[…] Ἡ ἀγάπη
κατὰ ἕναν τρόπο θὰ λέγαμε πὼς ἀποτελεῖ ἕνα εἶδος ταμποὺ γιὰ πολλοὺς ἀναρχικούς.
Τὸ μίσος ἀπαντᾶται σαφῶς συχνότερα στό λεξιλόγιό τους. Χαρακτηριστικά
συχνότερα. Μισοῦν τὸ «ὑπάρχον» καὶ θέλουν νὰ τὸ καταστρέψουν. Ἡ ἀλήθεια εἶναι
ὅτι τὸ μίσος διεγείρει τὴν πολεμικὴ καὶ φτιάχνει καλύτερο «ὑλικὸ» γιὰ μάχες καὶ
πολέμους. Εἶναι εὐκολότερο, ὅταν μισεῖς, νὰ γίνεσαι βίαιος, ἄκριτα βίαιος,
αὐξάνοντας, κατακόρυφα μάλιστα, τὸ ἐνδεχόμενο ἡ βία αὐτὴ νὰ μὴν συμβάλει σὲ
ἀπολύτως τίποτα τὸ ἀπελευθερωτικό, ἀλλὰ τὸ ἀντίθετο. Ὅταν ἀγαπᾶς, κάνεις καὶ
δεύτερες σκέψεις, ἀμφιβάλλεις ἂν κάνεις πράγματι τὸ σωστό, ἀναρωτιέσαι τὶ
μπορεῖς νὰ κάνεις καλύτερο […].
Εἶναι εὔκολο
νὰ καταπιανόμαστε μὲ τὰ «εἴδη» τοῦ μίσους: ταξικό, ἀνατρεπτικό, προλεταριακὸ
καὶ δὲ συμμαζεύεται. […]
Μποροῦμε νά
φανταστοῦμε μιὰ ἀναρχικὴ κοινότητα μὲ μόνο συνθετικό τὸ μίσος καὶ τὸν πόλεμο;
Μᾶς νοιάζει τόσο νὰ ἀποδείξουμε πόσο φυσικὸς εἶναι ὁ πόλεμος, ποὺ ξεχάσαμε πόσο
φυσική εἶναι κι ἡ ἀγάπη, ἡ συντροφικότητα, ποὺ φέρνουν ἐλευθερία κι ἀλληλεγγύη
αὐθόρμητα, ὄχι κατόπιν συμφωνίας […].
Ναί, ὑπάρχει
κι ἀναρχικὴ ἀγάπη. Ὄχι μόνο γιὰ μιὰ γενικῶς νοούμενη ἐλευθερία, ὄχι ἁπλῶς γιὰ
μιὰ οὐτοπία. Ἀγάπη γιὰ τοὺς ἀνθρώπους, γιὰ τὴν ἐπιλογὴ νὰ ζοῦμε σὲ κοινότητα
μαζί τους καὶ νὰ μοιραζόμαστε. Ἂς μιλήσουμε κι ἐμεῖς οἱ ἀναρχικοὶ κάποτε γιὰ
ἀγάπη. Ὄχι ἐπειδὴ κάποιοι μᾶς χαρακτηρίζουν ἔτσι ἤ ἀλλιῶς, ἀλλά ἐπειδὴ στὸ
ὄνομα τῆς Ἀναρχίας, χωρὶς ἡ ἴδια νὰ τοὺς τὸ ζητήσει ποτέ, μιὰ «πεφωτισμένη»
χούφτα μωρῶν, ὁδηγεῖ τοὺς ἀδαεῖς πάνω σὲ ἕνα λεπτὸ στρῶμα πάγου, φτιαγμένου ἀπὸ
μίσος γιὰ ὅλα […]
Εἶναι περιττὸ
πλέον νὰ πεῖ κάποιος ὅτι ἡ ἀγάπη δὲν εἶναι κατανάλωση οὔτε παραγωγὴ οὔτε
οἰκονομικές σχέσεις. Μπορεῖ νὰ χωρέσει τὴν προσφορά, τὸ δῶρο, τὴν ἀνυστερόβουλη
πράξη. Κι αὐτὸ δὲν εἶναι ντροπή. Οὔτε χασούρα. Δὲν ἐξηγοῦνται ὅλα μὲ ὅρους
παραγωγῆς καὶ κατανάλωσης, οὔτε μόνο βάσει συμφέροντος. Ἡ ἀγάπη δὲν εἶναι
οἰκονομισμός. Ἀλλιῶς, αὐτὸ θὰ σήμαινε ὅτι πάψαμε νὰ πιστεύουμε στὸν ἄνθρωπο.
