ὁ ὑποψιασμένος ἀθεϊσμὸς

 

Ἄνσελμ Κίφερ

    […] Δὲν εἶναι λοιπὸν τυχαῖο πὼς κανεὶς πραγματικὰ σκεπτόμενος ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ ἀσπασθεῖ τὸν εὐφορικὸ τοῦτον ἀθεϊσμὸ σήμερα. Μετὰ μάλιστα τὶς ἑκατοντάδες ἑκατομμύρια νεκρῶν ποὺ προκάλεσε καὶ συσσώρευσε ὁ στρατευμένος ἀθεϊσμὸς τοῦ 20^ου αἰώνα […] «γιὰ τὸ καλὸ τῆς ἀνθρωπότητας», εἶναι δύσκολο γιὰ ὁποιονδήποτε μὴ παντελῶς ἐνδεῆ φρενῶν νὰ συμμερισθεῖ τὸν ἐνθουσιασμὸ τῶν κηρύκων τῆς γενικῆς εὐτυχίας ποὺ δῆθεν θὰ ἐρχόταν μὲ τὴν ἐξορία τοῦ Θεοῦ.

Ὑπῆρξε ὅμως καὶ ὁ ὑποψιασμένος ἀθεϊσμός, αὐτὸς «τῆς νύχτας» ̵  αὐτὸς τοῦ Nietzsche λόγου χάρη, τοῦ Camus ἢ τοῦ Heidegger. Μ’ αὐτὸν τὸν ἀθεϊσμὸ σχεδὸν κάθε συζήτηση μπορεῖ νὰ γίνει γόνιμη. Ἀπὸ μιὰν ἄποψη μάλιστα αὐτοῦ τοῦ εἴδους ὁ ἀθεϊσμὸς καθαίρει τὴν πραγματικότητα τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὰ ὀντοθεολογικὰ εἴδωλα τῆς φιλοσοφικῆς μεταφυσικῆς, ἀφήνοντας χῶρο γιὰ ἕναν Θεὸ τοῦ ὁποίου ἡ ὀντολογικὴ ἐλευθερία εἶναι αὐθαιρέτως πλὴν ἀγαπητικῶς ἀπόλυτη καὶ ἡ ἐγγύτητα ἀποφατικῶς αἰνιγματική. Ὑπῆρξε αὐτὸς ὁ ἀθεϊσμὸς ἕνας συχνὰ προφητικὸς ἀθεϊσμός, κορυφωνόμενος στὴν ἄβυσσο τῆς ὑπερβατικῆς ἀπολυτότητας τοῦ μυστικοῦ Θεοῦ ἑνὸς Wittgenstein. Μόνον ὅμως σπάνια πλάσματα εἶναι δυνατὸν νὰ βαστάσουν ἕναν τέτοιον ἀθεϊσμό∙ ἡ ἔσχατη μετανεωτερικότητα βυθίστηκε σὲ ἄλλους τύπους ἀθεϊσμοῦ, σὰν αὐτοὺς γιὰ τοὺς ὁποίους μιλήσαμε ἤδη καὶ οἱ ὁποῖοι συγγενεύουν μᾶλλον μὲ τὸ πρῶτο εἶδος παρὰ μὲ τὸ δεύτερο – γιὰ νὰ μὴν πῶ πὼς συνήθως πρόκειται γιὰ κάποιο εἶδος φονταμενταλιστικοῦ ἀθεϊσμοῦ, σὰν αὐτὸ τοῦ Dawkins. […]

 

π. Νικόλαος Λουδοβῖκος, Οἱ τρόμοι τοῦ προσώπου καὶ τὰ βάσανα τοῦ ἔρωτα, Κριτικοὶ στοχασμοὶ γιὰ μία μετανεωτερικὴ θεολογικὴ ὀντολογία, ἐκδ. Ἁρμός, Ἀθήνα 2009