 |
| Θεόφιλος |
[…] Πόσο ἡ
συλλογική μας Μητρόπολη Δύση διεισδύει ὄχι μόνο στὸ σύστημα ἀλλὰ καὶ στὶς
διαδικασίες ἄρνησης τοῦ συστήματος, στὶς κοινωνικὲς δυνάμεις ποὺ τὸ ἀμφισβητοῦν,
ἐπηρεάζοντας μὲ εὐρωπαϊκά, μητροπολιτικὰ πρότυπα καὶ αὐτὴ τὴν ἴδια τὴν Πράξη τῆς
ἐργατικῆς τάξης; […]
Τὸ ἑλληνικὸ
προοδευτικὸ κίνημα -ἡ ἑλληνικὴ Ἀριστερά- χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὴ μακροχρόνια ἰδεολογική
του ἀναπηρία: δυσκολεύεται νὰ ἀνιχνεύσει δραστικὰ τὴν ἑλληνικὴ πραγματικότητα,
δυσκολεύεται νὰ προτείνει μιὰ ἑλληνικὴ τακτικὴ καὶ στρατηγικὴ ἐπεξεργάζοντας τὶς
ἑλλαδικὲς ἰδιομορφίες τῶν παγκοσμίων νόμων κίνησης τῆς Ἱστορίας, δυσκολεύεται νὰ
προτείνει μιὰ δραστικὴ πολιτικὴ τῆς ἐθνικολαϊκῆς στροφῆς καὶ τῆς σοσιαλιστικῆς Ἐπανάστασης.
Μιὰ ἀναπηρία
ποὺ στὸν ἀργόσυρτο καιρὸ φτωχαίνει τὴ δραστικότητα τοῦ ἐθνικολαϊκοῦ καὶ τοῦ ἐπαναστατικοῦ
ὁράματος. […]
Μὴ
συνειδητοποιώντας τὸ δομικὸ χαρακτήρα τοῦ ἰμπεριαλισμοῦ, δυσκολεύεται νὰ ἀνιχνεύσει
τὴν ἑλληνικὴ πραγματικότητα σὰν μία μεταπρατική, ἐξαρτημένη χώρα. Δυσκολεύεται,
ἔτσι, νὰ χαράξει μιὰ δραστικὴ τακτικὴ συμμαχιῶν καὶ ἀντιπαράθεσης στὴν ἐπιτόπια
καὶ διεθνῆ ἄρχουσα τάξη. […]
Οἱ ἀδυναμίες αὐτὲς
μήπως ὁδηγοῦν σὲ μία ἁπλουστευτικὴ ἀνάγνωση τῆς ἐπαναστατικῆς θεωρίας, ποὺ
μεταφέρεται ἔτσι συχνὰ μηχανιστικὰ δίχως νὰ προσαρμόζεται στὶς ἑλληνικὲς ἰδιομορφίες
-στὴν Πράξη ἢ στὸ Λόγο- δίχως νὰ διασυνδέει τὸ λαϊκὸ φρόνημα, κριτικὰ βέβαια, ἀποκαθαρμένο
ἀπὸ τὰ συντηρητικά του στοιχεῖα μὲ τὸ ἐπαναστατικὰ καινούριο, τὸ ἐθνικὸ μὲ τὸ
παγκόσμιο, τὸ διεθνές. […] Ἐκεῖνο τὸ πρόσθετο στοιχεῖο ποὺ ἀπουσιάζει ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ
Ἀριστερὰ σήμερα, φτωχαίνοντας ἔτσι τὴ δραστικότητά της, ἐνῶ δὲν ἀπουσίαζε καὶ δὲ
φτώχαινε τὴ δραστικότητα καὶ τὸ ὅραμά της σὲ πολὺ πιὸ σημαντικὲς μάζες λαοῦ στὰ
δύσκολα χρόνια τῆς Ἀντίστασης, τοῦ Ἐμφυλίου ἢ στὰ χρόνια τῆς βίας καὶ τῆς
τρομοκρατίας τῆς δεκαετίας τοῦ 1950, αὐτὸ ποὺ πρώτιστα ἀπουσιάζει σήμερα εἶναι ὁ
«ἔρωτας» στὴν πιὸ βαθιά του ὑφὴ - αὐτὴ ἡ ὁλική, μὲ ὅλο τὸ σῶμα μας συμμετοχὴ στὴ
ζωή. Αὐτὸ ποὺ ἀπουσιάζει πρώτιστα εἶναι τὸ στοιχεῖο ποὺ ἔθεσε ὡς βαθύτερη οὐσία
τῆς Ἐπανάστασης ὁ ἴδιος ὁ εἰσηγητὴς ἑνὸς πραγματικοῦ σοσιαλιστικοῦ ρεαλισμοῦ, ὁ
Μαξὶμ Γκόρκυ – νὰ παράγουμε σύμφωνα μὲ τὰ ἐπαναστατικά μας ὁράματα κάθε στιγμὴ τῆς
καθημερινῆς καὶ τῆς ὅλης ζωῆς μας, νὰ ἐνσαρκώσουμε τὴν ὕλη στοὺς λαϊκοὺς πόθους
καὶ στοὺς λαϊκοὺς καημούς, νὰ μετουσιώσουμε σὲ «ἐρωτική», σὲ συμμετοχική, κάθε
πτυχή, κάθε στιγμὴ τῆς ζωῆς μας. […]
Ἡ ἀπουσία αὐτὴ
εἶναι συνέπεια τῆς ὅλο καὶ μεγαλύτερης ἀποδυνάμωσης τῆς πολιτιστικῆς, πολιτικῆς,
οἰκονομικῆς καὶ προσωπικῆς ζωῆς μέσα στὴ διπλὴ ταξικὴ καὶ ἐθνικὴ ἀλλοτρίωση, τὴν
ἐξάρτηση.
Κωστὴς Μοσκώφ,
Ἡ διοργάνωση τοῦ ἐπαναστατικοῦ μας ὀνείρου,
ἐκδ. Καστανιώτη, Ἀθήνα 1987
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου