ὁ θάνατος ὡς Εὐχαριστία

Χρῆστος Μποκόρος

[…] Στὸ τέλος ὁ θάνατος καὶ τὸ σωματικὸ θάψιμο τοῦ πιστοῦ στὴ γῆ εἶναι ἡ τελευταία ἐπίγεια πράξη καθολικῆς προσφορᾶς. Δὲν ἀντιστέκεται μάταια στὸ θάνατο. Ἔμαθε ὅτι ἡ προσφορὰ εἶναι αὔξηση καὶ ζωή. Τώρα σὰν ἄρτος τὸ σῶμα του, ἀνενέργητο, προσφέρεται στὴν ἀνεξιχνίαστη θεία βουλή. Δὲν θάπτεται σὰν νεκρὸς νικημένος ἀπὸ τὴν ἀσθένεια ἢ τὸ χρόνο. Προσφέρεται πιὸ πολὺ ὡς δῶρο λειτουργικὸ ποὺ καθολικὰ δίδεται. Πέθανε ἑκούσια κατὰ τὴ θέληση, τὸ φόβο, τὴν κακία, πρὶν πεθάνει βιολογικά. Πέθανε κατὰ πάντα καὶ διὰ πάντα, σὲ ὅσα αὐτὸς διαφέντευε, γιὰ νὰ μπῆ μέσα του, Νοικοκύρης καὶ Ἀφεντικό, ὁ αἰώνιος καὶ Ἄφθαρτος. […]

Χρῆστος Μποκόρος

Ὁ θάνατος καὶ ἡ ταφὴ εἶναι εὐχαριστιακὴ πράξη προσφορᾶς καὶ καθαγιασμοῦ. Δὲν εἶναι στυγνὸ συμβάν, ἀλλὰ ἐπίτευξη τελικῆς προσφορᾶς γιὰ τὴν ἀνατολὴ ξένης ἐλπίδας καὶ ζωῆς.

Κάθε μιὰ Εὐχαριστία καταγγέλλει τὸ θάνατο τοῦ Κυρίου. Κάθε μιὰ Εὐχαριστία καταγγέλλει τὸ θάνατό μας καὶ τὸν ἀρραβῶνα τῆς αἰωνίου ζωῆς. Καὶ τοῦ πιστοῦ ὁ θάνατος καταγγέλλει τὴν Εὐχαριστία.

Ὅσο πιὸ πολὺ εἶναι θάνατος ἡ εὐχαριστιακὴ μετοχή, τόσο πιὸ πολὺ κερδίζει μέσα μας χῶρο καὶ κράτος ἡ ζωή. Ὅσο εἶναι θάνατος ἑκούσιος, τόσο νικᾶται ὁ θάνατος ὁ ἀναπόφευκτος ποὺ ἔρχεται. Ὅσο εἶναι πράξη ἐλευθερίας, τόσο μεταστοιχειώνει τὴν ἀνάγκη τὴν ἔσχατη σ’ ἐλευθερία αἰώνια.

Ἀρχιμ. Βασιλείου, Καθηγουμένου Ἱερᾶς Μονῆς Ἰβήρων, Εἰσοδικόν, Ἱ. Μ. Ἰβήρων ²1996