Ἀλλὰ ἂν πάψαμε νὰ πιστεύουμε στὸν ἄνθρωπο, τότε γιὰ ποιὸ λόγο ὑπερασπιζόμαστε
τὴν Ἀναρχία; Ἂν εἶναι ἔτσι τὰ πράγματα, θὰ ἔβγαζε καλύτερα νόημα νὰ ἐπιδιώκουμε
μιὰ φωτισμένη δεσποτεία, ποὺ θὰ καθησυχάζει τοὺς ἀνθρώπους καὶ θὰ τοὺς
προστατεύει άπ’ τὸ νὰ μὴν ἀλληλοσπαραχτοῦν […]
Αὐτὴ ἡ ἀγάπη,
ὅμως, εἶναι ἀληθινὰ ἀπελευθερωτική, φέρνει τὰ πάνω κάτω σὲ ὅσα ξέραμε· δὲν σὲ
βολεύει στὴ βεβαιότητα νὰ εἶσαι κάποιος. Σοῦ ζητάει νὰ ὁλοκληρωθεῖς ὡς
ἄνθρωπος, νὰ συνειδητοποιηθεῖς ὡς ὕπαρξη. Εἶναι ἁπλὴ καὶ δύσκολη, ἀνατρεπτικὴ
καὶ μὴ ἀναμενόμενη.
σύντροφοι γιὰ
τὴν ἀναρχικὴ ἀπελευθερωτικὴ δράση
ἐφημ. ΔΙΑΔΡΟΜΗ
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 156, Ἰανουάριος 2016
Η επιθετικότητα έχει πολλές δικαιολογίες ύπαρξης!
ΑπάντησηΔιαγραφήὉ σκοπὸς εἶναι νὰ μένουν ἀδικαιολόγητες. Ἄλλωστε τίποτε πιὸ ἀνέραστο-ἐξουσιαστικὸ ἀπὸ τὸ... δίκαιο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμβιβάζεται με την πίστη του ο Χριστιανός να είναι και αναρχικός; Στην ερώτηση αυτή η απάντηση που κατά την γνώμη μου πρέπει να δοθεί είναι η εξής: Ο Απόστολος Παύλος στο κεφ. 13 της προς Ρωμαίους Επιστολής του αναφέρει για τις σχέσεις που πρέπει να έχει ο Χριστιανός με τις κρατικές εξουσίες ως μέλος της κοινωνίας. Εκεί ο Απόστολος μας τονίζει κατ΄αρχήν ότι “...Οι υπάρχουσες εξουσίες από τον Θεό έχουν ταχθεί” που σημαίνει ότι η ορθή ερμηνεία των λόγων αυτών είναι πως αναρχική κοινωνία δεν μπορεί να υπάρξει. Περαιτέρω προσδιορίζει την αποστολή των εξουσιών ως εξής. “Θεού γαρ διάκονος εστί σοι εις το αγαθόν” και επομένως ο Χριστιανός εάν πράττει έργα “αγαθά” δεν έχει να φοβηθεί τίποτε από τους φορείς της εξουσίας. Εδώ πρέπει να παρατηρήσουμε όμως ότι διάκονοι του Θεού εν προκειμένω δεν μπορεί να είναι φορείς εξουσιών που είναι τυραννικές και δεν σέβονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και ελευθερία. “Ἐὰν οὖν ὁ Υἱὸς ὑμᾶς ἐλευθερώσῃ, ὄντως ἐλεύθεροι ἔσεσθαι (Ἰω. 8, 36). “Επ΄ ελευθερία εκλήθητε αδελφοί”, “Ου καλώ υμάς δούλους αλλά αδελφούς” Υπ΄ αυτήν την έννοια η νομιμοφροσύνη του Χριστιανού προς τους φορείς των εξουσιών υπόκειται σε αυτήν την προϋπόθεση. Άλλως ισχύει η διακήρυξη του Αποστόλου Πέτρου προς τον αρχιερέα στο “συνέδριο”-δικαστήριο “πειθαρχείν δει Θεω μάλλον ή ανθρώποις” (Πράξεις Αποστόλων Κεφ. 5 29).
