Πεντηκοστή vs σύνορα

Καθὼς ἐπηγγείλατο, αὐτεξουσίως μολόν, τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον, τοῖς Ἀποστόλοις Χριστέ, εἰς μίαν συνήρμοσε, πίστεως συμφωνίαν, τῆς ἀκτίστου Τριάδος, γλώσσας τὰς διαφόρους, τῆς ἐθνῶν πανσπερμίας· ἀλλ’ οἴκησον καὶ ἡμῖν ἀγαθέ, Φιλάνθρωπε δεόμεθα.

Τῇ Τετάρτῃ μετὰ τὴν Πεντηκοστήν, εἰς τὸν Ὄρθρον. Κάθισμα.

Ἡ καρδιά, ὅταν εἶναι ὁλόκληρη στὸν Θεὸ δοσμένη, τότε, φυσικά, εἶναι καὶ σ’ ὁλόκληρο τὸν κόσμο μοιρασμένη, καὶ ἡ ἀγάπη τότε εἶναι θεοποιημένη. Ἡ μεγάλη αὐτὴ θεία ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ δὲν κλείνεται οὔτε μέσα στὴν καρδιὰ οὔτε σὲ σπίτι οὔτε σὲ κτίρια συλλόγων οὔτε μὲ ἀγκαθωτὰ σύρματα συνόρων, διότι ὁ Χριστὸς δὲν κλείνεται. Ἐὰν ὑπάρχουν ἀγκαθωτὰ σύρματα στὰ σύνορα τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, αὐτὸ φανερώνει τὴν ἀγκαθοποιημένη πνευματική μας κατάσταση, καὶ μόνον τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ φέρουμε καὶ δὲν εἴμαστε στὴν οὐσία Χριστιανοὶ καὶ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ μόνον κλείνουμε, καὶ ὄχι τὸν Χριστό, ὁ Ὁποῖος δὲν κλείνεται.

Ξεχνᾶμε ὅτι εἴμαστε κατὰ σάρκα παιδιὰ τοῦ Ἀδὰμ καὶ κατὰ πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ. Ὅταν θὰ ὑπῆρχε ἡ ἀκριβὴ ἀγάπη, θὰ ἔνιωθε τότε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον ἀδελφό του καί, ἐπειδὴ ὁ καρπὸς τοῦ Πνεύματος εἶναι ἡ Ἀγάπη (ὁ Χριστός), τότε δὲν θὰ δίνανε προσοχὴ πιὰ οὔτε στὰ φύλα οἱ Χριστιανοὶ (μὲ τὸ νὰ κάνανε σαρκικὴ διάκριση), γιατὶ θὰ τὰ βλέπανε ὅλα ἀγνὰ καὶ ἅγια, καὶ τότε θὰ ἦταν ντυμένοι μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ.

[…] Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἔχη τὴν Ἀγάπη (τὸν Χριστό), καὶ βουβὸς νὰ εἶναι, μπορεῖ νὰ συνεννοηθῆ μὲ ὅλα τὰ δισεκατομμύρια τῶν λαῶν καὶ μὲ τὴν κάθε ἡλικία ἀκόμη τῶν ἀνθρώπων, ποὺ ἔχει καὶ αὐτὴ τὴ δική της γλῶσσα.

Ὅσιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης, Ἐπιστολές, Σουρωτὴ Θεσ/νίκης 2005