τὰ ζόμπι τῆς ἐξουσίας

Τάκης Μάρθας

[…] ἡ κυριαρχικότητα τῶν ἀλαζόνων, δηλαδὴ τῶν ἐξουσιομανῶν, κατασκευάζει ἐφιαλτικοὺς κόσμους, ὅπως τοὺς περιγράφουν, λόγου χάρη, ὁ F. Kafka, ὁ  A. Huxley καὶ ὁ G. Orwell. Πολλὲς φορὲς ἡ πολιτικὴ τῆς δύναμης, τυφλὴ καὶ παράφορη, γιὰ μεγάλα ἀλλὰ φτηνὰ συμφέροντα σωριάζει ἐρειπιῶνες, ὅπως οἱ γίγαντες τῆς μυθολογίας ὄρη ἐπὶ ὀρέων. Στὶς μέρες μας, μὲ τὴ βοήθεια τῆς τεχνολογίας καὶ τῆς πολύπλοκης ὀργάνωσης διωκτικῶν καὶ πολεμικῶν συστημάτων, τὸ κακὸ γίνεται ὁλοένα καὶ περισσότερο ἀόρατο, καὶ ἑπομένως δριμύτερα σατανικό. Ὅσο πιὸ ἀόρατο γίνεται τὸ κακό, τόσο ὀξύνεται περισσότερο ἢ καλύτερα γίνεται σατανικὸ στὸ ἔπακρο. Ἡ ὑβριστικὴ ἢ ἡ ἀλαζονικὴ αὐτὴ συμπεριφορὰ εἶναι συνυφασμένη μὲ τὸ πάθος τῆς κατοχῆς καὶ τῆς πλεονεξίας. Ἡ πλεονεξία, ὡς πάθος διαβρωτικό, ἐνίοτε ἐκτρέπει ἀκόμη καὶ γενναία φρονήματα· ξεπερνάει κανεὶς πιέσεις, πόνους καὶ ταλαιπωρίες, ἐνῶ εὔκολα δελεάζεται σὲ πειρασμούς. Γι’ αὐτὸ τὸ πάθος τῆς ἐξουσίας εἶναι τὸ πιὸ ἀβυσσαλέο καὶ τὸ πιὸ καφτερό· τρέφει ἢ καλύτερα ὑπερτρέφει τὸν ἀλαζόνα καὶ πλεονέκτη. Ἡ ἐξουσία, ἢ ἡ κατεξουσίαση, δίνει ἄνετη δυνατότητα γιὰ νὰ σβήσει κανεὶς -ἢ νὰ ἔχει τὴν ψευδαίσθηση ὅτι σβήνει- τὴ δίψα γιὰ ἀναγνώριση καὶ κατοχή. Πρόκειται γιὰ τὸ πάθος τῆς διακονίας ποὺ διαστρέφεται. Ἔτσι ἡ περιώνυμη προτροπὴ τοῦ Χριστοῦ κάνει λόγο γιὰ κατεξουσίαση καὶ διακονία. (Ματθ. 20, 25 · Μάρκ. 10, 42) […] Πάντως ὁ διάκονος παραιτεῖται ἀπὸ κάθε τάση κατεξουσίασης, ἀκόμη κι ὅταν κατέχει ἐξουσία – τοῦτο τὸ τελευταῖο συντελεῖται μόνο μέσω θαύματος!

Ἀλλὰ γιὰ τὸ θαῦμα ὀφείλει κανεὶς νὰ παρατηρήσει τὸ ἑξῆς ἄκρως ἀξιοσημείωτο. Ὁ Χριστὸς ἀρνοῦνταν τὸ θαῦμα σὲ κάθε περίπτωση ποὺ τοῦ ζητοῦσαν θαυματουργία γιὰ νὰ πιστεύσουν. Στὴν προκειμένη περίπτωση συγκλονιστικὴ καὶ βιωμένη εἶναι ἡ ἀλήθεια ὅτι ἡ πίστη κάνει τὸ θαῦμα, καὶ τὸ θαῦμα δὲν μπορεῖ νὰ ὁδηγήσει στὴν πίστη – τελείως διαφορετικὴ ἡ ἀλήθεια ὅτι τὸ θαῦμα φανερώνει τὴ θεία δόξα. Πρέπει, μὲ ἄλλα λόγια, νὰ τονιστεῖ μὲ ἔμφαση ὅτι τὸ θαῦμα ποὺ κατ’ ἀνάγκη ὁδηγεῖ ἢ ἁπλῶς στοχεύει νὰ ὁδηγήσει στὴν πίστη εἶναι θαῦμα ἐξουσιαστικό· ἐπιζητεῖ ὁ θαυματοποιὸς τὴν ἐξουσιαστικὴ ἐπιβολή. Σὲ μιὰ τέτοια περίπτωση θὰ πρόκειται γιὰ voundou ἢ γιὰ ζόμπι. Καὶ ἐν πάσει περιπτώσει ἕνα τέτοιο θαῦμα εὐνοεῖ πλείστους ὅσους θεραπευτὲς τῆς Α ἢ τῆς Β ἐξουσίας. […]

Νίκου Ἀ. Ματσούκα, Ὁ Σατανᾶς, ἐκδ. Πουρναρᾶ, Θεσσαλονίκη 1999