«Εἶμαι ἐπαναστάτης»

 

Φρονῶ δηλαδὴ ότι, ὅπως τὸ φῶς τοῦ ἡλίου, ὁ ἀήρ, τὸ ὕδωρ κτλ. εἶνε εἰς τὴν καθολικὴν τῶν ἀνθρώπων χρῆσιν, οὕτω καὶ πάντα τὰ ἄλλα ὅσα ὁ ἄνθρωπος χρειάζεται, δύνανται νὰ καταστῶσι κοινά, ἐὰν οἱ ἀτελεῖς καὶ ἐγωιστικοὶ νόμοι, τοὺς ὁποίους ἐνομοθέτησεν ἡ ἐπίσης ἀτελὴς διάνοια τοῦ ἀνθρώπου, ἀντικαθιστῶσι διὰ τοῦ τελειοτάτου καὶ δικαιοτάτου τοῦ Ἰησοῦ, ὅστις παραγγέλλει «ἀγάπα τὸν πλησίον Σου ὡς σεαυτόν». Εἶνε δύσκολο ν’ ἀρνηθῇ τις ὅτι ἐὰν ὁ νόμος οὗτος ἐφαρμοσθῇ ποτέ, οἱ ἄνθρωποι θὰ ὦσιν ἀδελφοὶ κὶ ἡ χαρὰ καὶ τὸ μειδίαμα θὰ βασιλεύσωσι μεταξύ των ἀντὶ τῶν δακρύων αἵματος. […]

Διὰ τὴν ἐργασίαν μου ταύτην ἂς λυπηθῶσιν οἱ ἀφένται, οὐχὶ ὅμως καὶ οἱ πατριῶται, διότι ἐκ ταύτης κατὰ διάνοιαν μόνον ὠφελεῖται ὁ σοσιαλισμός, ἐμπράκτως δὲ ἡ Πατρίς, εἰς τὴν ὁποίαν τοὺς φόρους, τοὺς ἀγαθοὺς πολίτας καὶ τοὺς γενναίους στρατιώτας προσφέρει ὁ μεγάλος πληθυσμὸς τῶν σκληραγωγημένων καὶ ἐργαζομένων χωρικῶν καὶ ὄχι ὁ ἐλάχισστος τῶν ἐκφυλισμένων καὶ ἀργῶν τσιφλικιούχων.

Μαρίνος Ἀντύπας, «Προτιμῶ τὰς ἐνέσεις ἀπὸ τὰς καυτηριάσεις», ἐφ. Ἀνάστασις, ἀρ. 55 (24-3-1907)