ἄθλιος, κρυπτόμενος Ζητιάνος

Ζὸρζ Ρουὸ

Κάθε ἀναγκαστικὴ ἀπόδειξις βιάζει τὴν ἀνθρώπινη συνείδησι, μεταβάλλει τὴν πίστη σὲ ἁπλῆ γνῶσι. Γι’ αὐτὸ ὁ Θεὸς περιορίζει τὴν παντοδυναμία του, κλείνεται μέσα στὴν σιωπὴ τῆς ὠδυνωμένης ἀγάπης του, ἀποσύρει κάθε σημεῖο, κάθε θαῦμα, ρίχνει μιὰ σκιὰ πάνω στὴν λάμψι τῆς ὄψεώς του. Σ’ αὐτὴν τὴν κενωτικὴ στᾶσι τοῦ Θεοῦ ἀπαντᾷ τὸ οὐσιῶδες τῆς πίστεως. Διατηρεῖ καὶ θὰ διατηρεῖ πάντοτε αὐτὸ τὸ σκιῶδες ποὺ ἔχει, ἕνα ὁδυνηρὸ σκοτάδι, ἕνα περιθώριο ἱκανὸ γιὰ νὰ προστατεύῃ τὴν ἐλευθερία της, γιὰ νὰ διατηρῇ τὴν ἴδια ἐξουσία νὰ λέγῃ σὲ κάθε στιγμὴ τὸ ὄχι, καὶ νὰ οἰκοδομῇ ἐπάνω στὴν ἄρνησή της. […]

Καὶ γι’ αὐτὸ ὁ Θεὸς δέχεται νὰ τὸν ἀρνηθοῦν, νὰ τὸν ὑποτιμήσουν, νὰ τὸν ἀπορρίψουν, νὰ τὸν ἐκβάλουν ἀπὸ τὴν δημιουργία του. Ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ ὁ Θεός, ἔναντι τοῦ Θεοῦ, ἐπῆρε τὸ μέρος τῶν ἀνθρώπων.

Ὁ Χριστιανὸς εἶναι ἕνας ἄνθρωπος ἄθλιος, ἀλλὰ ξέρει ὅτι ὑπάρχει Κάποιος ἀθλιώτερος, αὐτὸς ὁ Ζητιάνος τῆς ἀγάπης στὴν θύρα τῆς καρδιᾶς: «Ἰδοὺ ἔστηκα ἐπὶ τὴν θύρα καὶ κρούω· ἐάν τις ἀκούσῃ τῆς φωνῆς μου καὶ ἀνοίξῃ τὴν θύραν, καὶ εἰσελεύσομαι πρὸς αὐτὸν καὶ δειπνήσω μετ’ αὐτοῦ καὶ αὐτὸς μετ’ ἐμοῦ» (Ἀποκ. 3, 20). Ὁ Υἱὸς ἔρχεται στὴν γῆ γιὰ νὰ καθήσῃ στὸ «τραπέζι τῶν ἁμαρτωλῶν». […]

Ἡ ἐπιστήμη ἐπιβάλλει τὴν θεώρησί της γιὰ τὰ ὁρατὰ πράγματα, τὰ ἐπαληθεύσιμα, καὶ μὲ ὑποχρεώνει νὰ τὴν δεχθῶ. Δὲν μπορῶ νὰ ἀρνηθῶ τὴν ὕπαρξι ἑνὸς σκουληκιοῦ τῆς γῆς ἢ ἑνὸς μικροβίου, ὅμως μπορῶ νὰ ἀρνηθῶ τὴν ὕπαρξι τοῦ Θεοῦ. […]

Τὰ ἀναντίρρητα ἱστορικὰ τεκμήρια γιὰ τὴν ἀποδειξι καὶ τῆς γηίνης ἀκόμη ὑπάρξεως τοῦ Ἰησοῦ, χωρὶς νὰ ὁμιλήσωμε γιὰ τὴν οὐράνια, λείπουν. Καὶ αὐτὸ εἶναι πολὺ καλὸ καὶ ἀποτελεῖ ἴσως τὴν καλύτερη ἀπόδειξι τῆς ἀληθείας τῶν Εὐαγγελίων, διότι ὁ Ἰησοῦς δὲν ἐπιβάλλεται, δὲν διακηρύσσει πουθενὰ ἄμεσα τὴν θεότητά του, ἀλλὰ μόνον ἐρωτᾷ: «Πιστεύεις;» Δὲν ἀπευθύνεται ποτὲ στὴ λογική, δὲν παραθέτει μήτε ἀποδείξεις μήτε ἐπιχειρήματα, δὲν ἐρωτᾷ· «ξέρεις; ἐπείσθηκες; νικήθηκες;».

Παύλου Εὐδοκίμωφ, Ἡ πάλη μὲ τὸν Θεόν, μτφρ. Ἰ. Κ. Ππαπαδοπούλου, Πατριαρχικὸν Ἵδρυμα Πατερικῶν Μελετῶν, Θεσσαλονίκη ⁵1991