αὐτονομία!

 

    Μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι ὅλοι μας ὀφείλουμε νὰ περάσουμε ἐκεῖνο τὸ κατώφλι, πέρα ἀπὸ τὸ ὁποῖο βρίσκεται ἡ νέα ἀρχὴ τῆς ζωῆς μας, ποὺ συνίσταται στὸ ὅτι ἀρχίσαμε νὰ δημιουργοῦμε τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό μας, νὰ γίνουμε οἱ ἴδιοι πατέρες τοῦ ἑαυτοῦ μας, σύμφωνα μὲ τὸν ἅγιο Γρηγόριο τὸν Θεολόγο. […]

Ὅπως στὴ γήινη ὕπαρξη ἡ ἀνθρώπινη προσωπικότητα αὐξάνει καὶ ἀναπτύσσεται μὲ τὴ συνάντηση ἄλλων ἀνθρωπίνων προσώπων, ἔτσι καὶ στὸ ἐπίπεδο τοῦ αἰωνίου Εἶναι ὀφείλει ἀπαραίτητα νὰ εἰσέλθει σὲ κοινωνία μὲ τὸ Ἀπόλυτο Πρόσωπο τοῦ Θεοῦ. Ἡ δυνατότητα γιὰ τὴν κοινωνία αὐτὴ μᾶς δόθηκε στὶς ἐντολὲς τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ. Ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν αὐτῶν […] φθάνει ὣς τὰ ὅρια ἀνάμεσα στὸ κτιστὸ καὶ στὸ ἄναρχο· καλεῖ στὸ πιὸ σημαντικὸ γεγονὸς κάθε ζωντανοῦ προσώπου – τὸν ἐλεύθερο αὐτοκαθορισμό του γιὰ τὴν Αἰωνιότητα.

 

ἁγίου Σωφρονίου τοῦ Ἀθωνίτου, Τὸ μυστήριο τῆς χριστιανικῆς ζωῆς

«ἔσχατον οὗ χάριν γεγόναμεν»

 

Χάριν ποίου, λοιπόν, σκοποῦ, μᾶς δημιούργησε ἡ φύση καὶ ὁ θεός; Ὅταν ρώτησαν τὸν Πυθαγόρα ποιὸς εἶναι ὁ σκοπός, αὐτὸς ἀπάντησε «γιὰ νὰ βλέπουμε τὸν οὐρανό» καὶ ἔλεγε ὅτι εἶναι παρατηρητὴς τῆς φύσης, πρᾶγμα ποὺ ἐξηγοῦσε καὶ τὸν λόγο γιὰ τὸν ὁποῖο βρισκόταν στὴ ζωή. Ἐπίσης, λένε ὅτι ὁ Ἀναξαγόρας, ὅταν κάποτε ρωτήθηκε γιατὶ κάποιος γεννιέται καὶ ἐπιθυμεῖ νὰ ζεῖ, ἀπάντησε στὴν ἐρώτηση ὡς ἑξῆς: «Γιὰ νὰ βλέπει τὰ σχετικὰ μὲ τὸν οὐρανὸ κι αὐτὰ ποὺ περιέχει, δηλαδὴ τὰ ἀστέρια, τὴ σελήνη καὶ τὸν ἥλιο, διότι κανένα ἄλλο απὸ αὐτὰ ποὺ ὑπάρχουν δὲν ἀξίζει». Ἄρα, τὸ σημαντικότερο σὲ ὅλα τὰ πράγματα εἶναι ὁ σκοπὸς […]. Ἡ φρόνηση λοιπόν, σύμφωνα μὲ τὴ φύση, εἶναι ὁ σκοπός μας καὶ ὁ ἔσχατος σκοπὸς χάριν τοῦ ὁποίου γεννηθήκαμε. Ἄρα, ἂν γεννηθήκαμε, εἶναι φανερὸ ὅτι γεννηθήκαμε γιὰ νὰ κερδίσουμε τὴ φρόνηση καὶ τὴ γνώση. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ ὀρθῶς ὁ Πυθαγόρας εἶπε ὅτι κάθε ἄνθρωπος φτιάχτηκε ἀπὸ τὸν θεὸ γιὰ νὰ γνωρίζει καὶ νὰ θεωρεῖ.

 

Ἰάμβλιχος, Προτρεπτικὸς ἐπὶ φιλοσοφίαν    

ἁμαρτία - τρόπος ἀνυπαρξίας

 

Φώτης Μαστιχιάδης

[…] ὁ χρυσοῦς τὴν γλῶτταν καὶ τὴν ψυχὴν Ἰωάννης λέγων, ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν ἔδωκε σημάδι τῶν μαθητῶν του τὰ θαύματα ὅπου ἔμελλον νὰ κάμνουν, ἀλλὰ τὴν ἐντολὴν τῆς ἀγάπης. […] Ἐσύ, ἀδελφέ, ὅταν παραβαίνῃς τὰς ἐντολὰς τοῦ Θεοῦ, φθάνεις εἰς ἕνα τοιοῦτον βαθμόν, ὅπου ὄχι μόνον χάνεις τὰ φυσικὰ καὶ ὑπερφυσικὰ χαρίσματα, ὅπου προείπομεν, ἀλλὰ ἀκόμη χάνεις καὶ αὐτὸ τὸ εἶναι. […] Τὸ λοιπὸν καὶ ὅποιος παραβαίνει τὰς ἐντολὰς τοῦ Θεοῦ καὶ κάμνει τὴν ἁμαρτίαν καὶ στέρησιν τοῦ ὄντος, γίνεται κατὰ τοῦτο καὶ ἐκεῖνος μὴ ὄν.

ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, Χρηστοήθεια τῶν χριστιανῶν