[…] Ὅταν οἱ Ἀπόστολοι
παρουσιάσθηκαν νὰ κηρύσσουν ὄχι μιὰ ἰδέα σὲ κάποια γενικὴ ἀνάσταση ἀλλὰ τὴν ἀνάσταση
τοῦ Ἰησοῦ ἀπὸ τὴ Ναζαρέτ, ἑνὸς δηλαδὴ ἀνθρώπου σύγχρονου καὶ γνωστοῦ, τὸν ὁποῖο
μάλιστα οἱ ἴδιοι εἶχαν ἀπορρίψει καὶ καταδικάσει γιὰ ἀποστασία καὶ βλασφημία, τὸ
κήρυγμα αὐτὸ τὸ θεώρησαν πραγματικὴ πρόκληση.
Ἡ πίστη στὴν ἀνάσταση
ἑνὸς ἀποστάτη, βλάσφημου, αἱρετικοῦ καὶ ψευδοπροφήτη, κατὰ τὴ γνώμη τους, ποὺ οἱ
θρησκευτικοὶ ἡγέτες, οἱ ἀρχιερεῖς καὶ οἱ πρεσβύτεροι, καταδίκασαν σὲ θάνατο καὶ
σταύρωσαν, ἦταν πέτρα σκανδάλου.
Τὸ ἴδιο συνέβη
καὶ μὲ τοὺς Ἕλληνες σοφούς, ὅταν ὁ ἀπόστολος Παῦλος πῆγε καὶ μίλησε στὴν Ἀθήνα
γιὰ πίστη στὴν ἀνάσταση. Στὴν ἀρχὴ νόμισαν πὼς ἐπρόκειτο γιὰ κάποια καινούργια «ἰδέα»,
διάφορη ἀπὸ ἐκείνη τῆς ἀθανασίας, καὶ δέχτηκαν νὰ τὸν ἀκούσουν. Ὅταν ὅμως, ἐπεσήμανε
ὅτι δὲν ὁμιλεῖ γιὰ κάποια «ἰδέα» ἀλλὰ γιὰ συγκεκριμένο γεγονὸς ἑνὸς σύγχρονου ἱστορικοῦ
προσώπου ποὺ ὁ Θεὸς ἀνέστησε ἐκ νεκρῶν, τότε ἀντέδρασαν καὶ τὸν χαρακτήρισαν ὡς
φορέα «καινῶν δαιμονίων». […]
Γεώργιος Πατρῶνος,
Θεολογία καὶ ὀρθόδοξο βίωμα. ἐκδ. Δόμος,
Ἀθήνα 1994
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου