ἀδράχτι: νομιζόμενη ἐλεημοσύνη

Πέμπτη 14 Ιουλίου 2022

νομιζόμενη ἐλεημοσύνη

[…] πολλὰ παρακαλῶ τοὺς πλουσίους καὶ πολυταλάντους πραγματευτάς, νὰ τὰ στοχασθοῦν κατὰ βάθος, διὰ νὰ διορθωθοῦν καθὼς πρέπει, διότι αὐτοὶ πέρνοντες τὰ ἄσπρα τῶν ἄλλων μὲ τόσας δολιότητας καὶ κλεψίας καὶ πλεονεξίας καὶ γενόμενοι πλούσιοι, ἐὰν μόνον δώσουν ἐξ αὐτῶν μερικὰ εἰς ἐλεημοσύνην ἢ εἰς ἄλλον καλόν, νομίζουν πὼς ἰάτρευσαν τὸ κακόν· καὶ δὲν φθάνει τοῦτο μόνον, ἀλλὰ καυχῶνται ἀκόμη πὼς εἶναι καὶ ἐλεήμονες. […]

Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, Χρηστοήθεια τῶν Χριστιανῶν, Λόγος η´

4 σχόλια:

Ανώνυμος14 Ιουλίου 2022 στις 5:58 μ.μ.
Πολύ καλή ἐπιλογή. Εἶναι ἀπαραίτητο νὰ θυμίζουμε ποιά εἶναι ἡ οὐσία τῆς χριστιανικῆς φιλαμνθρωπίας. Ἰδού κι ο τίτλος σχετικοῦ ἀπὸ ἕνα σχετικὸ ἀφιέρωμα στὸ περιοδικό μας ΤΟ ΚΟΙΝΟΝ ΤΩΝ ΩΡΑΙΩΝ ΤΕΧΝΩΝ τχ 14
ΓΚΙΛΜΠΕΡΤ ΑΤΣΚΑΡ
ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΙ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΣΜΟΣ ΣΗΜΕΡΑ:
ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ
Μετάφραση Γιῶργος Καλογερόπουλος
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις
Ενδότοπος15 Ιουλίου 2022 στις 1:46 μ.μ.
Ένας Κολλυβάς Άγιος, φιλάνθρωπος, δίκαιος, καταπέλτης κατά των πλουσίων, των αχόρταγων, που θέλουν να τα απολαμβάνουν όλα, όπως έλεγε κι ο αλησμόνητος κυρ Φώτης Κόντογλου.
ΑπάντησηΔιαγραφή
Απαντήσεις

Προσθήκη σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

Πράξεις Ἀποστόλων 2, 44-45 • 4, 32

Πάντες δὲ οἱ πιστεύοντες ἦσαν ἐπὶ τὸ αὐτὸ καὶ εἶχον ἅπαντα κοινὰ καὶ τὰ κτήματα καὶ τὰς ὑπάρξεις ἐπίπρασκον καὶ διεμέριζον αὐτὰ πᾶσιν καθότι ἂν τὶς χρείαν εἶχεν• τοῦ δὲ πλήθους τῶν πιστευόντων ἦν ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μία, καὶ οὐδὲ εἷς τι τῶν ὑπαρχόντων αὐτῷ ἔλεγεν ἴδιον εἶναι, ἀλλ' ἦν αὐτοῖς ἅπαντα κοινά.

Θεία Ἀναρχία

Ἂν ἐγὼ εἶμαι υἱὸς τοῦ ἀνάρχου Πατρός, αὐτὸ σημαίνει ὅτι βρίσκομαι ἔξω ἀπὸ τὴν ἐξουσία τοῦ θανάτου, ὅτι δὲν εἶμαι δοῦλος ἀλλὰ κύριος, κατ’ εἰκόνα τῆς κυριότητος τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ• σημαίνει ὅτι εἶμαι αὐθεντικὰ ἐλεύθερος μὲ τὴν πραγματικὰ ἀληθινὴ ἔννοια τῆς ἐλευθερίας.[…] ἡ Ἐκκλησία συνεχίζει νὰ κηρύσσει αὐτὴ τὴν ἐλευθερία, ποὺ δὲν εἶναι καθορισμένη ἀπὸ κάποιον ἢ ἀπὸ κάτι. Διότι, ἂν εἴμαστε καθορισμένοι, τότε δὲν ὑπάρχουμε πραγματικά. (Ἅγιος Σωφρόνιος τοῦ Ἔσσεξ)

