Θεός - ἡ πεῖνα ποὺ συγκροτεῖ τὸν ἄνθρωπο

    […] μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι αὐτὸ ποὺ καθιστᾶ διανοητὴ τὴν θεμελιώδη προβολὴ τῆς ἀνθρώπινης πραγματικότητας, εἶναι ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι τὸ ὂν ποὺ προβάλλει τὴ φιλοδοξία νὰ εἶναι Θεός. Ὅποιες κι ἂν εἶναι στὴ συνέχεια οἱ τελετουργίες καὶ οἱ μύθοι τῆς ἐν λόγῳ θρησκείας, ὁ Θεὸς εἶναι ἀρχικὰ «αἰσθητὸς στὴν καρδιὰ» τοῦ ἀνθρώπου ὡς αὐτὸ ποὺ τὸν ἀναγγέλλει καὶ τὸν ὁρίζει στὴν ἔσχατη καὶ θεμελιώδη του προβολή. Κι ἂν ὁ ἄνθρωπος κατέχει μιὰ προ-οντολογικὴ κατανόηση τοῦ εἶναι τοῦ Θεοῦ, δὲν τὴν ἀπόκτησε χάρη στὰ μεγάλα θεάματα τῆς φύσης, οὔτε χάρη στὴν ἐξουσία τῆς κοινωνίας. Ὁ Θεός, ὡς ὑπέρτατη ἀξία καὶ σκοπὸς τῆς ὑπέρβασης, παριστᾶ τὸ διαρκὲς ὅριο βάσει τοῦ ὁποίου ὁ ἄνθρωπος ἀναγγέλλει στὸν ἑαυτό του αὐτὸ ποὺ εἶναι. Εἶμαι ἄνθρωπος, σημαίνει τείνω νὰ εἶμαι Θεός, ἤ, ἂν προτιμᾶτε, ὁ ἄνθρωπος συγκροτεῖται θεμελιωδῶς σὰν ἐπιθυμία νὰ εἶναι Θεός.

 […] ὑπάρχει μιὰ ἀλήθεια τοῦ ἀνθρώπου καὶ ὄχι μόνο ἀσύνδετες ἀτομικότητες. Ἡ ἀπόλυτη σύμπτυξη καὶ συμπληρωματικότητα, ἡ ὕπαρξη ὡς ὁλότητα ἀνήκουν λοιπὸν στὴν ἐλεύθερη καὶ θεμελιώδη ἐπιθυμία ἢ στὸ πρόσωπο. 

 

Ζὰν Πὼλ Σάρτρ, Τὸ Εἶναι καὶ τὸ Μηδέν, δοκίμιο φαινομενολογικῆς ὀντολογίας, μτφρ. Κωστῆ Παπαγιώργη, ἐκδόσεις Παπαζήση, Ἀθήνα 2007