ἐλευθερία γιὰ ἀνθρωπινότητα

Ἐλευθερία Δροσάκη

    Ὁ ἄνθρωπος καὶ μόνον ὁ ἄνθρωπος, δημιουργώντας τὸν κόσμο του μπορεῖ νὰ πάει, πολὺ συχνά, ἀντίθετα στὴν ἔμφυτη λογικὴ τῆς φύσεως, τοῦ κόσμου ποὺ τοῦ δόθηκε. Μπορεῖ ἀκόμα καὶ νὰ τὸν καταστρέψει αὐτὸ τὸν κόσμο. Καὶ αὐτὸ συμβαίνει, γιατὶ ὁ ἄνθρωπος φαίνεται νὰ προκαλεῖται ἀπὸ ὁ,τιδήποτε εἶναι σ’ αὐτὸν «δεδομένο». […] Ὁ ἄνθρωπος μοιάζει μὲ τὰ ζῶα σὲ ὁ,τιδήποτε συνεπάγεται ὑποταγὴ σ’ αὐτὸ ποὺ τοῦ δόθηκε. Ὁ,τιδήποτε εἶναι ἐλεύθερο ἀπὸ μιὰ τέτοια ὑποταγὴ ἀποτελεῖ σημάδι τῆς παρουσίας τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτὸ μπορεῖ νὰ ὁδηγήσει πολὺ μακριά, μέχρι τὴν καταστροφὴ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο αὐτοῦ ποὺ τοῦ δόθηκε. Σ’ αὐτὸ τὸ σημεῖο τὸ ἀνθρώπινο φαινόμενο προβάλλει ἀκόμα πιὸ καθαρά. Γιατὶ κανένα ζῶο δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ἐναντιωθεῖ στὴν ἔμφυτη λογικότητα τῆς φύσεώς του. Ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ τὸ κάνει αὐτό, καὶ κάνοντάς το δείχνει ὅτι τὸ ἰδιάζον χαρακτηριστικό του δὲν εἶναι ἡ λογικότητα, ἀλλὰ κάτι ἄλλο: εἶναι ἡ ἐλευθερία. […]

Αὐτὸ μᾶς ἐπιτρέπει νὰ ποῦμε ὅτι εἶναι καλύτερα ποὺ ὁ Ἀδὰμ ἔπεσε διατηρώντας τὸ δικαίωμά του στὴν ἀπόλυτη ἐλευθερία, παρὰ ἂν εἶχε παραμείνει ἄπτωτος ἀρνούμενος αὐτὸ τὸ δικαίωμα, πρᾶγμα ποὺ θὰ τὸν ὑποβίβαζε στὴ θέση τοῦ ζώου. […]

Ἡ πτώση τοῦ Ἀδὰμ ἔφερε τὸν θάνατο ὄχι σὰν κάτι καινούριο στὴ δημιουργία, ἀλλὰ σὰν τὴν ἀνικανότητα νὰ ξεπεράσει τὴν ἔμφυτη θνητότητά της.

 

Μητρ. Περγάμου Ἰωάννου Δ. Ζηζιούλα, Ἡ κτίση ὡς εὐχαριστία, Θεολογικὴ προσέγγιση στὸ πρόβλημα τῆς οἰκολογίας, ἐκδ. Ἀκρίτας, Ἀθήνα 1992