βυζαντινὰ σπαράγματα κι ἕνα σχόλιο

Σὲ κάποια συνεδρίαση τῆς Συνόδου τῆς Καρθαγένης (418 ἢ 419) ἐπίμονα οἱ σύνεδροι ἀναζητοῦσαν λύση γιὰ νὰ βοηθήσουν ἀποτελεσματικὰ τὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τοὺς «πτωχοὺς κατὰ τῆς τυραννίας τῶν πλουσίων» (ἐνάντια στὴν καταπίεση τῶν κοινωνικὰ ἀδυνάτων ἀπὸ τοὺς πλουσίους) καθὼς τὴν ἔλεγαν. Τελικά, κατέληξαν νὰ ζητήσουν ἀπὸ τὸ κράτος νὰ διορίσει «ἐκδίκους» (ὅ,τι εἶναι σήμερα ὁ Ἐπόπτης Ἐργασίας), γιὰ νὰ μπορέσουν οἱ φτωχοὶ μὲ τὴ βοήθεια τῆς Ἐκκλησίας νὰ ἀμυνθοῦν ὄχι μόνο ἠθικά, ἀλλὰ καὶ νομικά, ἐναντίον τῆς καταπίεσης τῶν κοινωνικὰ ἰσχυρῶν.

Ὁ Ἀκάκιος (ἐπίσκοπος Ἀμίδης στὴ Μ. Ἀσία), τὸ 422 μ.Χ., ὀργάνωσε ταχύτατα ἔρανο μεταξὺ τῶν χριστιανῶν κι ἐξαγόρασε ἀπ’ τὸ Βυζαντινὸ Κράτος ὅλους τοὺς Πέρσες αἰχμαλώτους καὶ τοὺς ἔστειλε ἐλεύθερους στὴν πατρίδα τους. Δηλαδή, πρὶν ἀπὸ 1500 χρόνια ἔκανε τὸ ἔργο τοῦ Ἐρυθροῦ Σταυροῦ, ἀλλὰ χωρὶς τὴ σημερινὴ τεχνικὴ προετοιμασία καὶ μὲ μεγαλύτερη ταχύτητα, ἔνταση καὶ ἀνθρωπιά.

[…] ὁ ὀρθόδοξος Ρῶσος φιλόσοφος Ν. Μπερντιάγιεφ (Μαρξισμὸς καὶ Χριστιανισμός, μτφρ. Ε. Δ. Νιανιός, Ἀθήνα 1977, σ. 117-118) συμπληρώνει: «Στὸ Μ. Βασίλειο, ὅπως στὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Χρυσόστομο, ἡ κοινωνικὴ ἀδικία, δημιούργημα τῆς κακῆς κατανομῆς τοῦ πλούτου, κρίνεται μὲ μιὰ κριτικὴ δριμύτητα ποὺ θἄκανε τὸν Προυντὸν καὶ τὸν Μὰρξ νὰ γίνουν κάτωχροι. Οἱ θεολόγοι τῆς Ἐκκλησίας διακήρυχναν ὅτι ἡ ἰδιοκτησία εἶναι κλοπή. Ὁ ἅγ. Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἦταν ἕνας αὐθεντικὸς κομμουνιστής, σὲ μιὰ ἐποχὴ ποὺ δὲν ἦταν οὔτε καπιταλιστικὴ οὔτε βιομηχανική.»

Νικόλαος Θ. Μπουγάτσος, Ἕλληνες Πατέρες καὶ κοινωνικότητα, περ. Νέα Κοινωνιολογία, Ἄνοιξη 2000