μοναδικότητα ἐν κοινωνίᾳ

Ἀπ’ ὅλες τὶς φιλοσοφικὲς ἀποδείξεις γιὰ τὴν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ, ἡ πιὸ πειστικὴ φαίνεται αὐτὴ ποὺ δὲν μνημονεύεται σὲ κανένα ἐγχειρίδιο: μποροῦμε νὰ τὴν ἐκφράσουμε μὲ τὸ ρητό: «Ἡ Τριάδα τοῦ Ρουμπλιὼφ ὑπάρχει, ἄρα ὁ Θεὸς ὑπάρχει».

π. Παῦλος Φλωρένσκυ

[…] Τὸ Πνεῦμα φέρνει ἑνότητα καὶ ἀμοιβαία κατανόηση, ἱκανώνοντάς μας νὰ μιλᾶμε «ἐν μιᾷ φωνῇ». Μεταμορφώνει τὰ ἄτομα σὲ πρόσωπα. Γιὰ τὴν πρώτη Χριστιανικὴ κοινότητα στὰ Ἱεροσόλυμα, στὴν περίοδο ἀμέσως μετὰ τὴν Πεντηκοστή, λέγεται ὅτι «εἶχον ἅπαντα κοινὰ» καὶ ὅτι «τοῦ πλήθους τῶν πιστευσάντων ἦν ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μία» (Πραξ. 2, 44 · 4, 32)· κι αὐτὸ θά ’πρεπε νά ’ναι τὸ σημάδι τῆς κοινότητας τοῦ Χριστοῦ τῆς Πεντηκοστῆς σὲ κάθε ἐποχή. […] Στὴν Πεντηκοστὴ ἡ πολλαπλότητα τῶν γλωσσῶν δὲν καταργήθηκε, ἀλλὰ ἔπαψε νὰ εἶναι ἡ αἰτία τοῦ χωρισμοῦ· ὅπως προηγουμένως, ὁ καθένας μιλοῦσε στὴ δική του γλῶσσα, ἀλλὰ μὲ τὴ δύναμη τοῦ Πνεύματος ὁ καθένας μποροῦσε νὰ καταλάβει τοὺς ἄλλους. Γιὰ μένα τὸ νὰ εἶμαι Πνευματοφόρος σημαίνει ν’ ἀντιλαμβάνομαι ὅλα τὰ διακριτικὰ χαρακτηριστικὰ τῆς προσωπικότητάς μου· σημαίνει νὰ γίνω ἀληθινὰ ἐλεύθερος, ἀληθινὰ ὁ ἑαυτός μου μέσα στὴ μοναδικότητά μου. […]

ἐπ. Διοκλείας Κάλλιστου [Ware], Ὁ ὀρθόδοξος δρόμος, μτφρ. Πάσχου Μαρία, ἐκδ. Ἵδρυμα Γουλανδρῆ Χόρν, Ἀθήνα 1984