Πατρίδα ἢ Κράτος;

Ἕλληνες εἶστε καὶ φαίνεστε!

(…καὶ δυὸ κλούβια αὐγὰ Τουρκίας)

σκηνὴ ἀπὸ τὴν ταινία «Ὁ Σὰν Μικέλε εἶχε ἕναν κόκορα» τῶν ἀδελφῶν Ταβιάνι

[…] Εἶναι ντροπή, λοιπόν, νὰ νιώθεις ἕλληνας, ἔτσι γενικὰ κι ἀόριστα; Ὅσοι νιώθουν ἕλληνες εἶναι γιὰ τοὺς ἀναρχικοὺς/ἀντιεξουσιαστὲς τὸ ἴδιο; Ὅποιος, λοιπόν, μιλᾶ ἑλληνικά, προσπαθεῖ, μὲ ὄνυχες καὶ ὀδόντες, νὰ διατηρήσει τὴν (ὅποια) συνέχειά του μέσῳ τῆς μνήμης στὸν παρόντα τόπο, εἶναι ἕνα σιχαμένο ἀνθρωπάριο; Ὅποιος δὲν ἐγκαταλείπει ὅσους δικούς του ἔχει ἐν ζωῇ, ἀλλὰ ἀκόμα καὶ τοὺς τάφους τῶν προγόνων του, γιὰ νὰ κυνηγήσει, ὡς νεο-αστικὸς «νομάς», καριέρα καὶ πλούτη εἰς τὴν ἀλλοδαπήν, εἶναι ὀπισθοδρομικὸς κι ἐπιεικῶς καθυστερημένος; Μήπως τὰ ἀνωτέρω εἶναι καλῶς καμωμένα, μόνο ἂν γίνεται λόγος, φερ’ εἰπεῖν, γιὰ Ἰνδιάνους; Σίγουρα ὄχι, γιὰ τὴν τρωκτικὴ ἀφεντιά μου. Ἐν ἀρχῇ, ἂς ἀναφερθεῖ πὼς συλλογικὲς εὐθύνες ἐπέβαλαν προσωπικότητες ὅπως ὁ Χίτλερ, ὁ Στάλιν καὶ ὁ Κεμάλ· σὲ καμία τῶν περιπτώσεων ἄνθρωποι ποὺ πολεμοῦν τὸ κράτος. […] Πατρίδα καὶ Κράτος εἶναι ἔννοιες ἐκ φύσεως ἀνταγωνιστικές. Τὸ ὅτι κατάφεραν οἱ κρατιστές, μὲ τοὺς μηχανισμοὺς ὑποταγῆς καὶ καθοδήγησης συνειδήσεων ποὺ διαθέτουν, νὰ πείσουν τοὺς ὑπηκόους τους, πὼς ἡ πατρίδα καὶ τὸ κράτος εἶναι ταυτόσημες πραγματικότητες, εἶναι ἴσως τὸ μεγαλύτερο ἐπίτευγμα τῆς κυριαρχίας ἀπὸ καταβολῆς της. Πατρίδα εἶναι οἱ δικοί σου ἄνθρωποι, οἱ μνῆμες ποὺ σὲ δένουν μὲ ἕναν τόπο, μὲ ἕναν γεωγραφικὸ χῶρο, μὲ βουνά, λαγκάδια, ἀκόμα καὶ μὲ τὸ σκυρόδεμα ἢ τὴν ἄσφαλτο τῆς ἀστικῆς ζούγκλας ποὺ διαβιεῖς. Πατρίδα εἶναι ἡ γλῶσσα, ἡ μητρικὴ καὶ πατρική σου γλῶσσα, μία ἢ καὶ περισσότερες, ποὺ μεταφέρουν τὴ σκέψη ἀπὸ τὸ νοῦ, στὰ χείλη κι ἀπὸ ’κεῖ στὴν ἀκοή. Πατρίδα εἶναι ὁ τόπος ποὺ αἰσθάνεσαι μέρος μιᾶς συνέχειας, ποὺ χάνεται στὸ βραχὺ ἢ μακρὺ παρελθὸν καὶ ξαναζωντανεύει μέσα ἀπὸ ἀφηγήσεις, τραγούδια καὶ μουσικές. Δὲν εἶναι ὁ ἐθνικισμὸς καὶ κανένας –ισμός, εἴτε ἀμιγῶς πολιτικὸς εἴτε συγκεκαλυμμένα πολιτικὸς ἐντὸς καλλιτεχνικοῦ γκοφρὲ περιτυλίγματος. Ὅποιος λοιπὸν ἀντιλαμβάνεται ξεκάθαρα πὼς ἡ πατρίδα εἶναι ἐχθρὸς τοῦ κράτους καὶ συνάμα ἀποστρέφεται τὴν πολιτική, σὲ ὅλες της τὶς ἀποχρώσεις δὲν εἶναι σὲ καμία περίπτωση ἀπέναντι στοὺς ἀναρχικοὺς καὶ γενικότερα στοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἀγωνιοῦν γιὰ τὴ σωματικὴ καὶ πνευματική τους ἀπελευθέρωση. Τὸ ἀντίθετο μάλιστα. Ὡς ἐκ τούτου, καλὰ κάνει καὶ «εἶναι» καὶ «φαίνεται» ἕλληνας. Οἱ γενικεύσεις καὶ  μάλιστα τοῦ συγκεκριμένου εἴδους, προβάλλουν, ἔμμεσα ἢ ἄμεσα, τὶς πλέον σκιώδεις ἐπιδιώξεις τοῦ ἁπανταχοῦ διεθνισμοῦ, ποὺ φωνασκεῖ διαρκῶς ὡσὰν μαντρόσκυλο, πὼς «οἱ προλετάριοι δὲν ἔχουνε πατρίδα!» Οἱ ἄνθρωποι ὅμως δὲν γεννήθηκαν προλετάριοι, κρέας γιὰ τὶς μηχανὲς τῶν ἐργοστασίων. Καὶ πατρίδα εἴχανε καὶ γλῶσσα καὶ συνέχεια σ’ ἕναν τόπο, ποὺ τοὺς παρεῖχε αὐτάρκεια σὲ ὅλα. Οἱ ἐξουσιαστὲς καὶ οἱ ἀναδυόμενοι κεφαλαιοκράτες βιομήχανοι τῆς πρώιμης λεγόμενης «βιομηχανικῆς ἐπανάστασης» τοὺς ξερίζωσαν κυριολεκτικὰ ἀπὸ τὸν τόπο τους, γιὰ νὰ τοὺς ἐλέγξουν πολὺ εὐκολότερα, ὅπερ καὶ ἐγένετο. Τὸ ὅτι ὁ κομμουνισμὸς κι ὁ ἀναρχισμὸς τὸ ἔκαναν ἀπελευθερωτικὴ παντιέρα, μέχρι δυστυχῶς στὶς μέρες μας, εἶναι τὸ λιγότερο τραγελαφικό. Νὰ καμαρώνεις δηλαδὴ ποὺ τὸ κράτος καὶ τὸ κεφάλαιο σοῦ ἔκλεψαν ὅ,τι πολυτιμότερο εἶχες, τὴν πατρίδα καὶ μητρίδα σου. Λίγη σκέψη λοιπὸν παραπάνω δὲν ἔβλαψε ποτὲ κανέναν. Ἂς ἀντιληφθοῦν κάποιοι, σὲ τίνος τὸ βρώμικο παιχνίδι γίνονται, συχνότατα ἄθελά τους, συμμέτοχοι.

Πόντιξ ὁ Σισύφιος, ἐφημ. Διαδρομὴ Ἐλευθερίας, Ἰούνιος 2016, ἀρ. φ. 161