«διαβατήριον ζωῆς ἀιδίου»

[…] Γιορτὴ τῆς Παναγιᾶς τοῦ Δεκαπενταυγούστου – «καλὴ Παναγιὰ» εὔχονται στὰ νησιά μας, τὸ γλωσσικὸ ὁμόλογο τοῦ «καλὴ Ἀνάσταση» ἢ «καλὰ Χριστούγεννα».

Ὅσοι καταλαβαίνουν ἀσυμβίβαστη τὴ διαφορὰ τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὴ θρησκεία (κατανόηση ποὺ ὅριζε κάποτε τὴν πολιτισμικὴ ἰδιαιτερότητα τοῦ Ἕλληνα), βλέπουν στὸ πρόσωπο τῆς Παναγιᾶς τὴ «Θεοτόκο»: τὴ γυναίκα ποὺ ἔδωσε σάρκα στὴν ἐλευθερία τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὴν ἴδια τὴ θεότητά του, ἐλευθερία μανικοῦ ἔρωτα γιὰ τὸ πλάσμα του – νὰ ὑπάρξει ἄνθρωπος ὁ Θεὸς χωρὶς νὰ καταλύεται τὸ «ὅλως ἕτερον» τῆς θεότητας. «Νενίκηνται τῆς φύσεως οἱ ὅροι», ψέλνει ἡ Ἐκκλησία γι’ αὐτὴ τὴ γέννα τοῦ Θεοῦ ἀπὸ ἄνθρωπο, πρώτη καὶ μοναδικὴ στὴν Ἱστορία ταύτιση τῆς ἐλευθερίας μὲ τὴν Αἰτιώδη Ἀρχὴ τοῦ ὑπαρκτικοῦ γεγονότος. […]

Χρῆστος Γιανναρᾶς, Ἡ Μετα-φυσικὴ ὡς ἀρρώστια καὶ ὡς Γιορτή, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 14-08-2011

[…] Γιὰ νὰ «ἐγκεντρίσει» ὁ Δημιουργὸς στὴ δική του ὑπαρκτικὴ ἐλευθερία τὸ ὑπαρκτικὰ περατὸ καὶ ὑποκείμενο σὲ ἀναγκαιότητες δημιούργημά του, χρειάζεται τὴν ἐλεύθερη ἀγαπητικὴ συγκατάθεση τοῦ λογικοῦ του πλάσματος, τὸ «ναί», τὸ «ἀμὴν» τοῦ ἀνθρώπου. Aὐτὴ τὴ συγκατάθεση τὴν ἔδωσε ἀφετηριακά, ἀνοίγοντας τὸν δρόμο σὲ ὅλους μας, τὸ Kορίτσι ἀπὸ τὴ Nαζαρέτ τῆς Γαλιλαίας. Δέχτηκε νὰ δώσει τὴ σάρκα της γιὰ νὰ ἐνανθρωπίσει ὁ Θεός. «Ἰδοὺ ἡ δούλη Kυρίου, γένοιτό μοι κατὰ τὸ ρῆμά σου».

Γι’ αυτὸ καὶ τιμᾶται στοὺς αἰῶνες τὸ «πανάγιο» Kορίτσι τῆς Nαζαρέτ. Tὸ δικό της «ναὶ» συνόψισε σὲ πράξη τὴ δική μας νοσταλγία, τὸν πόθο μας γιὰ ὑπαρκτικὴ ἐλευθερία, πληρωματικὸ ἔρωτα. Ὅποιος συντάσσεται στὸ «ναὶ» τῆς Mαρίας, ἐντάσσεται στὸ ἄθλημα τοῦ «τρόπου» τῆς ἐλευθερίας, στοχεύει στὴ μετοχὴ σὲ «πανήγυριν πάσης τῆς κτίσεως»: Kάθε ποιότητα, κάθε ὀμορφιά, κάθε μέγεθος, ἀπό τὸ ἀγριολούλουδο ὣς τοὺς γαλαξίες, «μακαρίζουν» τὸ Kορίτσι τῆς ἐλευθερίας καὶ ἐλπίδας μας.

Χρῆστος Γιανναρᾶς, Δεκαπενταυγούστου τὰ ἀποσβεσμένα, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 17-08- 2015