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαταρχὰς το ἀπόσπασμα τὸ ὁποῖο σχολιάζετε δὲν εἶχε κανένα σκοπὸ νὰ συσχετίσει τὴν πίστη τοῦ χριστιανοῦ μὲ τὸν ἀναρχισμό. Κατὰ δεύτερον ὁ χριστιανὸς δὲν χρειάζεται ἐπ' οὐδενὶ νὰ ἀναζητήσει δεκανίκια ἢ ὅμορους χώρους γιὰ ἢ μὲ τὴν πίστη του. Κατὰ τὰ ἄλλα, καὶ σύμφωνα μὲ τὴν ἐκκλησιαστικὴ παράδοση, κάθε καλὸ εἶναι τμῆμα-σπέρμα τῆς ἀλήθειας ἄρα μὴ ἀποβλητέο. Αὐτὸ δὲν ὁδηγεῖ στὸν σχετικισμὸ ἀλλὰ συνιστᾶ προϊὸν τῆς κριτικῆς καὶ συνάμα ταπεινῆς ἐγρήγορσης τοῦ χριστιανοῦ κάθε ἐποχῆς. Ὅσο δὲ γιὰ τὸ πολυφορεμένο καὶ ἀπολύτως κακοποιημένο χωρίο τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ποὺ πάντοτε ἐπιστρατεύεται πρὸς στήριξη τῆς ἐξουσίας, θὰ ἦταν καλὸ νὰ ἑρμηνεύεται στὴν εἰδικὴ (ἐπιστολὲς Παύλου) ἀλλὰ καὶ τὴ γενική του συνάφεια (σκοπὸς Παύλου καὶ ἐποχὴ) ὥστε νὰ προφυλασσόμαστε ἀπὸ συνθηματοποιήσεις. Σᾶς εὐχαριστῶ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρὸς βοήθεια σᾶς παραπέμπω ἐπίσης στὰ κάτωθι:
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://adrahti.blogspot.com/2019/01/blog-post_27.html
http://adrahti.blogspot.com/2018/12/blog-post_7.html
http://adrahti.blogspot.com/2018/10/blog-post.html
http://adrahti.blogspot.com/2018/09/blog-post_30.html
http://adrahti.blogspot.com/2017/11/blog-post_10.html
http://adrahti.blogspot.com/2017/04/blog-post_28.html
http://adrahti.blogspot.com/2016/08/blog-post_19.html
http://adrahti.blogspot.com/2015/12/blog-post.html
http://adrahti.blogspot.com/2015/07/blog-post_18.html
http://adrahti.blogspot.com/2015/07/blog-post.html
1982 ΑΘΗΝΑ δυτικά προάστια ΒΑΣΙΛΟΦΡΩΝ συντηρητικος
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ επανάσταση είναι δολοφονία
και αθεΐα
και ασέβεια και απειλή
για τη κοινωνία
ο δαίμονας σας έβαλε ιδέες επανάστασης
γιατί μισεί τη κοινωνία
εσείς είστε οι κακοι