…διὰ τοῦ Σταυροῦ Σου πολίτευμα

Ὁ σταυρὸς εἶναι δυὸ ἐπιθυμίες.

Ἡ μιὰ ἐπιθυμία ποὺ ἐρωτεύτηκε τὰ οὐράνια

σμίγει καὶ σταυρώνεται μὲ τὴν ἐπιθυμία

καθὼς διασχίζει τὴ γῆ.

Κι ὁ Χριστὸς εἶναι φιλικὰ ἐσταυρωμένος.

Νίκος Καροῦζος,Ἕξι ποιήματα γιὰ τὸ θῆλυ, Τὸ ἄφθαρτο ξύλο

Τὸ πολίτευμα τοῦ Σταυροῦ εἶναι τὸ πολίτευμα τῆς ἥττας. Ὁ σταυρούμενος ροκανίζει τὴν κυριαρχία - τὴν ἀντηρίδα τοῦ ἐγωτισμοῦ, ὁ ὁποῖος ὄντας μυθομανὴς κερνᾶ ἀφειδῶς τὴν πλάνη ὅτι ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ εἶναι ἄρχοντας. Τὸ ξεμασκάρεμα λοιπὸν τῆς ἰσχύος ἀποκαλύπτει τὴ δυνατότητα τοῦ προσώπου, τὸ ὁποῖο ἔρημο, γυμνὸ καὶ ἀφτιασίδωτο ἀναζητᾶ ἐπιτέλους τὸ ὄνομά του. Τὸ ὄνομα ποὺ ξεθωριάζει ἀποτελεσματικὰ κατὰ τὴ διττὴ καὶ σύμπλεκτη ροπὴ εἴτε πρὸς τὴ μάζα εἴτε πρὸς τὸ ἄτομο. Ὁ διὰ Σταυροῦ πολιτευόμενος ἐλευθερώνεται τόσο ἀπὸ τὴν ἀπώλεια τοῦ ὀνόματος, ὅσο καὶ ἀπὸ τὴν ὑπερέξαρσή του. Στὴ θυσιαστικὴ ἀπεμπόληση τῆς ἐξουσίας ἡ ἑτερότητα ἀνακτᾶται, διαφυλάσσεται καὶ προοδεύει. Τὸ ὄνομα καθὼς ἀπογαλακτίζεται σταυρικῶς ἀπὸ τὴ μυθικὴ ἀνάγκη τῆς ἐπιβολῆς, γυμνάζεται νὰ κοινωνεῖ, μαθαίνει νὰ ἵσταται κατὰ χάριν καὶ ὄχι νὰ παρίσταται κατισχύοντας.

Ἡ ἐπωνύμως καινὴ πολιτεία τοῦ Σταυροῦ συνιστᾶ μωρία καὶ σκάνδαλο μόνο γιὰ τοὺς μαζικῶς ἢ ἀτομικῶς ἀνωνύμους. Αὐτοὶ δὲν ἀντέχουν τὴν ἀπέκδυση τῆς ἐπίκτητης ταυτότητας ποὺ φόρεσαν ἁρπάζοντας. Οἱ κλητοί, οἱ ἔχοντες ὄνομα, ἢ ἀλλιῶς γεγυμνασμένη ἑτερότητα, χαίρουν διότι πολιτεύονται ἀπαντώντας. Καλοῦνται καὶ ἀνταποκρίνονται. Οἱ ἀνώνυμοι, πλαδαροὶ (μάζα) ἢ φουσκωτοὶ (ἄτομο), κωφεύουν. Ὄντες κρυφοὶ ἢ φανεροὶ ἐξουσιαστὲς γνωρίζουν μόνο νὰ ὁμιλοῦν συλλαβίζοντας τὴν ἠχὼ τῆς ἰδιωτείας τους.

Ὁ ἑκουσίως, δηλαδὴ ἐρωτικῶς, ἐπὶ ξύλου κρεμάμενος ἀποκτᾶ ὄνομα γιατὶ στὴν ὀριζόντια κεραία τοῦ Σταυροῦ σταυρώνει τὴν ἐξουσιαστικὴ πτυχὴ τῆς μάζας καὶ στὴν κάθετη τὴν ἀντίστοιχη τοῦ ἀτόμου. Ἡ παθητικὴ ἢ ἐνεργητικὴ ἀνωνυμία καθιστᾶ τὸ προσωπιδοφόρο εἶναι ἕρμαιο τῆς ἀνεξέλεγκτης δυνάμεως τοῦ κόσμου. Τὸ ἐξουσιαστικὸ δοῦναι καὶ λαβεῖν ναρκώνει καὶ σκοτώνει. Ὁ πρῶτος ὅμως ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ ἑκουσίως βεβαιώνει: «θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον» (Ἰω. 16, 33), γιατὶ «ἡ δύναμίς μου ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται» (Β´ Κορ. 12, 9). Οἱ καθ’ὁμοίωσιν Του πολιτευόμενοι τελειώνουν ὁμοιοτρόπως τὴν δύναμη.

Οἱ πολιτεῖες αὐτὲς δὲν ἀνθοῦν στὶς νίκες. Ὅποιος τολμᾶ ἂς ἡττηθεῖ.       

Ἀνδρέας Γ. Βιτούλας