 |
| Βίνσεντ Βὰν Γκόγκ |
[…] Ὅταν περάσαμε
κοντὰ στὶς ἀκτὲς τῆς Πελοποννήσου κι εἶδα ὕστερα ἀπὸ τόσα χρόνια ἕνα ἐρημικὸ ἐκκλησάκι,
μὲ ἔπιασε μιὰ ἀπερίγραπτη συγκίνηση. Σκέφτηκα ὅτι κάποιες σταγόνες ἀπὸ αἷμα ἑλληνικὸ
ἔρεε ἀκόμα στὶς κοσμοπολίτικες φλέβες μου. […] ἡ ζωὴ εἶναι μιὰ διαρκὴς ἀναζήτηση,
ποὺ ἴσως οἱ ρίζες της φωλιάζουν στὸ βαθύτερο «ὑπαρξιακό» μας μυστήριο. Κι ἐγὼ ἄρχισα
τὴ συνειδητὴ ζωή μου ψάχνοντας γιὰ κάτι «ἄλλο», ἀπροσδιόριστο ὡστόσο. […]
Ἡ τάση πρὸς τὴν
κατανόηση τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης, τοῦ μεγαλείου ἀλλὰ καὶ τῆς τραγωδίας της, εἶναι
πανάρχαιη· αὐτὸ ποὺ ἔχει σημασία εἶναι ὅσοι κατέκτησαν τὴ δική τους ὁλόπλευρη ἠθικὴ
καὶ διανοητικὴ ἀνάπτυξη νὰ ἔχουν τὴν ἱκανότητα νὰ ἀνοίγονται στοὺς ἄλλους, νὰ «δίδουν»
ἀντὶ νὰ «παίρνουν» μόνο.
Ἡ «χριστιανικὴ»
ἔφεση τοῦ ἀνθρώπου εἶναι πολὺ πιὸ παλιὰ καὶ ἀπὸ τοὺς βουδιστές· τὴν βρίσκουμε, ὅσο
γνωρίζουμε τὴν παγκόσμια κουλτούρα, χιλιετηρίδες πρίν, σὲ ὅλους τοὺς λαοὺς καὶ
σὲ ὅλες τὶς ἠπείρους. Ἔμεινα καταγοητευμένος ὅταν μιὰ φίλη, γυρίζοντας πρόσφατα
ἀπὸ τὴ Νέα ‘Υόρκη ὅπου ἐπισκέφθηκε γιὰ μιὰ ἀκόμα φορὰ τὸ φανταστικὸ τώρα Μητροπολιτικὸ
Μουσεῖο, στάθηκε ἐκστατικὴ μπροστὰ σὲ μιὰ πανάρχαιη αἰγυπτιακὴ στήλη μὲ τὴν ἀκόλουθη
ἐπιγραφή: «Ἔδωσα ψωμὶ στοὺς πεινασμένους καὶ ροῦχα στοὺς γυμνούς, πέρασα μὲ τὸ
καραβάκι μου ὅσους δὲν εἶχαν δικό τους μέσο νὰ διασχίσουν τὸ ποτάμι». «Λόγια Εὐαγγελίου»
στὴν ἔνατη δυναστεία, 2160-2130 πρὶν ἀπὸ τὸν θεὸ τῶν Χριστιανῶν! Σὲ ὅλες τὶς ἐποχές,
στοχαστικοὶ ἄνθρωποι, ποὺ μελέτησαν ἀπὸ κοντὰ τὰ ὑπαρξιακά, βιολογικὰ ἀλλὰ καὶ
κοινωνικὰ δεδομένα τῆς ζωῆς τῶν ὁμοίων τους, ἔφτασαν πάνω-κάτω στὰ ἴδια συμπεράσματα,
στὴν ἴδια κατανόηση. Μόνο ποὺ ὁ ἐπαναστάτης ἄνθρωπος δὲν ἀρκεῖται νὰ παρατηρεῖ
καὶ νὰ σκέπτεται· θέλει ταυτόχρονα νὰ δρᾶ καὶ νὰ παλεύει γιὰ ἕνα καλύτερο αὔριο.
Μιχάλης Ράπτης
(Πάμπλο), Ἡ πολιτική μου αὐτοβιογραφία, Ἴκαρος,
2Ἀθήνα 1996
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου