 |
| σκηνὴ ἀπὸ τὸ Χειμερινὸ φῶς τοῦ Ἴνγκμαρ Μπέργκμαν |
[…] ὁ λόγος «ὁ Θεὸς εἶναι νεκρὸς» δὲν ἔχει τίποτα κοινὸ μὲ ὅσους περιφέρονται διαδίδοντας τὸν κοινότοπο ἰσχυρισμὸ ὅτι «δὲν πιστεύουν στὸν Θεό». […]
Τὸ τελικὸ χτύπημα κατὰ τοῦ Θεοῦ καὶ κατὰ τοῦ ὑπεραισθητοῦ κόσμου συνίσταται στὸ ὅτι ὁ Θεός, τὸ ὂν τῶν ὄντων, ἐξευτελίζεται σὲ ἀνώτατη ἀξία. Τὸ πιὸ σκληρὸ χτύπημα κατὰ τοῦ Θεοῦ δὲν εἶναι ὅτι ὁ Θεὸς θεωρεῖται ἄγνωστος, οὔτε ὅτι ἡ ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ καταδείχνεται ὡς μὴ - ἀποδείξιμη, ἀλλὰ τὸ ὅτι ὁ θεωρούμενος ὡς πραγματικὸς Θεὸς ἀνυψώνεται σὲ ἀνώτατη ἀξία. Διότι αὐτὸ τὸ χτύπημα δὲν προέρχεται ἀπὸ «τοὺς παρευρισκόμενους ποὺ δὲν πιστεύουν στὸν Θεό», (Φ. Νίτσε, Χαρούμενη ἐπιστήμη) ἀλλ’ ἀπὸ τοὺς πιστοὺς καὶ τοὺς θεολόγους τους, οἱ ὁποῖοι μιλοῦν γιὰ τὸ ἀνώτερο ὅλων τῶν ὄντων […].
[…] «ὁ Θεὸς εἶναι νεκρὸς». Αὐτὸς ὁ λόγος δὲν σημαίνει: δὲν ὑπάρχει Θεός· κάτι τέτοιο θὰ ἐξέφραζε μιὰ ἀπάρνηση κι ἕνα πρόστυχο μίσος. Ὁ λόγος σημαίνει κάτι χειρότερο: ὁ Θεὸς σκοτώθηκε. […] Ὁ ἴδιος ὁ Νίτσε ἐκπλήσσεται μὲ αὐτὴ τὴ σκέψη. Γι’ αὐτὸ καὶ ἀμέσως μετὰ τὸν ἀποφασιστικὸ λόγο: «Ἐμεῖς τὸν σκοτώσαμε - ἐσεῖς κι ἐγώ! Ὅλοι ἐμεῖς εἴμαστε οἱ φονιάδες του!» βάζει τὸν τρελὸ νὰ ρωτάει: «Μὰ πῶς κάναμε αὐτὴ τὴν πράξη;»
[…] Ἴσως τώρα δὲν εἴμαστε πιὰ τόσο βαρήκοοι καὶ βιαστικοί, γι’ αὐτὸ ποὺ λέγεται στὴν ἀρχὴ τοῦ σχολιασμένου χωρίου, ὅτι ὁ τρελὸς «φώναζε ἀσταμάτητα: Ζητῶ τὸν Θεό! Ζητῶ τὸν Θεό!»
Μάρτιν Χάιντεγκερ, Ὁ λόγος τοῦ Νίτσε «ὁ Θεὸς εἶναι νεκρός», στό: Γιάννη Τζαβάρα, Ἡ ἀπαξίωση τῶν ἀξιῶν- Νίτσε καὶ Χάιντεγκερ, ἐκδ. Ἴνδικτος, Ἀθήνα 2005
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
ΑπάντησηΔιαγραφή