«φούντωσε τὸ συχώριο»

[…] βάλε μὲ τὸ νοῦ σου τὴ μεγάλη συναδέλφωση

ποὺ δίχως τὰ ξεδιάντροπα μικροσκόπια μᾶς περιμένει:

παρέες-παρέες οἱ πεθαμένοι

στὰ λιγοφώτιστα κοιμητήρια

ταιριάζουν ἔρημοι μέσ’ στὸν ἄκρατο ζόφο ποὺ ξεθυμαίνει

στὴν ἀχερούσια νύχτα τὴ μαρμαροτράχηλη

δίχως ἔθιμα καὶ σπίτια δίχως ἄλλην ἱστορία

δείχνοντας μονάχα τὴ μαρτυρία

πὼς ὁ Χριστὸς μιὰ μέρα παραπάτησε κι ἀμέσως

φούντωσε τὸ συχώριο στὸ βαθὺ κι ἀχάλαστο σημάδι

π’ ἄφησεν ἡ φτέρνα του τ’ ἀστέρια γιὰ ν’ ἀδράξει

μὲ καταπράσινα κλαδιὰ τὰ χέρια τῶν ἁγίων

καὶ τῶν ἀγγέλων τὰ φτερὰ χιλιάδες ροδοπέταλα…

Βάλε μὲ τὸ νοῦ σου τὴν ἀθρυμμάτιστη σύναξη ὁποῦ ξεγράφει

καὶ διαίωνιζε τὸ διάλειμμα τῆς ἀγάπης.

Νίκος Καροῦζος, Χρονικὸ τῆς ἀταραξίας