 |
| Νικόλας Κυριάκου |
Ὅλα τὰ φαινόμενα μὲ τὰ ὁποῖα ἀσχολεῖται ἡ ἐπιστήμη εἶναι σχετικά. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ γνώση τους δὲν εἶναι δυνατὴ διαφορετικά, παρὰ μόνο μὲ συμβατικὸ καὶ καθόλου μὲ ἀπόλυτο τρόπο. […]
Ἡ ἐπιστήμη ἔχει ὡς βάση τὴν «ἀντικειμενοποίηση τοῦ κόσμου» καὶ τὴν «ἀντικειμενικὴ γνώση». Ἰσχύει μόνο ἐκεῖ, ὅπου τὸ εἶναι ὑπάρχει προκαθορισμένο. Δὲν γνωρίζουμε λοιπὸν οὔτε κατανοοῦμε μὲ ποιὰ ἐπιστημονικὴ ἢ ἀκόμη φιλοσοφικὴ βάση ἀπορίπτει ἡ ἴδια τὴ δυνατότητα νὰ υπάρχει ἄλλη διάσταση τοῦ Εἶναι ποὺ δὲν εἶναι προκαθορισμένη. Τὸ αὐθεντικὸ Πρωταρχικὸ Εἶναι παραμένει τελείως ἀπρόσιτο γιὰ τὴν ἐπιστήμη· αὐτὸ ξεπερνᾶ κατὰ πολὺ τὰ ὅριά της. Ἡ ἐπιστήμη δὲν μπορεῖ τίποτε νὰ μᾶς πεῖ ὄχι μόνο γιὰ τὸν αὐθεντικὸ φορέα τῆς ζωῆς, ἀλλὰ ἀκόμα καὶ γιὰ τὸ πρόβλημα τοῦ νοήματος τῆς ὑπάρξεώς μας, ποὺ ὑπερβαίνει τὴν ἀρμοδιότητα τῶν δυνατοτήτων της. […]
Πρέπει νὰ θεωρήσουμε ὡς ὀρθὴ θέση ὅτι ἡ κάθε γνώση μας εἶναι ἀξιόπιστη τότε μόνο, ὅταν στὴ βάση της κεῖται ἡ πραγματικὴ ἐμπειρία μας, τὸ πείραμα. Καὶ ἡ θέση αὐτὴ εἶναι πλήρως ἐφαρμόσιμη καὶ στὴν πνευματική μας γνώση. […]
Ἁγίου Σωφρονίου τοῦ Ἀθωνίτου, Τὸ μυστήριο τῆς χριστιανικῆς ζωῆς, Ἱερὰ Πατριαρχικὴ καὶ Σταυροπηγιακὴ Μονὴ Τιμίου Προδρόμου, Ἔσσεξ Ἀγγλίας, 32020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου