λαός, Ἐκκλησία καὶ φρακοφορεμένοι

Vladimir E. Makovskij

ἀπολογία τοῦ παπα-Πετρὼφ 

πρὸς τὸν Μητροπολίτη τῆς Πετρούπολης

 κατὰ τὴν Αˊ ἐπανάσταση τοῦ 1905

[…] Οἱ ἀνώτερες τάξεις κάθονται στὸ σβέρκο τῶν κατώτερων καὶ ἐνῶ ἀποτελοῦν ἐλάχιστη μειοψηφία, κρατοῦν ὑπόδουλο τὸν ὑπόλοιπο πληθυσμὸ ποὺ ἀνέρχεται σὲ δεκάδες καὶ ἑκατοντάδες ἑκατομμύρια κουρασμένους καὶ στραπατσαρισμένους ἀνθρώπους. Ἡ τάξι αὐτὴ τῆς ἀδηφάγου πλουτοκρατίας ἅρπαξεν ἀπὸ τὸ λαὸ τὰ πάντα: τὸν πλοῦτο, τὴν ἐξουσία, τὴν ἐπιστήμη, τὴν τέχνη καὶ αὐτὴν ἀκόμα τὴ θρησκεία ποὺ τὴν ἔκαμε ὑπηρέτριά της κι ἀφῆκε τὴ μεγάλη μάζα τῶν ἐργαζομένων ἀνθρώπων βουτηγμένη στὴ φτώχεια καὶ τὴν ἀμορφωσιά. […]

Ὅσα δὲ ἀγαθά, οἱ πλουτοκράτες αὐτοὶ ἅρπαξαν ἀπὸ τὸ φτωχὸ λαὸ μὲ τὸ δόλο τὴ βία καὶ τὴν ἀπάτη, τὰ κλοπιμαῖα, δηλαδή, τὰ ἀποκαλοῦν χωρὶς νὰ ἐντρέπωνται, ἱερὴ ἰδιοκτησία!

Ὅταν δὲ μὲ τὴν τακτικὴ αὐτή, τὰ πράγματα φθάσουν στὸ ἀπροχώρητο κι ὁ λαὸς δὲν ἀντέχει πιὰ στὴν πεῖνα, τὶς στερήσεις καὶ τοὺς παντοίους ἐξευτελισμούς, ποὺ πληγώνουν τὰ εὐγενέστερα ὁρμήματα τῆς ψυχῆς, καὶ ὑψώνει τὴν τραχειὰ φωνή του διεκδικώντας μόρφωσι, δουλειά, ψωμὶ καὶ γενικὰ στοιχειώδη ἱκανοποίηση τῶν ἀναγκῶν του, τότε οἱ φρακοφορεμένοι λωποδύτες τῶν σαλονιῶν ποὺ ἔχουν τὰ πάντα στὰ χέρια τους, ἐξαποστέλλουν ἐναντίον τοῦ πεινασμένου καὶ ἐπαναστατημένου αὐτοῦ λαοῦ, τὰ παιδιά του, ὡπλισμένα μὲ λόγχες καὶ κανόνια, σωστὲς φονικὲς μηχανές, γιὰ νὰ πνίξουν στὸ αἷμα τὴν πονεμένη φωνή του.

Ἐρωτᾶται: Αὐτὸ εἶναι λοιπὸν Χριστιανισμός;

Ὁ πραγματικὸς ὑπηρέτης τῆς ἀληθινῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, κατακρίνοντας τὴν παράλογη καὶ ἄδικη διανομὴ τοῦ πλούτου στὴν κοινωνία ἔλεγε: «Πᾶς πλούσιος εἶναι ἄνομος ἢ κληρονόμος ἀνόμου». […]

Τσαλαπατήθηκε, ὅπως εἶναι γνωστὸ σὲ ὅλους, ἡ στοιχειώδης κοινωνικὴ δικαιοσύνη. Ὁλόκληρες λαϊκὲς τάξεις, ἑκατομμύρια ἐργάζομενοι ἄνθρωποι, ἀδικοῦνται καὶ ληστεύονται. Οἱ μειονότητες καταπιέζονται, ἡ ἀξία τῶν ἀνθρώπων ἐξευτελίζεται. Ὅλα αὐτὰ ἄραγε δὲν ἐνδιαφέρουν τὸ Ἱερατεῖο; Καὶ ἐὰν ὄχι, τότε ποιὸν πρέπει νὰ ἐνδιαφέρουν; […]

Οἱ ἡγέτες τῆς Ἐκκλησίας χρυσοστόλιστοι Μητροπολίτες, μὲ τὰ ψυχρὰ καὶ ἄψυχα χέρια τῆς δεσποτικῆς τους διοικήσεως, συνέσφιξαν καὶ στραγγάλισαν ὁλόκληρη τὴ Ρωσικὴ Ἐκκλησία, σκότωσαν τὸ δημιουργικό της πνεῦμα.

Δὲν ὑπάρχει βία, δὲν ὑπάρχει κακούργημα, δὲν ὑπάρχει παρανομία τῶν Ἀρχόντων τῆς Πολιτείας, ποὺ νὰ μὴν τὰ ἐκάλυψαν, νὰ μὴν τὰ δικαιολόγησαν, νὰ μὴν τὰ εὐλόγησαν, νὰ μὴν τὰ ὑπέγραψαν μὲ τὰ ἴδια τους τὰ χέρια, οἱ ἀνάξιοι ἡγέτες τῆς Ἐκκλησίας! […]

Ἐγὼ πιστεύω σὲ μιὰ ἁγία, Συνοδική, Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, ἀπορρίπτω δὲ μὲ ὅλη μου τὴν ἀγανάκτησι τὴν δουλοπρεπῆ Δεσποτοκρατία, τὸν στεῖρο Βυζαντινισμό, τὴ νεκρὴ γραφειοκρατία.

Πιστεύω ὅτι ἡ δικαιοσύνη τοῦ Χριστοῦ θὰ νικήσει.

Θ. Κουρταλίδη, Ἡ ἀπολογία τοῦ ἱερέα Πετρὼφ πρὶν τὴν ἐπανάσταση - μὲ ἀφορμὴ τὰ 90 χρόνια τῆς ὀκτωβριανῆς ἐπανάστασης, ἐφ. Χριστιανική, 22/11/2007