[…] Ἡ μόνη ποὺ δὲν ἀσκεῖ ἐξουσία εἶναι ἡ Παναγιά, αὐτὴ ἡ γυναίκα τοῦ λαοῦ μας, ποὺ δίνει, δίνει, χωρὶς νὰ διεκδικεῖ γιὰ τὸν ἑαυτό της παρὰ τὴ λαχτάρα. Ἡ μάνα ποὺ βλέπει τὸ παιδί της νὰ φεύγει σὰ βέλος μπροστά της, κι αὐτὴ νὰ λαχταράει, νὰ τρομάζει γιὰ νὰ καταλάβει αὐτὸ τὸ ἄγνωστο, τὸ καινούριο ποὺ ἔφερε στὸν κόσμο, καὶ ποὺ εἶναι ταυτόχρονα σάρκα της καὶ ξένο.
Εἶναι ἡ πιὸ τραγικὴ μορφὴ τοῦ ἀνθρώπινου εἴδους,
γι’ αυτὸ σ’ ὅλη τὴν ἀνθρώπινη ἱστορία ἡ ἐξουσία καὶ ἡ μάνα εἶναι τὰ κεντρικὰ πρόσωπα
κάθε τραγωδίας, μόνο ποὺ ἡ μάνα εἶναι ὁ ἀποδέκτης τοῦ πόνου, ἐνὼ ἡ ἐξουσία ὁ
φορέας του. Ἀκόμα κι ὁ χριστιανισμὸς ἀπογύμνωσε τὴ μάνα ἀπὸ κάθε ἐξουσία. […]
Χρόνης Μίσσιος, Χαμογέλα, ρέ… Τὶ σοῦ ζητᾶνε;, ἐκδ. Γράμματα
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι ωραίο κείμενο!!! Έχω χρόνια να ξαναπιάσω στα χέρια μου βιβλία τού Μίσσιου. Μου δώσατε την αφορμή. Σάς ευχαριστώ. Καλό Δεκαπενταύγουστο.
ΔιαγραφήΚαλή Παναγιά. Οι άνθρωποι που δεν χωρούν πουθενά έχουν πάντα σημαντικά πράγματα να πουν.
Διαγραφή