Γιῶργος Κόρδης, Ἔρως καὶ Ψυχὴ |
Ἀπολησμονᾶμε
πὼς ὁ βασικὸς πλοῦτος ποὺ ὁ ἄνθρωπος καλεῖται ἀπὸ τὴν ἱστορία νὰ ἐνσαρκώσει
εἶναι ὁ μανικὸς Ἔρωτας, ἡ πυρπόλησή μας γιὰ τὸ συγκεκριμένο Ἐσὺ ποὺ ἀγαπᾶμε ἢ ἡ
διαρκὴς μεταμόρφωση ἑνὸς τέτοιου μανικοῦ Ἔρωτα σὲ καθολικὸ γεγονός, Ἔρωτα τοῦ
Ὅλου-Ἄλλου, Πράξη ἑνοποίησης τῆς διασκορπισμένης ὕλης γύρω ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο.
Πρέπει, ὅπως λέει ὁ σύγχρονός μας Περουβιανὸς ἁγιορείτης, Συμεὼν ὁ
Σταυρονικητιανός, «… νὰ μὴ χρησιμοποιοῦμε τὴν Πράξη ὡς λίπασμα γιὰ νὰ καρπίσει
ἕνας κόσμος ἀλλοτριωμένος, ἀλλὰ νὰ τὴ χρησιμοποιοῦμε τὴν Πράξη γιὰ νὰ
ἀνατινάζει καθημερινὰ αὐτὸν τὸν ἀλλοτριωμένο κόσμο». […]
Ἡ ἔσχατη
ἀλλοτρίωση, ἡ ἔσχατη Πτώση, δὲν εἶναι ἔτσι, κάποια δαιμονικὴ παραμονὴ στὸ
συγκεκριμένο Ἐσὺ ποὺ ἀγαπᾶμε, ὁ «δαίμων τῆς πορνείας» τῶν κάθε λογῆς
εὐσεβιστῶν. Εἶναι, ἀντίθετα, ἡ ἀπουσία τοῦ Ἐσύ, τὸ «χλιαρὸς εἶ», ἡ «ἀκηδία», τὸ
βόλεμα τῆς ψυχῆς μέσα στὶς δομὲς ποὺ σκλαβώνουν, ἡ ἀπουσία τοῦ σώματος, ἡ
ἀπουσία τῆς σαρκός, ἡ ἀπουσία τῆς ὕλης, ἔτσι, ἀπὸ τὴν ἀγάπη μας, ἀπουσία ποὺ
κάνει ἀνάπηρη ἢ ἀνύπαρκτη τὴν ἀγάπη μας. Ἡ ἔσχατη πτώση εἶναι ἡ ἐπαναπαυμένη
στὴ γαλήνη τοῦ μηδενὸς ἢ στὴν ἐλλειπῆ παρουσία τοῦ Ἄλλου ὕπαρξη […] νὰ
διασώζεις τὴν ἐλευθερία καὶ τὴν αὐτονομία σου μέσα σὲ μιὰ νηφάλια,
κατασιγασμένη, δίχως ἔνταση ζωή…
Κωστὴς Μοσκώφ,
Ὁ Ἔλεος καὶ ὁ Φόβος, Ἡ Παρουσία καὶ ἡ Ἀπουσία
τοῦ Ἔρωτα στὸν ἑλληνικὸ λόγο…, σχόλια στὸν Κώστα Ζουράρι, (Θεοείδεια
παρακατιανή, ἐκδ. Ἐξάντας, 1989)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου