[…] ἄρχισαν νὰ τοῦ κινοῦν (σημ. τοῦ R. Wagner) τὸ ἐνδιαφέρον τὰ ριζοσπαστικὰ κινήματα τῆς Εὐρώπης. Ἔδωσε κάποια διάλεξη περὶ δημοκρατισμοῦ σὲ μιὰ μεγάλη σοσιαλιστικὴ συγκέντρωση καὶ εἶχε πάρε-δῶσε μὲ τὸν ἐξόριστο Ρῶσο ἀναρχικὸ καὶ μηδενιστῆ Μπακούνιν. Ἔτσι συνέλαβε τὴν ἰδέα μιᾶς ὄπερας μὲ τίτλο Ὁ θάνατος τοῦ Ζίγκφριντ, ὅπου ὁ ἥρωας τοῦ γερμανικοῦ μύθου θὰ ἔπαιρνε τὴ μορφὴ ἑνὸς σοσιαλιστῆ ἐπαναστάτη. Τὸν Μάϊο τοῦ 1849, ἔγινε μιὰ βίαιη διαδήλωση στοὺς δρόμους, ὅπου μέχρι ἑνὸς σημείου ἀναμίχθηκε καὶ ὁ ἴδιος. Ὁ Μπακούνιν καὶ ἄλλοι (μεταξὺ αὐτῶν καὶ ὁ -φίλος καὶ βοηθὸς τοῦ Wagner- Röckel) καταδικάστηκαν σὲ θάνατο, ἂν καὶ ἀργότερα τοὺς δόθηκε ἀναστολή, καὶ ὁ Wagner τὸ ἔσκασε προσπαθώντας ν’ ἀποφύγει ἕνα ἔνταλμα σύλληψης. […] πέρασε στὴν Ἐλβετία, ὅπου ἔμελλε νὰ μείνει ὡς πολιτικὸς ἐξόριστος γιὰ δώδεκα χρόνια. […]
Christopher Headington, Ἱστορία τῆς δυτικῆς μουσικῆς ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα ὣς τὶς μέρες μας, τ. 2., πρόλογος-μετάγραση Μάρκος Δραγούμης, ἐκδ. Gutenderg, Ἀθήνα 1993
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου