ἡ ἀναπηρία τῆς ἀριστερᾶς

Ἀλέξης Ἀκριθάκης (μικτὴ τεχνικὴ)

[…] Τὸ πρόβλημα τῆς Ἀριστερᾶς εἶναι ἰδίως –καὶ ὄχι, βέβαια, ἀποκλειστικά- ἕνα πρόβλημα πολιτιστικό, πρόβλημα ἐκδημοκρατισμοῦ ὄχι μόνο κάποιων θεσμῶν τῆς διοργάνωσής της, ἢ τῆς κοινωνικῆς διοργάνωσης γενικότερα, ἀλλὰ πρόβλημα τοῦ πιὸ οὐσιαστικοῦ ἐκδημοκρατισμοῦ ποὺ εἶναι ἡ συμμετοχικὴ ζωή, ἡ ὡς πρόσωπο –καὶ ὄχι ὡς ἄτομο- στάση καὶ Πράξη ζωῆς, στραμμένη πρὸς τὸν Ἄλλο καὶ τὸν συλλογικὸ Ἄλλο, ἡ ἐρωτικὴ βίωση καὶ Πράξη τῆς ζωῆς, ἡ ὑπέρβαση ἔτσι τῆς διπλῆς ἀλλοτρίωσης ποὺ προκαλεῖ τὸ μεταπρατικὸ σύστημα μέσα ἀπὸ τὴ συμπύκνωση τῆς ἐπαναστατικῆς θέλησης τῶν λαϊκῶν μαζῶν, μέσα ἀπὸ τὴ διοργάνωση τοῦ ἐπαναστατικοῦ τους ὀνείρου. Καὶ εἶναι ἕνα πρόβλημα ποὺ δὲ λύνεται παρὰ ἀργόσυρτα μέσα ἀπὸ διαδικασίες, ὡστόσο, ποὺ πρέπει ἀπὸ ἐδῶ καὶ ἀπὸ τώρα νὰ γίνουν συστατικὸ μέρος τῆς τακτικῆς γιὰ τὴν ἀντιιμπεριαλιστικὴ συσπείρωση, τὴν ἐθνικολαϊκὴ συμπαράταξη, τὴν πάλη γιὰ μιὰ πραγματικὴ Ἀλλαγὴ ποὺ δὲν μπορεῖ παρὰ στρατηγικὰ νὰ στοχεύει σὲ μιὰ ὁλικὴ Ἀλλαγή.

Μεγάλο μέρος τῆς Ἀριστερᾶς ἀδυνατεῖ νὰ προχωρήσει σὲ ἕνα κριτικὸ πλησίασμα τῆς λαϊκῆς συμβολικῆς, τῆς συμβολικῆς ποὺ ἐκφράστηκε μὲ τὸ βασικὸ προφιλοσοφικὸ τρόπο στὴ γλῶσσα τῆς παράδοσης, ἀπορρίπτοντας ἔτσι κατ’ ἀναλογία, καὶ τὴ βασικὴ θέση τοῦ Κὰρλ Μὰρξ ὡς πρὸς τὴ «σύνοψη αυτὴ τῆς ὣς τότε παραγμένης σκέψης», τὴ σύνοψη τοῦ παραδομένου Λόγου, γιὰ τὴν ἀνάγκη κριτικῆς ἀνάγνωσης αὐτῆς τῆς «σύνοψης» ποὺ εἶναι ὁ στοχασμὸς τοῦ Χέγκελ. Μεγάλο μέρος τῆς Ἀριστερᾶς δὲν ἔχει μιὰ στάση –καὶ μιὰ Πράξη- ζωῆς «προσώπου», φέρεται ὡς ἀνέραστος φορέας τοῦ οἰκονομισμοῦ καὶ τοῦ θετικισμοῦ, πολέμιος κάθε «ἐρωτικῆς» στάσης καὶ Πράξης ζωῆς, κάθε συμμετοχικῆς βίωσης τῆς ζωῆς, ὅπως θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι, γιὰ νὰ γίνεται δραστική, μέσα ἀπὸ τὴ συσσώρευση ἐντός μας τῶν μεγάλων λαϊκῶν καημῶν, τοῦ πόθου, τοῦ ὁράματος τοῦ ἀνθρώπου, νὰ καρπωθεῖ, νὰ ὑποτάξει, νὰ ἐνσαρκώσει κάνοντας Ἐμεῖς τὸ Ἄλλο, τὴ διασκορπισμένη ὕλη τοῦ κόσμου.

Ἡ Ἀριστερὰ μένει κάποτε ἀδύναμη νὰ διασυνδέσει τὶς διεκδικήσεις στὰ ἐπιμέρους τῶν λαϊκῶν μαζῶν μὲ τοὺς μεγάλους ὁραματισμοὺς τῶν μαζῶν. Ἡ διανόηση τῆς Ἀριστερᾶς συχνὰ εἶναι μιὰ διανόηση μικροαστική, ἀτομικιστική, δίχως ταυτότητα, δίχως βιώματα, δίχως κοινωνία μὲ τὸν παραγμένο πλοῦτο, τὸ Λόγο καὶ τὴν Πράξη τόσο τοῦ νοῦ ὅσο καὶ τοῦ πρὶν συλλογικοῦ σώματός μας, δίχως τὴ γνωριμία μὲ τὴν Ἱστορία, τὴ διάρκεια τοῦ συλλογικοῦ σώματός μας. […]

Κωστῆ Μοσκώφ, Ἡ διοργάνωση τοῦ ἐπαναστατικοῦ μας ὀνείρου, ἐκδ. Καστανιώτη, Ἀθήνα 1987