ἀφύσικες οἱ διακρίσεις

Honore Daumier

    Θὰ μιμηθοῦμε τὸν ἄγνωστο καὶ πρῶτο νόμο τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος «βρέχει σὲ δικαίους καὶ ἁμαρτωλούς», «ἀνατέλλει σὲ ὅλους τὸν ἥλιο» (Μτθ. 5, 45)· τὴ γῆ τὴν ἅπλωσε γιὰ ὅλα τὰ χερσαῖα ζῶα καὶ τοὺς ποταμοὺς καὶ τὶς πηγὲς καὶ τὰ δάση· τὸν ἀέρα γιὰ τὴ φύση τῶν πτηνῶν καὶ τὸ νερὸ γιὰ τὰ ὑδρόβια ποὺ ζοῦν μέσα σ’ αὐτὸ καὶ χάρισε ἀφθόνως τὰ πρὸς τὸ ζῆν σ’ ὅλους, χωρὶς νὰ περιορίζει καμία ἐξουσία καὶ κανένας νόμος καὶ σύνορα, τὰ ὁποῖα περιορίζουν τὴν παροχὴ αὐτῶν· ὅλα κοινὰ καὶ πλούσια τὰ κατέστησε γιὰ ὅλους καὶ κανεὶς δὲν πρέπει νὰ τὰ στερεῖται· διότι εἴμαστε ὅλοι ἴσοι ὡς πρὸς τὴ φύση μας καὶ οἱ τιμὲς τῶν δωρεῶν δίνονται σ’ ὅλους μας ἀνεξαιρέτως […]. Οἱ ἄνθρωποι ἀφότου κατασκεύασαν τὰ χρυσά, τὰ ἀργυρά, τὰ μαλακὰ ἐνδύματα […], ἀποκτοῦν ἔπειτα παράλογη ὑπεροψία […] καὶ δὲν σκέπτονται ὅτι φτώχεια καὶ πλοῦτος, ἐλευθερία, ὅπως τὴ θεωροῦμε, καὶ δουλεία κι ὅλα τὰ σχετικὰ ὀνόματα, ἀργότερα ἐμφανίσθηκαν στὸ ἀνθρώπινο γένος […].

ἁγ. Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, Λόγοι ΙΔˊ, 25