ἡ «μανία» τῆς κοινοκτημοσύνης

Ὅποιος θὰ πάρη τὶς «Πράξεις τῶν Ἀποστόλων», θὰ δῆ ἐκεῖ ὅτι ἡ ἀποστολικὴ κοινότητα (εἶχε), μᾶς τὸ λέει πολὺ καθαρά: «τὰ πάντα κοινά» (πρβλ. Πράξ. 2, 45). Καὶ ὅποιος ἤθελε νὰ βαπτισθῆ ἔπρεπε νὰ δώση ὅ,τι εἶχε στὸ κοινὸ ταμεῖο τῆς ἐνορίας. Κανένας δὲν εἶχε προσωπικά, ὅλα ἦταν κοινά.

Ξέρουμε τὸ περίφημο παράδειγμα ποὺ ὁ Ἀνανίας μὲ τὴν γυναίκα του εἶπαν ψέματα ὅτι ἔδωσαν ὅλα στὸ κοινὸ ταμεῖο τῆς Ἐκκλησίας, καὶ τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν ὅτι πρῶτα πέθανε ο ἕνας, γιατὶ εἶπε ψέματα καὶ μετὰ ἦρθε ὁ ἄλλος καὶ ἔπεσε καὶ ἐκεῖνος νεκρός. Καὶ εἶναι τὸ ἴδιο τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ποὺ προκάλεσε τὴν πτώση τους.* Τόσο πολλὴ «μανία» φαίνεται ὅτι εἶχε ἡ ἀποστολικὴ κοινωνία μὲ τὸ θέμα τῆς κοινοκτημοσύνης.

Μερικοὶ ἰσχυρίζονται ὅτι αὐτὸ ἦταν μόνο γιὰ τὴν ἀποστολικὴ Ἐκκλησία. Ἀλλά, ἐὰν διαβάσετε τὸ «Προπατορικὸν ἁμάρτημα», αὐτὸ τὸ βιβλίο ποὺ ἐξέδωσα, ἔχω τὴν πληροφορία ἀπὸ τὸν Ἰουστῖνο μάρτυρα, ὁ ὁποῖος λέει πρὸς τοὺς ἐθνικοὺς μάλιστα, ὅτι ἐμεῖς οἱ Χριστιανοὶ ἔχουμε τὰ πάντα κοινά. Ἐὰν ὑπολογίσουμε ὅτι ὁ Ἰουστῖνος μάρτυς πέθανε κατὰ τὰ τέλη τοῦ 2^ου αἰῶνος, καὶ δὲν ἔχει ὑπ’ ὄψιν του καμμία ἐνορία Χριστιανῶν ποὺ δὲν εἶχαν τὰ πάντα κοινά, τὸ στέλνει ὡς πληροφορία πρὸς τοὺς εἰδωλολάτρας αὐτὸ τὸ γεγονός, ὅτι ὅλοι οἱ Χριστιανοὶ ἔχουν τὰ πάντα κοινά.

Σημαίνει ὅτι εἶναι ἕνας θεσμὸς ποὺ κράτησε τοὐλάχιστον διακόσια χρόνια καὶ ἴσως καὶ ἀργότερα καὶ μετὰ ἄρχισε νὰ διαλύεται. Καὶ ὅταν ἄρχισε νὰ διαλύεται, ἐμφανίζεται ὁ μοναχισμός. […]

Τὰ θεμέλια τῆς ὀρθοδόξου παραδόσεως καὶ τῆς δυτικῆς εἶναι τελείως διαφορετικά, διότι οἱ δυτικὲς παραδόσεις ξεκινοῦν πάντοτε ἀπὸ τὴν εὐδαιμονία. Καὶ νομίζω ὅτι ὁ καπιταλισμὸς στὴν Δύση ξεκινάει κατὰ κύριον λόγον ἀπὸ τὴν ἰδέα ὅτι ὁ σκοπὸς τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ εὐδαιμονία, ἡ ὁποία ἐπιτυγχάνεται διὰ τῆς ἰκανοποιήσεως τοῦ ἀτόμου. Καὶ ὁ ἄνθρωπος ἱκανοποιεῖται ἢ ἀπὸ τὸν Θεὸ ἢ ἀπὸ τὸν συνάνθρωπό του.

Μητρ. Ναυπάκτου καὶ Ἁγ. Βλασίου Ἱεροθέου, Ἐμπειρικὴ Δογματικὴ τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, κατὰ τὶς προφορικὲς παραδόσεις τοῦ π. Ἰωάννου Ρωμανίδη, τ. Α´, Ἱ. Μ. Γενεθλίου τῆς Θεοτόκου, 2010  

*σημείωση Domenico: εἶναι αὐτονόητο ὅτι ἡ συγκεκριμένη φράση δὲν ὑπονοεῖ τιμωρητικὴ ἐπέμβαση τοῦ Θεοῦ. Ἀντίθετα, τονίζει ὅτι ἡ πραγμάτωση τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινοκτημοσύνης ἀποτελοῦσε τὸ συνεργειακὸ κατόρθωμα τῆς ἐλεύθερης ἁγιοπνευματικῆς μεταμόρφωσης εἶναι καὶ πολιτείας, τῆς ὁποίας οἱ προϋποθέσεις καὶ οἱ συνέπειες διαγράφουν μία πονετικὴ διαχωριστικὴ γραμμὴ μεταξὺ Ἐκκλησίας καὶ χριστεπώνυμου ἀστισμοῦ.