Ἄναρχος Θεὸς καταβέβηκεν

Μὴ πεποίθατε ἐπ᾿ ἄρχοντας, ἐπὶ υἱοὺς ἀνθρώπων, οἷς οὐκ ἔστι σωτηρία (Ψ. 145, 3) • Ἐὰν οὖν ὁ Υἱὸς ὑμᾶς ἐλευθερώσῃ, ὄντως ἐλεύθεροι ἔσεσθαι (Ἰω. 8, 36) • Τῇ ἐλευθερίᾳ οὖν, ᾗ Χριστὸς ἡμᾶς ἠλευθέρωσε, στήκετε (Γαλ. 5, 1) ∙ Ἂς μιμηθοῦμε τὸ πρῶτο σύνταγμα τῶν χριστιανῶν, σύμφωνα μὲ τὸ ὁποῖο ὅλα ἦταν σὲ αὐτοὺς κοινά. (Μ. Βασίλειος) • Ὀνομάζω τελειώτατη κοινωνία αὐτὴ στὴν ὁποία ἔχει καταργηθεῖ κάθε ἰδιοκτησία. (Μ. Βασίλειος) • Μὲ δουλεία καταδικάζεις (ἄνθρωπε) τὸν ἄνθρωπο, τοῦ ὁποίου ἡ φύση εἶναι ἐλεύθερη καὶ αὐτεξούσια. (Ἅγ. Γρηγόριος Νύσσης) • Ἂς διαλυθοῦν τὰ ὀργανωμένα οἰκονομικὰ συμφέροντα καὶ ὅλοι θὰ ἀποκτήσουμε τὴν οἰκονομική μας αὐτάρκεια. (Ἅγ. Γρηγόριος Νύσσης) • Ἂς βασιλεύῃ μόνη ἡ ἀγάπη, καὶ δὲν θὰ ὑπάρχῃ ἀνάγκη στρατοῦ ἢ φυλακῶν. (Ἅγιος Σιλουανὸς ὁ Ἀθωνίτης) • Ἐὰν ὑπάρχουν ἀγκαθωτὰ σύρματα στὰ σύνορα τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, αὐτὸ φανερώνει τὴν ἀγκαθοποιημένη πνευματική μας κατάσταση, καὶ μόνον τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ φέρουμε καὶ δὲν εἴμαστε στὴν οὐσία Χριστιανοί. (Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης)

Ἅγιος Σωφρόνιος τοῦ Ἔσσεξ (1896-1993)

«Ἡ ζωὴ στὸν κόσμο εἶναι οἰκοδομημένη πάνω στὴ βία. Ἡ ζωὴ τοῦ κράτους ὀργανώνεται «μὲ τὸ πιστόλι». Παντοῦ ὑπάρχει ἡ ἀστυνομία, ὁ στρατός, κλπ. […] κάθε πράξη ποὺ ἐπιβάλλεται μὲ τὴ βία δὲν μᾶς ὁδηγεῖ στὴ σωτηρία. - « Ἂν μειώσετε τὸν Χριστὸ στὸ ἐπίπεδο τῆς ἐθνικότητος, τότε νὰ γνωρίζετε ὅτι βρίσκεστε στὸ σκοτάδι.»

Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης (1851-1911)

«Μεταξὺ ὅλων τῶν ἐπαγγελμάτων, εἰς ὅλον τὸ Γένος, περνᾶ ἐξόχως τὸ ἐπάγγελμα τῆς θρησκείας, καθὼς καὶ τὸ τοῦ πατριωτισμοῦ.» «Ἡ πλουτοκρατία ἦτο, εἶναι καὶ θὰ εἶναι ὁ μόνιμος ἄρχων τοῦ κόσμου, ὁ διαρκὴς ἀντίχριστος. Αὕτη γεννᾷ τὴν ἀδικίαν, αὕτη τρέφει τὴν κακουργίαν, αὕτη φθείρει σώματα καὶ ψυχάς.»

Κωστὴς Μοσκὼφ (1939-1998)

Νίκος Καροῦζος (1926-1990)

«Εἶμαι ἀναρχοκομουνιστής. Δὲν πιστεύω στὸ κράτος. Δὲν πιστεύω ὅτι τὸ κράτος εἶναι δυνατὸ νὰ συμβάλει στὴ σοσιαλιστικὴ πρόοδο τῆς κοινωνίας. Δὲν πιστεύω ὅτι εἶναι δυνατὸ νὰ παίξει ρόλο ὑπὲρ τοῦ σοσιαλισμοῦ καὶ τῆς ἀταξικῆς κοινωνίας. – Κύριε… μὲ τὴ χάρη Σου ζῶ τὴν πρώτη λύτρωσή μου»