 |
| Νίκος Βεντουρᾶς, Σύνθεση, 1961 |
Ἂς γνωρίσουμε
τὴν ὑπόθεση τοῦ κακοῦ· ἀπὸ ποῦ ξεράθηκαν τὰ χωράφια, ἄδειασαν οἱ ἀποθῆκες κι
ἔλειψε ἡ βοσκὴ τῶν ποιμνίων· λιγόστεψαν τὰ ὡραῖα τῆς γῆς· δὲ γέμισαν οἱ
πεδιάδες μὲ σπαρτά, ἀλλὰ μὲ κατήφεια· δὲ γέμισαν μὲ σιτάρι οἱ κοιλάδες, ἀλλὰ
ἔκλαψαν γι’ αὐτές· […]
Τέτοιος εἶναι
πλοῦτος τῶν ἀσεβῶν. Τέτοια εἶναι τὰ σπαρτὰ τῶν κακῶν γεωργῶν. Αὐτὸς ποὺ ἀδίκησε
φτωχό, καὶ τοῦ πῆρε τὸ χωράφι, καὶ κακῶς ξεπέρασε τὰ ὅριά του, εἴτε ἔκλεψε,
εἴτε τυράννησε, καὶ πρόσθεσε κι ἄλλα σπίτια στὴν περιουσία του καὶ χωράφια, ἀφαιρώντας
τα ἀπὸ τὸ διπλανό του, γιὰ νὰ εἶναι ὁ μόνος κάτοικος στὴ γῆ καὶ νὰ μὴν
φιλονικεῖ μὲ κανέναν. Ἄλλος δέ, ποὺ μόλυνε τὴ γῆ μὲ τόκους καὶ πλεονασμούς,
συγκεντρώνοντας ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ δὲν ἔσπειρε, καὶ θερίζοντας ἐκεῖ ὅπου δὲν
σκόρπισε, καλλιεργώντας ὄχι τὴ γῆ, ἀλλὰ τὴν ἀνάγκη τῶν φτωχῶν· αὐτὸς ποὺ
παραμέλησε τὸ Θεό, ποὺ τοῦ ἔδωσε τὸ ἀλώνι καὶ τὸ χωράφι, ἔγινε ἀχάριστος κι
ἀνόητος, διότι δὲν εὐχαρίστησε τὸ Θεὸ γι’ αὐτὸ ποὺ εἶχε ἐξ ἀρχῆς, οὔτε γι’ αὐτὰ
ποὺ θὰ τοῦ συμβοῦν στὸ μέλλον, δείχνοντας εὐγνωμοσύνη. Ἄλλος δέ, ποὺ δὲ βοήθησε
χήρα ἢ ὀρφανό, οὔτε ἔδωσε λίγη τροφὴ καὶ ψωμὶ σ’ αὐτὸν, ποὺ εἶχε ἀνάγκη, διὰ
τῶν μικρῶν αὐτῶν (ἀνθρώπων), θὰ τάιζε τὸν ἴδιο τὸν Χριστό. Ἄλλος ποὺ παρέκκλινε
ἀπὸ τὸ δρόμο τοῦ δικαίου καὶ πλησίασε μὲ ἀδικίες τὸ δίκαιο. Ἄλλος ποὺ θυσίασε
στὸ Θεὸ μὲ ὅσα συγκέντρωσε, ἁρπάζοντας ἀπὸ τὸ φτωχὸ καὶ μαζεύοντας ὅ,τι ἁρπάζει
στὸ σπίτι του, ἢ δὲν θυμήθηκε τὸ Θεό, ἢ Τὸν θυμήθηκε κακῶς. […]
Μήπως
ἀναφέρονται αὐτὰ σ’ αὐτοὺς ποὺ προσκυνοῦν τὸ χρυσὸ καὶ τὸ ἀργυρὸ ὅπως τὴ Βάαλ;
Αὐτοὶ ποὺ ἐνδιαφέρονται γιὰ τὴν πολυτέλεια καὶ τὴ λάμψη τῶν πολυτίμων λίθων καὶ
τὸ μαλακὸ ἔνδυμα, μήπως θησαυρίζουν ὡς κλέφτες καὶ τύραννοι καὶ ληστὲς ποὺ
ὑπερηφανεύονται ἀπὸ τὸ πλῆθος τῶν δούλων καὶ τῶν ζώων; Μήπως εἶναι αὐτοὶ ποὺ
ἀπλώνουν τὴν ἐξουσία τους καὶ καταπατοῦν ὄρη καὶ πεδιάδες; Ἄλλα μὲν κατέχοντας
καὶ ἄλλα παίρνοντας; Μήπως αὐτοὶ εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ κάθονται σὲ ὑψηλοὺς θρόνους
καὶ τὴν ἐξουσία σηκώνοντας καὶ δὲ σκέπτονται τὸ Θεὸ ὅλων καὶ τὸ ἀπλησίαστο ὕψος
τῆς πραγματικῆς βασιλείας, γιὰ ν’ ἄρχουν ὡς ὁμόδουλοι κι ἴσοι μὲ τοὺς ἄλλους
ζητώντας κι αὐτοὶ τὴν ἴδια φιλανθρωπία;
Ἁγίου
Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου στὸ κοινωνικὴ
διδασκαλία Ἑλλήνων πατέρων, ἐπιμ. Ν. Θ. Μπουγάτσου, τ. 1, ἐκδ. Ἀποστολικὴ
Διακονία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου