Ἐνσάρκωση - ἡ ἱστορία ὡς διάλογος

[…] Αὐτὸ τὸ θαῦμα ποὺ εἶναι τὸ δόγμα τῆς Χαλκηδόνας: ἀπόλυτος σεβασμὸς στὴν ἀνθρωπινότητα, στὴν ἱστορικότητα, στὴν ὑλικότητα καὶ στὴν σωματικότητα, στὴν ἀπόλυτη ἕνωσή της μὲ τὴν θεότητα. Νὰ μπορῶ δηλαδὴ ἐγὼ νὰ ὑπάρχω ὁλόκληρος μέσα στὴν σχέση αὐτή. Νὰ μπορῶ νὰ φτιάξω ἱστορία καὶ πολιτισμὸ ἐκεῖ μέσα. Νὰ μπορεῖ νὰ ξαναρχίσει διαλογικὰ καὶ συν-ενεργητικὰ ἡ ἀνθρώπινη ἱστορία, διότι αὐτὸ εἶναι ἡ Ἐνσάρκωση. Εἶναι στὴν πραγματικότητα ἡ ἀρχὴ τῆς πραγματικῆς ἱστορίας καὶ ὄχι τὸ τέλος. Δὲν εἶναι τὸ τέλος μίας πράξης συγγνώμης καὶ ἐξιλέωσης. Δὲν εἶναι τὸ τέλος μίας πράξης φυγῆς ἀπ’ τὸν κόσμο. […]

Μπορῶ νὰ ζῶ, νὰ τρώω, νὰ κοιμᾶμαι, νὰ ἐρωτεύομαι, νὰ ἐπαναστατῶ ἐν Θεῷ. Αὐτὸ εἶναι ὁ Χριστός. […]

Αὐτὸ τὸ γεγονὸς ἀναστατώνει κάθε ἀνθρώπινη, κτιστοκεντρικὴ θεώρηση τῶν πραγμάτων. Γι’ αὐτὸ καὶ ἄνθρωποι πονεμένοι, ἀπελπισμένοι, ἀβέβαιοι καὶ διαρραγέντες, ἐσωτερικὰ συντετριμμένοι, καταλαβαίνουν καλύτερα τὴν Ἐνσάρκωση καὶ τὶ μέγα γεγονὸς εἶναι. Δὲν τὸ ἔχει ἀφομοιώσει ἀκόμα τὸ γεγονὸς αὐτὸ ἡ ἀνθρωπότητα. Εἶναι ἀκριβῶς ἡ αἴσθηση ὅτι εἶμαι ἀποδεκτὸς σὲ κάθε σημεῖο τοῦ εἶναι μου ἀπ’ τὸν Θεό· καὶ ὄχι μόνο αὐτό, ἀλλὰ καὶ ὅτι γιὰ κάθε κομμάτι τοῦ εἶναι μου ὁ Θεὸς ἔχει ἕνα δικό Του δρόμο, ἐνέργεια νὰ προσφέρει. Εἶναι ἑνωμένος μὲ κάθε τμῆμα μου. […]

Ἔ, αὐτὸ τὸ πράγμα κάνει ὁ Χριστός. Αὐτὸ ἀκριβῶς. Τὸ ἀδιανόητο: ἔρχεται, ἐγκαταλείποντας τὰ πάντα -«οὐχ ἁρπαγμὸν ἡγήσατο τὸ εἶναι ἴσα Θεῷ, ἀλλ’ ἑαυτὸν ἐκένωσεν μορφὴν δούλου λαβών, ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπων γενόμενος» (Φιλιπ. 2, 6-7)-, καὶ ξαφνικὰ μετακενώνει ὅλη τὴν Θεότητα στὴν πραγματικότητα τὴ δική μας. Γι’ αὐτὸ ἡ ἀνθρώπινη πραγματικότητα μπορεῖ νὰ γίνει θεία τώρα πλέον. Μπορεῖς νὰ τὸν φᾶς αὐτὸν τὸν Θεῖον Ἄνθρωπο. Δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι τὸ κορυφαῖο μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας μας ἔχει νὰ κάνει μὲ βρώση καὶ πόση. «Λάβετε φάγετε· τοῦτό ἐστι τὸ σῶμα μου». Εἶναι σὰν νὰ λέει ὁ Χριστός: «Σοῦ μιλάω ἐκ τῶν ἔσω. Εἶμαι ἐσύ».

π. Νικόλαος Λουδοβῖκος, Ἡ ἱστορία τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, Ἱερὰ Μεγίστη Μονὴ Βατοπαιδίου, Ἅγιον Ὅρος ³2016