Πῶς θὰ βροῦμε
τὸν δρόμο πρὸς τὸν πραγματικὸ ἑαυτό μας καὶ θὰ ἐλευθερωθοῦμε ἀπ’ τὴν
ψευδαίσθηση τῆς ἐλευθερίας μας; Τοῦτο δὲν μπορεῖ νὰ συμβεῖ, ἂν δὲν συντελεστεῖ
μέσα μας μιὰ ἐπανάσταση, μιὰ στροφὴ πρὸς τὰ βάθη τῆς ὑπάρξεως. Ἔτσι ἀρχίζουν οἱ
ὠδίνες τοῦ τοκετοῦ τοῦ πραγματικοῦ ἑαυτοῦ.
Ὁ πατέρας δὲν
κρατᾶ κανένα δικαίωμα γιὰ τὸν ἑαυτό του.Ὅταν ὁ μικρὸς ζητᾶ τὸ μερίδιο τῆς
περιουσίας, τοῦ τὸ δίνει χωρὶς ἀντίρρηση. Μόλις τὸν βλέπει νὰ ἔρχεται ἀπὸ
μακριά, τὰ σπλάχνα του συγκινοῦνται καὶ τρέχει νὰ τὸν ὑποδεχθεῖ καὶ νὰ τὸν
ἀγκαλιάσει, χωρὶς νὰ ἐνδιαφέρεται ἂν ὁ γιὸς θὰ τοῦ ζητήσει συγγνώμη. Αὐτὸ ποὺ
δονεῖ τὰ πατρικὰ σπλάχνα εἶναι ὅτι ὁ γιός του εἶναι ζωντανός. Ἀρκεῖ ποὺ τὸν
βλέπει ζωντανὸ χωρὶς νὰ ἀπαιτεῖ καμιὰ μετάνοια ἀπὸ μέρους του, οὔτε ἡ στάση του
ἀποτελεῖ ἐπιβράβευση τῆς μετάνοιας τοῦ γιοῦ του. Ἀντιθέτως, τὴν ἀγνοεῖ. Πουθενὰ
ἐδῶ δὲν ὑπεισέρχεται τὸ στοιχεῖο τῆς ἁμαρτίας. Ἡ ἁμαρτία ὑπάρχει στὴ συνείδηση
τοῦ γιοῦ, ἀλλὰ ὁ πατέρας δὲν τὴ συμμερίζεται μήτε τὴν ἐπικυρώνει. Ὁ γιὸς
χρειάζεται τὴ μετάνοια. Χωρὶς τὴ μετάνοια, τὴ στροφὴ τοῦ νοῦ πρὸς τὸν πατέρα,
δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ἐπιστρέψει στὸ πατρικὸ σπίτι. […]
(Ὁ πρωτότοκος
γιὸς) Σκανδαλίζεται, διαμαρτύρεται καὶ μεμψιμοιρεῖ. Εἶναι ὁ ἄνθρωπος τοῦ
καθήκοντος, ἐκεῖνος ποὺ ὑπάκουσε στὶς ἐντολές, πιστεύοντας ὅτι ἔτσι ἐξαντλεῖ τὸ
πλήρωμα τῆς ἀγάπης τοῦ πατέρα. Ἡ σχέση του μὲ τὸν πατέρα ἔχει ἕναν οἱονεὶ
δικανικὸ χαρακτήρα στὴ συνείδησή του, καὶ γι’ αὐτὸ ἐξανίσταται. Περιμένει
ἀνταπόδοση. Ἡ «ἀρετή» του ἀμφισβητεῖ τὴν ἀγάπη τοῦ πατέρα. […]
Ἀλέξανδρος Κοσματόπουλος, Τὸ ἀναγνωστικὸ τῶν Εὐαγγελίων, ἐκδ.
Πατάκη, Ἀθήνα 2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου