Θὰ σωθοῦμε ἀπὸ μιὰ γλυκύτητα
στεφανωμένη μὲ ἀγκάθια
(Νίκος Καρούζος - Διάλογος πρῶτος)
[…]
ΙΗΣΟΥΣ
Τὸ λογικὸ δὲ
φελᾶ σὲ τίποτα. Μήτε τὸ πολὺ μήτε τὸ λίγο.
Μήπως οἱ φιλόσοφοι
ξέρουνε περισσότερα ἀπ’ τὰ πουλιὰ τ’οὐρανοῦ κι ἀπ’ τὰ σκουλήκια καὶ τὰ λούλουδα
τῆς γῆς; Μήπως εἶναι καλύτεροι ἀπ’ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους;
Ὅσο πιὸ ξανοίγεται
ἡ σκέψη, τόσο πιὸ στενέβουν οἱ καρδιές. Κι ὁ ἄνθρωπος χάνεται.
Ἐγὼ προσπάθησα
νὰ φωτίσω τὴν καρδιά τους. Νὰ τῆς δώσω μεγαλύτερην ἅπλα καὶ πιότερο βάθος.
Ἡ βασιλεία τῶν
οὐρανῶν εἶναι βασιλεία τῆς Καρδιᾶς.
Ὅπως ἐγὼ θυσιάστηκα
γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ καλωσύνη, ἐγὼ ὁ βασιλιὰς τῶν Οὐρανῶν καὶ Θησαβρὸς τῶν
Ἀγαθῶν, ἔτσι θὰ μάθουνε κ’ οἱ βασιλιάδες τῆς Γῆς νὰ θυσιάζονται γιὰ τοὺς σκλάβους
καὶ νὰν τοὺς ἀγαπᾶνε.
Τότε δὲ θὰ ὑπάρχουνε
ψεφτιὰ καὶ ἀδικία.
[…]
Κώστας Βάρναλης,
Ὁ μονόλογος τοῦ Μώμου
ΜΩΜΟΣ
ΑπάντησηΔιαγραφή(μέσα του)
Δεν ακούγονται!
Χαθήκανε κι οι δυο τους μαζί απ’ το πρόσωπο της γης.
(Νύχτωσε. Σιγοβγαίνει το φεγγάρι.
Ο Μώμος βρίσκεται καθισμένος σ’ ένα μεγάλο γεφύρι απάνου από μιαν τεράστιαν άβυσσο. Είναι το γεφύρι, που δένει τα περασμένα με τα μελλούμενα.
Καθώς κοιτάει στο βάθος τα νερά, που κυλάνε αστράφτοντας σα μαύρο ατσάλι και βογκάνε, συλλογίζεται:)
Όλα τούτα ήτανε πλάσματα της φαντασιάς μου, ένα ξέσπασμα και ξαλάφρωμα του στοχασμού μου!
Μου αρέσει κάπου κάπου να μιλάω μοναχός μου. Να χωρίζω τον εαυτό μου σε λογής αντίθετα σύμβολα και να τα βάζω να μαλώνουνε.
Ποιός ξέρει;
Ίσως κάποιος να με άκουσε…
Αν όχι, θα έρθει καιρός, που θα πληθαίνουνε τόσο οι Μώμοι, που μονόλογοι σαν κι αυτόνε, θα ’ναι ολότελα περιττοί!
Μα πρώτα θα ’χουμε περάσει το γεφύρι…
Γ.Σ
Ἂν τὸ σχόλιό σας ἔρχεται νὰ "γκρεμίσει" τὴν χρήση τοῦ ἀποσπάσματος ὡς προπαγάνδας, ὑποτίθεται, ὑπὲρ τοῦ Χριστοῦ, ἀπὸ τὸν κομμουνιστὴ Βάρναλη, μᾶλλον εἶναι ἐντελῶς ἀτυχὲς καὶ ἄστοχο, διότι τέτοιου εἴδους ἠθικιστικὴ καὶ συνάμα παραπλανητικὴ πρόθεση δὲν ὑπῆρξε ποτέ! Εἶναι ζωτικὰ τέτοια "ξεσπάσματα καὶ ξαλαφρώματα τοῦ νοῦ" ἐνοχλητικὰ γιὰ τοὺς χωροφύλακες τοῦ πουριτανικοῦ διδακτισμοῦ.
ΔιαγραφήΧριστὸς Ἀνέστη!