«Μὴ ὠνόμαζε τὸν Θεὸν δίκαιον»

Sergii Radkevych

Ἡ δικαιοκρισία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ μακροθυμία, ἡ ὁποία ἔχει μέσα καὶ τὴν ταπείνωση καὶ τὴν ἀγάπη. Ὁ Θεὸς εἶναι πολὺ δίκαιος, ἀλλὰ καὶ πολυεύσπλαχνος, καὶ ἡ εὐσπλαχνία Του νικάει τὴν δικαιοσύνη του.

Ὁσίου Παϊσίου Ἁγιορείτου, Πνευματικὸς ἀγώνας, Λόγοι Γ´, Ἱ. Ἡσυχαστήριον «Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος», Σουρωτὴ Θεσ/νίκης 2001 

[…] Γενοῦ κῆρυξ τῆς ἀγαθότητος τοῦ Θεοῦ· διότι, ἐνῷ ὑπάρχῃς ἀνάξιος, σὲ κυβερνᾷ, καὶ διότι, ἐνῷ χρεωστῇς εἰς αὐτὸν ἄπειρον χρέος, δὲν σ’ ἐκδικεῖται, ἀλλὰ διὰ τὰ ὀλίγα καλὰ ἔργα, τὰ ὁποῖα πράττεις, σοὶ ἀνταποδίδει μεγάλους μισθούς. Μὴ ὠνόμαζε τὸν Θεὸν δίκαιον· καθότι ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ δὲν γνωρίζεται εἰς τὰ ἔργα σου· καὶ ἐὰν ὁ Δαβὶδ ὀνομάζῃ αὐτὸν δίκαιον καὶ εὐθῆ, ἀλλ’ ὁ υἱὸς αὐτοῦ ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ σωτὴρ ἡμῶν ἐφανέρωσεν εἰς ἡμᾶς, ὅτι εἶναι μᾶλλον ἀγαθὸς καὶ χρηστός, ὡς λέγει, ὅτι εἶναι ἀγαθὸς εἰς τοὺς πονηροὺς καὶ ἀσεβεῖς ἀνθρώπους. Πῶς θέλεις ὀνομάσει τὸν Θεὸν δίκαιον, ὅταν ἀναγινώσκῃς εἰς τὸ εὐαγγγέλιον περὶ τοῦ μισθοῦ τῶν ἐργατῶν; φίλε, λέγει, δὲν σ’ ἀδικῶ, θέλω νὰ δώσω καὶ εἰς τοῦτον τὸν ἔσχατον, ὅσα ἔδωκα καὶ εἰς σέ· ἐὰν ὁ ὀφθαλμός σου ᾖναι πονηρός, ἀλλ’ ἐγὼ εἰμὴ ἀγαθός. Πῶς θέλει ὀνομάσει τὶς δίκαιον τὸν Θεόν, ὅταν ἀναγινώσκῃ εἰς τὸ εὐαγγέλιον τὰ περὶ τοῦ ἀσώτου υἱοῦ, ὅστις ἐσκόρπισε τὸν πατρικὸν πλοῦτον εἰς ἀσωτείας, καὶ ὅτε ἔδειξε κατάνυξιν μόνην, πῶς ἔτρεξεν ο πατήρ, καὶ ἔπεσεν ἐπὶ τὸν τράχειλον αὐτοῦ, καὶ ἔδωκεν αὐτῷ ἐξουσίαν ἐπάνω εἰς ὅλον αὐτοῦ τὸν πλοῦτον; Καὶ δὲν εἶπε ταῦτα ἄλλος τις, ὥστε νὰ διστάσωμεν εἰς αὐτόν, ἀλλ’ αὐτὸς ὁ υἱὸς αὐτοῦ τοῦ πατρός, αὐτὸς ἐμαρτύρησε ταῦτα περὶ αὐτοῦ. Ποῦ εἶναι ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ; Διότι ἦμεν ἁμαρτωλοί, καὶ ὁ Χριστὸς ἀπέθανεν ὑπὲρ ἡμῶν; Καὶ ἐὰν εἰς τὴν παροῦσαν ζωὴν φαίνεται ἐλεήμων ὁ Θεός, ἂς πιστεύσωμεν, ὅτι ὁ Θεὸς ἀλλοίωσιν δὲν δέχεται.

Μὴ γένοιτο νὰ σκεφθῶμέν ποτε τοιοῦτον ἀνόμημα, καὶ νὰ εἴπωμεν τὸν Θεὸν ἀνελεήμονα· ἐπειδὴ δὲν ἀλλοιοῦται τὸ ἰδίωμα τοῦ Θεοῦ, καθὼς οἱ νεκροί· καὶ δὲν ἀποκτᾷ τὶ ὁ Θεός, τὸ ὁποῖον δὲν ἔχει, ἢ χάνει τι, τὸ ὁποῖον ἔχει, ἢ λαμβάνει προσθήκην τινὰ ὡς τὰ κτίσματα· ἀλλ’ ὅ,τι ἔχει ὁ Θεὸς ἐξ ἀνάρχου ἀρχῆς, θέλει ἔχει αὐτὸ πάντοτε ἕως τοῦ ἀτελευτήτου τέλους· […] Ἀγάπησον, ἄνθρωπε, τὸν Θεόν, καθόσον χρεωστῇς ν’ ἀγαπᾷς αὐτόν, καὶ ὄχι διὰ τὰ μέλλοντα ἀγαθά, τὰ ὁποῖα μέλλει νὰ σοὶ δώσῃ, ἀλλὰ δι’ ὅσα παρ’ αὐτοῦ ἐλάβομεν· […] Ποῦ εἶναι ἤδη ἡ γέενα, ἥτις δύναται νὰ λυπήσῃ ἡμᾶς; Ποῦ εἶναι ἤδη ἡ κόλασις, ἥτις ἐκφοβεῖ ἡμᾶς πανταχόθεν, καὶ νικᾷ τὴν εὐφροσύνην τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ; Καὶ τὶ εἶναι ἡ γέενα ἐνώπιον τῆς ἐνδόξου ἀναστάσεως, ὁπότε θέλει ἀναστήσει ἡμᾶς, καὶ θέλει κάμει τοῦτο τὸ φθαρτὸ σῶμα νὰ ἐνδυθῇ τὴν ἀφθαρσίαν, καὶ νὰ ἐγείρῃ ἐν δόξῃ τὸν εἰς ᾍδου πεσόντα ἄνθρωπον;

[…] Αὕτη ἡ χάρις, τὴν ὁποίαν χαρίζει εἰς ἡμᾶς μετὰ τὴν ἁμαρτίαν διὰ τῆς εἰλικρινοῦς μετανοίας, ὑπάρχει ἀνωτέρα ἐκείνης, ἥτις ἐδόθη ἡμῖν, ὅταν ἐκ τοῦ μὴ ὄντος ἔφερεν ἡμᾶς εἰς τὴν κτίσιν. […]

Ὁσίου Ἰσαὰκ τοῦ Σύρου τὰ σωζόμενα ἀσκητικά, Λόγος ξ´, περὶ πονηρῶν λογισμῶν, οἵτινες συμβαίνουσιν εἰς ἡμᾶς χωρὶς νὰ θέλωμεν, μετενεχθέντα εἰς τὴν λαλουμένην καθαρὰν ἑλληνικὴν γλώσσαν παρὰ τοῦ ὁσιωτάτου ἱεροδιδασκάλου Καλλινίκου Παντοκρατορινοῦ, ἐκδ. Βασ. Ρηγόπουλου, Θεσ/νίκη 1997