ἀτομικὴ ἰδιοκτησία καὶ χριστιανικὴ πίστη

 

    […] Μποροῦμε νὰ συνοψίσομε τὸ κεφάλαιο ποὺ ἀναφέρεται στὴν ἰδιοκτησία μ’ αὐτὲς τὶς λέξεις: «ἀλλὰ ἂν κάποιος ποὺ ἔχει τὰ πλούτη τοῦ κόσμου δεῖ τὸν ἀδερφό του σὲ κατάσταση ἀνάγκης καὶ δὲν τὸν σπλαχνιστεῖ, πῶς ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς νὰ ἔχει μέσα του ἀγάπη γιὰ τὸ Θεό;» (Α´ Ἰω. 3, 17).

Γνωρίζομε μὲ ποιὰ σταθερότητα οἱ πατέρες τῆς ἐκκλησίας δίδαξαν, ποιὰ πρέπει νὰ εἶναι ἡ στάση αὐτῶν ποὺ κατέχουν ἔναντι ἐκείνων ποὺ βρίσκονται σὲ ἀνάγκη: «Δὲν εἶναι τμῆμα τῶν ἀγαθῶν σου αὐτὰ ποὺ δίνεις στὸν φτωχό…», ἔτσι ἔλεγε ὁ ἅγιος Ἀμβρόσιος. «Αὐτὸ ποὺ τοῦ δίνεις τοῦ ἀνήκει γιατὶ ἰδιοποιεῖσαι ὅ,τι δόθηκε γιὰ ὅλους. Ἡ γῆ δόθηκε γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους καὶ ὄχι μόνο γιὰ τοὺς πλούσιους».

Ἡ ἀτομικὴ ἰδιοκτησία δηλαδή, δὲν ἀποτελεῖ γιὰ κανέναν δικαίωμα ἀπόλυτο καὶ χωρὶς προϋποθέσεις. Δὲν ὑπάρχει κανένας λόγος νὰ κρατᾶς γιὰ ἀποκλειστικὴ χρήση
 αὐτὸ ποὺ ξεπερνᾶ τὴν προσωπική σου ἀνάγκη, ὅταν οἱ ἄλλοι δὲν ἔχουν τὰ ἀπαραίτητα.

Μὲ μιὰ λέξη: τὸ δικαίωμα τῆς ἰδιοκτησίας δὲν πρέπει ποτὲ νὰ ἐξασκεῖται μὲ ζημία τῆς κοινῆς ὠφέλειας, κατὰ τὴν παραδοσιακὴ διδασκαλία τῶν πατέρων τῆς ἐκκλησίας καὶ τῶν μεγάλων θεολόγων. Ἂν φθάσομε σὲ σύγκρουση ἀνάμεσα στὰ ἀποκτημένα ἀτομικὰ δικαιώματα καὶ τὶς ἀρχέγονες κοινοβιακὲς ἀπαιτήσεις, ἡ λαϊκὴ Ἐξουσία ἔχει τὸ δικαίωμα καὶ τὸ καθῆκον νὰ βρῆ μιὰ λύση μὲ τὴν ἐνεργὸ συμμετοχὴ τῶν ἀτόμων καὶ τῶν κοινωνικῶν ὁμάδων. […]

 

Ντὸν Χέλντερ Καμάρα, Δημοκρατία-Πανεπιστήμιο-Ἀνάπτυξη, μτφρ. Ἐ. Ὀρεινοῦ, ἐκδ. Μήνυμα 1974