Ἡ ζωὴ εἶναι ἢ θάνατος ἢ θάνατος τοῦ θανάτου. Ὁ ἱππότης τρεκλίζει στὴν κόψη αὐτῆς τῆς βασάνου καὶ ζητᾶ προθεσμία ἀπὸ τὸν θάνατο ὄχι γιατὶ τὸν φοβᾶται· οὔτε γιατὶ θέλει νὰ ἀναλωθεῖ γιὰ λίγο ἀκόμη στὴν εὐτέλεια ἑνὸς ἀ-νόητου εἶναι· παρὰ γιὰ νὰ λάβει μιὰν ἀπάντηση (ἢ καλύτερα νὰ ἀρχίσει μιὰν ἐρώτηση) ἐδῶ καὶ τώρα σχετικὰ μὲ τὸν ἀφόρητο πόνο τοῦ βίου του νὰ ἀληθεύσει ἐπιτέλους.
Ὁ μανικὸς πόθος γιὰ κοινωνία μὲ τὸν ὄντως Ὄντα εἶναι δυνατότερος ἀπὸ τὸν θάνατο, ὁ ὁποῖος μόνο μὲ τὸ τέχνασμα τοῦ ἀναπόφευκτου μπορεῖ νὰ νικήσει· μιὰ νίκη πρόσκαιρη καὶ ὁσονούπω κατάφωρα ντροπιαστική…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου