μέσα ἀπὸ τὸν σπασμένο καθρέφτη

Ὁ Ἴνγκμαρ Μπέργκμαν διερευνᾶ τὸν βυθὸ καὶ τὴν προοπτικὴ τῆς σχέσης στὴ βάση τοῦ στίχου τοῦ Ἀποστόλου Παύλου «βλέπομεν γὰρ ἄρτι δι’ ἐσόπτρου ἐν αἰνίγματι, τότε δὲ πρόσωπον πρὸς πρόσωπον» (Α´ Κορ. 13, 12).

Οἱ τέσσερις πρωταγωνιστὲς φέρουν τὸν σπασμένο καθρέφτη τῆς ὑπαρκτικῆς μοναξιᾶς τους. Ἡ λαβωμένη ζωή τους ἀπὸ τὴν ἐκκωφαντικὴ «σιωπὴ» τοῦ Θεοῦ στοιχειώνει στὴ σχιζοφρένεια τῆς κόρης, στὴν ἀτελέσφορη ἀγάπη τοῦ συζύγου της, στὴν ἀμηχανία τοῦ ἀδελφοῦ καὶ κυρίως στὸ ψυχρὸ κενὸ ποὺ δημιούργησε ἡ ἀποστασιοποίηση τοῦ πατέρα.

Δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι τὸ συγκεκριμένο χωρίο τοῦ Ἀποστόλου Παύλου κλείνει τὸν ὕμνο τῆς ἀγάπης στὴν ἐπιστολή του πρὸς τὴν Ἐκκλησία τῶν Κορινθίων. Ὁ πατέρας σπάζει τὸν φλοιὸ τῆς ἐγωτικῆς του ἀναχώρησης μιλώντας ἐπιτέλους στὸ γιό του. Καταθέτει τὴν ἐλπίδα ὅτι ὁ Θεὸς μόνο στὴν ἀγάπη μπορεῖ νὰ ἀνιχνευθεῖ. Μὲ ἄλλα λόγια ἡ γλῶσσα τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ σχέση, ποὺ ὁ ἴδιος τόσο ἐπίμονα ἀρνήθηκε στὰ παιδιά του. Ἡ ἀπουσία τῆς σχέσης ἔσπασε τὸν καθρέφτη, τὴ δυνατότητα νὰ ἀναγνωρίζω στὸν ἄλλο τὸν ἑαυτό μου. Ἡ «σιωπὴ» τοῦ Θεοῦ δὲν εἶναι παρὰ ὁ ἀντίλαλος τοῦ μονωμένου κενοῦ μας.