμπτυξη τῆς συνείδησης τοῦ ἀνθρώπου ἐντεῦθεν τοῦ ὁρίου τοῦ θανάτου, ἐξαφανίζεται ἀπὸ τὸν ὁρίζοντα τῆς συνείδησης καὶ ὁ Θεὸς τῆς ἀναστάσεως. […]
Τὸ ὀντολογικὸ μηδὲν πολιορκεῖ τὴν ὕπαρξη ἀπὸ πολλὲς προσβάσεις.Ἡ ὕπαρξη ὁλοένα κινδυνεύει νὰ ἐκπορθηθῆ ἀπὸ τὸ μηδὲν καὶ νὰ ἀφανιστῆ μέσα στὸν ὠκεανὸ τοῦ τίποτε. Ὁ ἄνθρωπος ἀγωνιᾶ μπροστὰ στὴν περίπτυξη τῆς ὑπάρξεώς του ἀπὸ τοὺς πλοκάμους τοῦ μηδενὸς καὶ ἐκζητᾶ τὴν σωτηρία του ἀπὸ τὸν Θεό. Διότι τὸ μηδὲν ἀκυρώνεται μόνον ἀπὸ τὴν πλησμονὴ τοῦ Ὄντος, τοῦ Θεοῦ. Μὲ τὴν ἱστορικὴ σύμπτυξη ὅμως τῆς συνείδησης τοῦ ἀνθρώπου ἀφανίζονται τὰ ὅρια ποὺ ψαύουν τὶς παρυφὲς τοῦ μηδενὸς καὶ μαζύ τους ἀφανίζεται καὶ ὁ Θεός. Διότι ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος δὲν ἀποζητάει τὴν αὐθεντικὴ ὕπαρξη, ὥστε νὰ τρομάξη ἀπὸ τὸ κενὸ τῆς ἀναυθεντικῆς βιότευσης.
Συνεπῶς, ὁ ἀφανισμὸς τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ἄλλη ὄψη τοῦ ἀφανισμοῦ τῆς συνειδητοποιήσεως τῶν ὁρίων τῆς ὑπάρξεως. Πρόκειται γιὰ ἀπώλεια ὑποστασιακοῦ ἐδάφους καὶ γιὰ σύμπτυξη τῆς συνειδήσεως πρὸς τοὺς κοινοὺς χώρους τῆς καθημέριας διαπόρευσης. Πρόκειται γιὰ ἕνα πρωτοφανὲς στὴν ἱστορία φτώχεμα τῆς συνειδήσεως, μὲ τὸν περιορισμὸ τῶν διαστάσεών της καὶ τὴν ἀπίσχνανση τῶν πνευματικῶν ροπῶν της.

Χρήστου Μαλεβίτση, Ἡ ἐσωτερικὴ διάσταση - Ἡ τραγωδία τῆς ἱστορίας, ἐκδ. Ἁρμός, Ἀθήνα 2010


Κυριακή 17 Ιουνίου 2018

πτυχὲς τοῦ ἐθνικοῦ ζητήματος

Γιῶργος Καραφωτιᾶς

[…] Μὲ τσακισμένα ἔθνη ἀφανίζονται οἱ μεγάλες ἀξίες τῆς ἀνθρωπότητας, ἡ παραγωγικὴ αὐθυπαρξία κάθε ξέχωρης ἐθνικῆς ὀντότητας (ὁ πατριωτισμός της, ἡ ἀντίληψη τῆς ἐλευθερίας, ὁ κοινὸς ψυχισμός, ὁ πολιτισμός της). Καὶ χωρὶς τὶς ἀξίες αὐτὲς οἱ ἄνθρωποι ἐξανδραποδίζονται, μεταπλάθονται σὲ μοιρολατρικοὺς σκλάβους τοῦ σάπιου συστήματος. Γίνονται μουνοῦχοι. […]
 Καὶ χωρὶς τὴ δική τους ἰδιομορφία-προσωπικότητα ἔθνη καὶ ἄνθρωποι ἀποτελοῦν ἄμορφη μάζα (λ.χ. οἱ σύγχρονοι μαζάνθρωποι). Ἡ καταπολέμηση τῆς μιᾶς τέτοιας συμφορᾶς, στὴν ἐποχή μας, κατακτιέται μὲ τὴν ἐθνικὴ ἀνεξαρτησία καὶ τὴ χειραφέτηση τῶν καταπιεσμένων. […]
 Καὶ τὶ σημαίνει ἐθνικὸ ζήτημα; Τὸ δικαίωμα τῆς αὐτοδιάθεσης κάθε ἔθνους, δηλαδὴ ἐλεύθερα νὰ καθορίζει τὴν πορεία του καὶ τὴν τύχη του, τὸ δικαίωμα νὰ ἔχει ἴσες δυνατότητες, ἴσα δικαιώματα ὁλόπλευρης ἀνάπτυξης (μὲ ὅλα τὰ ἄλλα ἔθνη τοῦ κόσμου), χωρὶς τὸ ἴδιο νὰ βλάπτει τὴν αὐθυπαρξία καὶ τὴν ἀνεμπόδιστη προαγωγὴ τῶν ἄλλων ἐθνῶν. […]
 Γενικὰ διαπιστώνουμε ὅτι ἐνὼ ὁ ἐθνισμὸς συμβαδίζει καὶ δὲν ἔρχεται σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν διεθνισμὸ (γιατὶ δὲν παροπλίζει τὰ ἔθνη, δὲν τὰ ἀπαλλοτριώνει ἀπὸ τὴν ἐθνική τους αὐτοσυνείδηση), ὁ ἐθνικισμός, ἔκφραση τῆς καπιταλιστικῆς ἰδεολογίας, παραμορφώνει τὰ ἔθνη καὶ τὰ κάνει ἀνταγωνιστικὰ ἀνάμεσά τους καὶ τὰ προσαρμόζει στὸν ἀμείλικτο καπιταλιστικὸ ἀνταγωνισμὸ γιὰ τὸ κυνηγητὸ τοῦ καπιταλιστικοῦ κέρδους (ἰδιαίτερα τοῦ ἀποικιοκρατικοῦ ὑπερκέρδους). […]
 Στὴν ἀρχή, ὁ κοσμοπολιτισμός, ποὺ ἔχει γιὰ θεμέλιό του τὸν ἐθνικὸ νιχιλισμὸ καὶ ποὺ προσπαθεῖ νὰ ξεριζώσει τὴν ἐθνικὴ συνείδηση, βασιζόταν κυρίως σὲ δῆθεν ὑπερεθνικές, πανανθρώπινες, κλπ, ἀξίες, σὲ οὐτοπιστικὰ νεφελώματα ἀστῶν καὶ μικροαστῶν διανοουμένων. Μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου, συστηματοποιήθηκε ὡς ἰδεολογία καὶ προσπάθησε νὰ ἀποκτήσει καὶ κάποιο δῆθεν ἐπιστημονικὸ μανδύα μὲ τὴ θεωρία τοῦ γκλομπαλισμοῦ. Σύμφωνα μὲ τοὺς γκλομπαλιστές, τὸ ἔθνος ἀποτελεῖ ἄμεσο κίνδυνο γιὰ τὴν ἐπιβίωση τῆς ἀνθρωπότητας. […]

Νίκος Ψυρούκης, Τὸ ἐθνικὸ ζήτημα, ἐκδ. Αἰγαῖον-Κουκίδα, Λευκωσία 2003


                                                                            

Τετάρτη 13 Ιουνίου 2018

σχόλιο Κ. Μοσκὼφ γιὰ Σκοπιανὸ



Ν. Γ. Πεντζίκης, Θεσσαλονίκη
Ἡ λογοκρισία ἐπίσημα καταργήθηκε μὲ τὴν ἀποκατάσταση τῆς ἀνάπηρής μας Δημοκρατίας στὰ 1974. Καὶ ὡστόσο τὸ Ὑπουργεῖο Βορείου Ἑλλάδος τῆς «σοσιαλιστικῆς» μας κυβέρνησης παρεμποδίζει ἐδῶ καὶ ἕνα χρόνο τὴν κυκλοφορία τῶν Ἀναμνήσεων τῆς Τσόλα Ντραγκοΐτσεβα, τῆς πιὸ γνωστῆς ἐπαναστατικῆς φυσιογνωμίας τῆς Βουλγαρίας. Καὶ αὐτὸ γιατὶ θὰ θύμωναν οἱ γιουγκοσλάβοι τῶν Σκοπίων, ἐπειδὴ οἱ θέσεις τῆς Τσόλα Ντραγκοΐτσεβα -ποὺ συμπίπτουν μὲ τὶς ἑλληνικὲς θέσεις γιὰ τὸ λεγόμενο Μακεδονικό- ἀντιστρατεύονται τὶς σκοπιανὲς ἀπόψεις. Ἀπόψεις ὡς γνωστὸ ἐπεκτατικὲς καὶ ἀνιστόρητες, ἀφοῦ διεκδικοῦν ὡς ἐθνικὸ χῶρο κάποιας «σλαβομακεδονικῆς» ἐθνότητας ὅλο τὸ βορειοελλαδικὸ χῶρο!!!
Ἡ καινούργια Βουλγαρία, στὴν οἰκοδόμηση τῆς ὁποίας ἡ Τσόλα Ντραγκοΐτσεβα πρωτοστάτησε, ἔχει διακηρύξει πὼς τὰ σημερινὰ διαβαλκανικὰ εἶναι καὶ τὰ ὁριστικὰ διαβαλκανικὰ σύνορα.
Ποιὲς ἀπόψεις ἐξυπηρετοῦν λοιπὸν τὰ χουντικὰ αὐτὰ κατάλοιπα σὲ κάποιες δημόσιες ὑπηρεσίες τῆς χώρας; Ἀπόψεις ἑλληνικές, γιουγκοσλαβικές, ἢ τῆς κρυμμένης πίσω ἀπὸ τὶς γιουγκοσλαβικὲς ἀξιώσεις μεγάλης ὑπερατλαντικῆς δύναμης – ποὺ δὲ θέλει νὰ χαλάσει τὰ χατίρια τοῦ πιὸ ἐξυπηρετικοῦ φαίνεται βαλκάνιού της ὑποτελοῦς, τῆς Ὁμόσπονδης δηλαδὴ λεγόμενης «Μακεδονίας» τῶν Σκοπίων;

Κωστὴς Μοσκώφ, Λαϊκισμὸς ἢ Πρωτοπορία;, Δοκίμια ІІІ, ἐκδ. Καστανιώτη, Ἀθήνα 1985