 |
| Nicola Sarić (Μτθ. 19, 16-30) |
[…] Ἡ κλίσις πρὸς
ἰδιοκτησίαν ἐγεννήθη ἐκ τῶν ἔνδον, ἐκ τῆς ὀντολογικῆς ἐν τῷ ἀνθρώπῳ ἀλλοιώσεως.
Αὕτη ἡ κλίσις εἶναι φυσικὴ συνέπεια τοῦ αἰσθήματος τῆς αὐτεπιγνώσεως τοῦ
πεπερασμένου τῆς ὑπάρξεως, τῆς ἀνασφαλείας καὶ τῆς ἀγωνίας τοῦ θανάτου, τὰ ὁποῖα
ἐδημιούργησεν ἡ ἁμαρτία. Σχηματικῶς ἡ ροπὴ πρὸς ἰδιοκτησίαν δύναται νὰ περιγραφῇ
ὡς ἑξῆς: Πτῶσις - ὀντολογικὴ ἀλλοίωσις – φόβος θανάτου – αἴσθημα αὐτοσυντηρήσεως
– δίψα ἰδιοκτησίας. Τοιουτοτρόπως διὰ τῆς οἰκειοποιήσεως τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν ἠθέλησεν
ὁ ἄνθρωπος νὰ ἐπιτύχῃ τὴν βεβαίωσιν τοιῦ ἑαυτοῦ του, τὴν ἐν τῇ παρούσῃ ζωῇ διατήρησίν
του καὶ τὴν ἐν τῷ ἰδίῳ εγὼ αὐτάρκειαν. Μακρὰν τοῦ Θεοῦ ὅμως ὁ ἄνθρωπος, ὄχι μόνον
δὲν ἠδυνήθη νὰ βεβαιώσῃ τὴν ὕπαρξίν του, ἀλλ’ ὡδηγήθη εἰς τὸ μηδέν, τὸ ὁποῖον ἐκφράζει
ἡ ὑπαρκτικὴ ἔκπτωσις εἰς τὴν φυσικὴν ἀτομικότητα. […]
Ὅσον περισσότερον
φέρεται ὁ ἄνθρωπος πρὸς τὴν ἁμαρτίαν, τόσον περισσότερον ἐπιθυμεῖ τὴν διὰ τὸ ἴδιον
ἐγὼ κτῆσιν ὑλικῶν ἀγαθῶν, τὴν διὰ τῆς ἰδιοποιήσεως τῶν ἐπιγείων πλήρωσιν τῆς
προσωπικῆς ὑπάρξεώς του.
Ἀρχιμ. Νεκταρίου
Χατζημιχάλη, Αἱ περὶ ἰδιοκτησίας ἀπόψεις ἐν
τῇ Ἐκκλησίᾳ κατὰ τοὺς τρεῖς πρώτους αἰῶνας, ἔκδ. Πατριαρχικὸν Ἵδρυμα
Πατερικῶν Μελετῶν, Θεσσαλονίκη 1972
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου