ἡ... ἀνυπαρξία τῆς ἐξουσίας

Ἡ οὐσία τῆς ἀπολύτου ἐλευθερίας ἔγκειται εἰς τὸ ἑξῆς: νὰ ὁρίζη ἡ ἰδία ἐν πᾶσι τὸν τρόπον τῆς ὑπάρξεως αὐτῆς, ἔξω πάσης ἐξαρτήσεως ἢ ἀναγκαιότητος, ἔξω παντὸς περιορισμοῦ. Αὕτη εἶναι ἡ ἐλευθερία τοῦ Θεοῦ· ὁ ἄνθρωπος δὲν ἔχει τοιαύτην ἐλευθερίαν, ὡς μὴ ἔχων τὴν ἐξουσίαν τῆς δημιουργίας «ἐκ τοῦ μηδενός».

Ἀρχιμ. Σωφρονίου [Σαχάρωφ], Ὁ Ἅγιος Σιλουανὸς ὁ Ἀθωνίτης, Ἱ. Μ. Τιμίου Προδρόμου, Ἔσσεξ 1999

 

Νίκος Κεσσανλής, Abstract in red

Τὰ δύο ταῦτα, τὸ Πρόσωπον καὶ ἡ ἐλευθερία, εἶναι ἀρρήκτως ἡνωμένα: Ὅπου δὲν ὑπάρχει ἐλευθερία, ἐκεῖ δὲν ὑπάρχει Πρόσωπον. Καὶ ἀντιστρόφως: Ὅπου δὲν ὑπάρχει Πρόσωπον, ἐκεῖ δὲν ὑπάρχει ἐλευθερία. Αὐτὸς ὁ τρόπος αἰωνίου ὑπάρξεως χαρακτηρίζει ἀποκλειστικῶς τὸ Πρόσωπον καὶ οὐδόλως τὸ ἄτομον (βλ. Α´ Κορ. ιε´, 47-50). […]

Τὸ πρῶτον γνώρισμα τῆς ἐλευθερίας εἶναι ἡ ἀπροθυμία ἡμῶν νὰ ἐξουσιάζωμεν οἱουδήποτε. Ἡ ἑπομένη βαθμὶς αὐτῆς εἶναι ἡ ἐσωτερικὴ ἡμῶν χειραφέτησις ἀπὸ τῆς ἐξουσίας τῶν ἄλλων ἐφ’ ἡμῶν· […]

Εἶναι εὔκολον νὰ ἀντιληφθῶμεν ὅτι τὸ πάθος τῆς κυριαρχίας ἐπὶ τοῦ ἀδελφοῦ ἔχει ὡς ἄμεσον συνέπειαν τὴν ἀπώλειαν τῆς ἡμετέρας ἀνεξαρτησίας, καὶ ἐπὶ πλέον, πρᾶγμα φοβερόν, τὸν χωρισμὸν ἀπὸ τοῦ Θεοῦ τῆς ἀγάπης, τὴν στέρησιν τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἐν τῷ βάθει τῆς ψυχῆς τοῦ «κατακτητοῦ» ἑτοιμάζεται πτῶσις εἰς τὸ κενὸν τῆς ἀνυπαρξίας.

Ἀρχιμ. Σωφρονίου [Σαχάρωφ], Ὀψόμεθα τὸν Θεὸν καθὼς ἐστί, Ἱ. Μ. Τιμίου Προδρόμου, Ἔσσεξ 1996