ὁ κομμουνισμὸς τῆς ἀγάπης

[…] Ὅπως πρέπει ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι ὁ πνευματικὸς διάκονος τῆς Ἐκκλησίας, ὁ παπάς, ὁ ἐπίσκοπος, ὁ πρεσβύτερος, νὰ τεμαχίζει τὸν εὐχαριστιακὸ ἄρτο ἐπάνω στὴν Ἁγία Τράπεζα, μὲ τὸ ἴδιο Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ μέσα του καὶ ὁ κοινωνικὸς διάκονος τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, ὁ πολιτικὸς ὁ ὀρθόδοξος, πρέπει νὰ μάθει νὰ τεμαχίζει τὸν ἄρτο, δηλαδὴ θὰ λέγαμε, τὸ εἰσόδημα τῆς χώρας πάνω στὴ μεγάλη «τράπεζα» τῆς κοινωνίας. Αὐτὴ ἡ ζωὴ ἦταν ἡ παράδοση, καὶ εἶναι ἡ παράδοση, τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Τὴ ζήσαμε στὸ Βυζάντιο –τηρουμένων τῶν ἀναλογιῶν καὶ δεκτῶν γινομένων ὅλων τῶν παρεκκλίσεων καὶ ἁμαρτημάτων. Στὰ μοναστικὰ κοινόβια συνεχίζεται παρὰ τὶς ἀτέλειες ἡ ἀλληλοδιακονία, ἡ ἀκτημοσύνη καὶ ἡ κοινοκτημοσύνη, ὁ κομμουνισμὸς τῆς ἀγάπης, ὅπου ὁ καθένας ἐργάζεται κατὰ τὶς δυνάμεις του καὶ ἀπολαμβάνει κατὰ τὶς ἀνάγκες του. Ἔτσι χάνεται κάθε ὑποψία ἐκμετάλλευσης καὶ ὑπεραξίας, ἀφοῦ ὁ στόχος δὲν εἶναι τὸ κέρδος, ἀλλ’ ἡ ἀδελφικὴ διακονία. Καὶ ἐδῶ αἴρεται καὶ ἡ διάκριση, πιστεύω, διανοητικῆς καὶ σωματικῆς ἐργασίας, ποὺ στὸ χῶρο τοῦ μοναστικοῦ κοινοβίου συνυπάρχουν.

Ἡ πορεία καὶ στὴν Ὀρθοδοξία εἶναι ἐλευθερία, ἀπελευθέρωση, ἀπὸ τὴν ἀνάγκη, ἀπὸ τὴν ἀναγκαιότητα. Αὐτὸ παρατηρεῖται καὶ στὸν Μαρξισμό. Ὁ Μὰρξ ὅμως πιστεύω ὅτι ρίχνει τὸ βάρος στὸ ἐξωτερικό, στὶς κοινωνικὲς συνθῆκες. Ἡ Ὀρθοδοξία ὅμως ἀρχίζει ἀπὸ τὸ ἐσωτερικὸ τοῦ ἀνθρώπου, γιὰ νὰ ἀποκατασταθεῖ ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ πρῶτα μέσα στὸν ἴδιο τὸν ἄνθρωπο. […]

π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ, Εἰσαγωγικὴ πρόσβαση στὴν ὀρθόδοξη πνευματικότητα, στὸ Ὀρθοδοξία καὶ Μαρξισμός, ἐκδ. Ἀκρίτας, Ἀθήνα ²1984