 |
| Ἀντρέι Ταρκόφσκι, Ἀντρέι Ρουμπλιὼφ |
Ὅταν φτάσεις κάπου
στὴν πίστη σου ἢ στὴ σκέψη σου -ἀλλὰ φτάσεις- ὁ μεγάλος κίνδυνος εἶναι πάντα νὰ
πάψεις νὰ εἶσαι ἀνοιχτὸς σὲ ὅλα τὰ ἄλλα καὶ νὰ βρίσκεις σὲ ὅλα τὰ ἄλλα ἐκεῖνο
ποὺ ἐσὺ θέλεις νὰ βρεῖς καὶ ὄχι ἐκεῖνο ποὺ ὁ καθένας ἢ ὁ ἄλλος παρουσιάζει στὰ
βιβλία του, στὰ γραφτά του, σὲ αὐτὸ ποὺ κάνει. Αὐτόματα τότε, ὅταν τὸ πάθεις αὐτό,
-οἱ περισσότεροι τὸ παθαίνουν- σταματάει καὶ τὸ προχώρημα, τὸ πλάτεμα, τὸ μεγάλωμά
σου, τὸ τελείωμα στὸ δρόμο ποὺ ἀκολούθησες (στὸ δρόμο ποὺ ἔφτασες κάπου, εἴτε πίστη
εἶναι εἴτε σκέψη) καὶ ἀπομένεις τότε ἀκίνητος, κλεισμένος, δίχως τὴ ζωοπάροχη ἐπαφὴ
μὲ τὴ ζωή, τὴ ζωὴ ποὺ καθημερινὰ γύρω σου ζητάει νὰ σὲ βοηθήσει σὲ ὁποιοδήποτε
δρόμο ἀκολούθησες, νὰ σὲ πλουτίσει, νὰ σοῦ σταθεῖ, νὰ σὲ φροντίσει, νὰ σὲ κρατήσει
ἀνοιχτὸ σὲ ὅσα ἐκείνη φέρνει, ἂν τὴν προσέχεις καὶ γόνιμα τὴν ἀκοῦς ἢ τὴν ἔχεις
ἀνώτερη ἀπὸ ἐσένα καὶ πάντα μπροστὰ σου, ποτὲ πίσω. Στὸ σημεῖο αὐτὸ βρίσκεται ὁ
μεγάλος κίνδυνος νὰ μὴν προχωρήσεις πιὰ στὸ δρόμο ποὺ ἀκολούθησες (πέρα ἀπὸ ἐκεῖ
ποὺ ἔχεις φτάσει), ἀλλὰ νὰ ἀπομείνεις στάσιμος μέσα ἐκεῖ, ἀκίνητος καὶ νὰ
μαρμαρώσεις. Ἕνα βάρος νεκρὸ καὶ γιὰ τὴν πίστη σου καὶ γιὰ τὴ σκέψη σου. Ἀπολίθωμα.
Καὶ ἐπειδὴ οἱ περισσότεροι τὸ παθαίνουν αὐτό, ἀπομένουν λίγοι πάντα ὅσοι
προχωροῦν ὁλοένα ζωντανὰ στὸ δρόμο ποὺ ἀκολούθησαν, εἴτε πίστη εἶναι εἴτε σκέψη,
καὶ ἐλάχιστοι ὅσοι κάποτε ἀκραγγίζουν τὸ στόχο ἢ μιὰ μέρα φτάνουν στὸ τέρμα τοῦ
δρόμου.
Ζήσιμος
Λορεντζάτος, Collectanea 879, ἐκδόσεις Δόμος, 2Ἀθήνα
2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου