ἡ παραφροσύνη τῆς ἀνισότητας

Γιώργος Σικελιώτης, Ἐργάτες

Αὐτὰ (τὰ ζῶα) ἔχουν τὰ πάντα κοινά, τὴ γῆ καὶ τὶς πηγὲς καὶ τὰ λιβάδια καὶ τὰ βουνὰ καὶ τὰ δάση καὶ κανένα ἀπὸ αὐτὰ δὲν ἔχει περισσότερο ἀπὸ τὰ ἄλλα. Ἀλλά, σύ, ἄνθρωπε, ποὺ εἶσαι τὸ πιὸ εὐγενικὸ ἀπὸ τὰ ζῶα, ἔχεις γίνει πιὸ ἄγριος ἀπὸ τὰ κτήνη. Μέσα σ’ ἕνα μόνο ἀπὸ τὰ σπίτια σας ἀποθηκεύετε ἀρκετὰ γιὰ νὰ τραφοῦν χιλιάδες καὶ ἀκόμα περισσότερες χιλιάδες φτωχῶν. Πῶς μπορεῖ νὰ γίνεται αὐτό, ὅταν ἔχουμε μιὰ κοινὴ φύση καὶ πολλὰ ἄλλα κοινὰ ἐκτὸς ἀπὸ αὐτήν; Ἔχουμε ἕναν κοινὸ οὐρανό, ἥλιο, φεγγάρι, χορὸ ἀστέρων, ἀέρα, θάλασσα, φωτιά, νερό, γῆ, ζωή, θάνατο, νεότητα, γηρατειά, ἀρρώστια, ὑγεία καὶ τὴν ἀνάγκη γιὰ τροφὴ καὶ ροῦχα. Οἱ πνευματικές μας ἀνάγκες εἶναι ἐπίσης κοινὲς σὲ ὅλους: τὸ ἅγιο θυσιαστήριό μας, τὸ σῶμα τοῦ Κυρίου μας, τὸ ἅγιο αἷμα Του, τὴν ἐπηγγελμένη Βασιλεία, τὸ βάπτισμα τῆς ἀναγεννήσεως, τὴν μακαριότητα. Δὲν εἶναι λοιπὸν παραφροσύνη γι’ αὐτοὺς ποὺ ἔχουν κοινὰ τόσα πράγματα, τὴ φύση τους, τὴ χάρη, τὴ διαθήκη καὶ τοὺς νόμους, νὰ ἔχουν τέτοιο πάθος γιὰ τὸν πλοῦτο, ὥστε νὰ ξεχνοῦν τὴν ἰσότητά τους καὶ νὰ ξεπερνοῦν σὲ ἀγριότητα τὰ θηρία;  

Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου στὸ π. Γεωργίου Φλορόφσκι Οἱ ἀνατολικοὶ Πατέρες τοῦ τετάρτου αἰώνα, μτφρ. Παναγιώτου Κ. Πάλλη, ἐκδ. Πουρναρᾶ, Θεσσαλονίκη 1991