[…] Οὔτε πιάνει ἡ Ἀριστερὰ ὅτι
στὴν Πατησίων τὸ καλοκαίρι λιποθύμησε μιὰ πόρνη, ἕνας φοιτητής, ἕνας ἐργάτης,
ἕνας συνταξιοῦχος στρατιωτικός, ἀπὸ τὸ νέφος καί πῆγε στὸ νοσοκομεῖο. Δὲν
πιάνει αὐτὸ τὸν ἰμπεριαλισμὸ τῆς πολυκατοικίας τῆς Ἀθήνας, αὐτῆς τῆς φρικτῆς
ἀντι-ἀνθρώπινης πόλης, ἡ ὁποία μᾶς ἔχει συντρίψει, μᾶς ἔχει ἀπομονώσει, μᾶς
ἔχει βάλει σ’ ἕνα σύστημα ποὺ μᾶς μετατρέπει σὲ ἠλίθιους. Δὲν ἔχει πιάσει ἀκόμα
τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ παιδεία τέλειωσε πιὰ ἀκόμα καί σ’ αὐτὴ τὴν ψωροκώσταινα τὴν
Ἑλλάδα, καὶ πὼς βρισκόμαστε στὴν ἐποχὴ τῆς ἐκπαίδευσης. Καὶ ἐκπαίδευση σημαίνει
μετατροπὴ τῶν ἀνθρώπων σὲ βιδάκια καὶ παξιμαδάκια τοῦ συστήματος. Ὁ ἄνθρωπος
ἀπὸ κοινωνικὸ ὂν μετατρέπεται σ’ ἀντικείμενο παραγωγῆς καὶ κατανάλωσης ὑλικῶν
ἀγαθῶν. Καὶ μέσα σ’ ἕνα κόσμο ποὺ καταστρέφει τὴν ἴδια τὴ μήτρα του,
καταστρέφει τὸ περιβάλλον του, τὰ πάντα. Δὲν ἔχει ποῦ ν’ ἀναπνεύσει, ποῦ νὰ
γεννήσει, ποῦ νὰ ζήσει. Αὐτὰ τὰ προβλήματα δὲν μᾶς ἀπασχολοῦν, δὲν ἀπασχολοῦν
τὴν Ἀριστερά. Ἔχουμε γίνει οἰκονομιστὲς τοῦ κερατᾶ, διότι ἔχουμε μπεῖ μέσα στὸ
παιχνίδι τῆς ἐξουσίας, χωρίς ταυτόχρονα νὰ ἀποφασίζουμε νὰ χτυπήσουμε τὴν
ἐξουσία τουλάχιστον. […]
Ἢ ἀκόμα μὲ ἀπασχολοῦσε τὸ
πρόβλημα τῆς παραγωγῆς τοῦ πολιτισμοῦ καὶ τῆς αἰσθητικῆς. Πῶς θά ’χουμε
σχεδιοποιημένη οἰκονομία; Δηλαδὴ θὰ βγάζουμε ἴδιες καρέκλες γιὰ ὅλους; Ἴδια
κουστούμια γιὰ ὅλους; Καὶ ποῦ εἶναι αὐτὸ τὸ ξεχωριστό, τὸ ὡραῖο τοῦ κάθε
ἀνθρώπου; Θέλω νὰ βάλω ἕνα λουλούδι στ’ αὐτί μου ἤ θέλω νὰ φοράω ἕνα κουστούμι
διαφορετικὸ καὶ ἰδιόμορφο. Πῶς θὰ γίνουν αὐτὰ τὰ πράγματα; Κι ἔλεγα τὰ σοβιέτ –
τώρα μᾶς κάναν κι ἀντισοβιετικούς. Τὰ σοβιὲτ ὅμως τὰ κατάργησε ὁ Στάλιν κι οἱ
σοβιετικοὶ ἐνῶ ἐμεῖς ἤμασταν ὑπὲρ τῆς αὐτοδιαχείρισης καὶ τῶν σοβιέτ. Ἀλλὰ
εἶναι ἀπὸ τὰ σημαντικὰ προβλήματα ποὺ πρέπει νὰ ψάξουμε. Κι ἐγὼ πιστεύω ὅτι
ἐκεῖνο ποὺ θὰ ξαναγεννήσει τὴν ἀριστερὰ καὶ θὰ τῆς δώσει τὴν δυνατότητα νὰ
παίξει τὸν ρόλο της εἶναι ὁ ἀνθρωπισμός. Ὄχι πιὰ ὁ ἀνθρωπισμὸς στὸ γενικὸ
ἐπίπεδο, ἀλλὰ στὴ λεπτομέρεια. Στὸ πῶς, παρόλα αὐτά, καὶ μέσα ἀπ’ αὐτὴ τὴν
τρομαχτικὴ ἀλλοτρίωση καὶ ἠλιθιοποίηση ὅπου μᾶς ὁδηγεῖ τὸ σύστημα, θὰ
παραμείνουμε ἄνθρωποι. Σὲ λίγο θὰ γίνουμε σὰν τὰ σκυλάκια τοῦ Παβλώφ. Δὲν θὰ
εἴμαστε μόνο χειροκροτητὲς καὶ κουβαλητὲς τῶν πλαστικῶν σημαιῶν, ἀλλὰ θὰ χτυπᾶν
ἕνα καμπανάκι καὶ ἐμεῖς θὰ ἀντιδροῦμε ἀναλόγως ἀπὸ τὸν ἦχο ποὺ θὰ μᾶς παίζει ἡ
ἐξουσία ἤ ἡ αὐθεντία.
Συνέντευξη τοῦ συγγραφέα Χρ. Μίσσιου
στό περιοδικό ΡΗΞΗ, τεῦχος 23-24, Ἀπρίλιος 1986
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου