 |
| Βασίλης Χάρος, Ἀπολίθωμα |
Τὶ πιὸ ἄδικο ἀπὸ
αὐτὰ θὰ μποροῦσε νὰ γίνει; Ἂν ἐξετάσει κάποιος, μὲ ποιὸν τρόπο χρησιμοποιοῦν τοὺς
δυστυχεῖς καὶ ταλαίπωρους γεωργούς, θὰ δεῖ πὼς εἶναι ὠμότεροι ἀπὸ τοὺς βαρβάρους.
Σὲ αὐτοὺς ποὺ λιώνουν ἀπὸ τὴν πείνα καὶ καταπονοῦνται μιὰ ὁλόληρη ζωή, προσθέτουν
συνεχεῖς καὶ ἀφόρητες ἐντολές. Τοὺς διατάζουν νὰ κάνουν ἐπίπονες ἐργασίες καὶ
χρησιμοποιοῦν τὰ κορμιά τους σὰν γαϊδούρια καὶ μουλάρια, ἢ μᾶλλον σὰν λιθάρια,
μὴ ἀφήνοντάς τους νὰ ἀνασάνουν […]. Κι ἐνῶ μὲ τοὺς κόπους καὶ τοὺς ἱδρῶτες αὐτῶν
γεμίζουν τὶς ἀποθῆκες καὶ τὰ πιθάρια τους, δὲν ἀφήνουν σὲ αὐτοὺς νὰ πάρουν τίποτε
γιὰ τὸ σπίτι τους, ἀλλὰ κρατοῦν ὁλόκληρη τὴν παραγωγὴ στὰ πιθάρια τῆς παρανομίας
τους καὶ πετοῦν σὲ αὐτοὺς ὡς ἀνταμοιβὴ λίγα χρήματα […]. Ἀκόμα τοὺς προσφέρουν
δάνεια μὲ βαρύτατους ὅρους. Οἱ τόκοι τους δὲν ἀρκοῦνται στὸ ἑκατοστό, ἀλλὰ φτάνουν
ἐκβιαστικὰ στὸ μισὸ τοῦ κεφαλαίου. Καὶ τὰ κάνουν αὐτὰ σὲ ἄνθρωπο ποὺ ἔχει γυναίκα
καὶ τρέφει παιδιὰ καὶ παρήγαγε μὲ τὸν ἱδρώτα του τὰ ἀγαθά τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου