[…] Ὁ αναρχισμός, ἀπὸ κίνημα ἰσότητας καὶ δικαιοσύνης,
ταυτίζεται μὲ δολοφονικὲς ἐνέργειες ἀπό τοὺς πολέμιούς του καὶ μέχρι σήμερα δὲν
ἔχει μπορέσει νὰ ξεφύγει ἀπὸ αὐτὴν τὴ ρετσινιά. Σὲ αὐτὸ δὲν εἶναι ἄμοιροι
εὐθυνῶν καὶ οἱ ἴδιοι οἱ ἀναρχικοί. Δομικά, αὐτὰ τὰ κινήματα δὲν ἦταν
διαφορετικὰ ἀπὸ τὰ ἔνοπλα ἀκροδεξιὰ κινήματα τῶν ΗΠΑ, καὶ ἰδιαίτερα ἀπὸ τὴν Κοὺ
Κλοὺξ Κλάν, ποὺ χρησιμοποίησε τὶς ἴδιες μεθόδους. Αὐτὸ ποὺ ἄλλαζε ἦταν ὁ
στόχος. Στὴ περίπτωση τῆς Ἀκροδεξιᾶς τῶν ΗΠΑ, στόχος ἦταν οἱ μαύροι. Στὴν περίπτωση
τῶν ἔνοπλων ἐπαναστατικῶν ὀμάδων ἦταν στελέχη τοῦ κατεστημένου, ἄσχετα ἂν ἦταν
ἔνοχοι ἢ ἀθῶοι. Καὶ ἐδῶ ἐπικράτησε ἡ φασιστικὴ ἀντίληψη τῆς συλλογικῆς εὐθύνης.
Ξεπέρασαν ἔτσι καὶ τοὺς ἴδιους τοὺς νόμους τοῦ κάθε ὁλοκληρωτικοῦ κράτους. Ἐκεῖ
κάποια δίκη ἢ κάποιο στρατοδικεῖο στηνόταν, ἔστω καὶ γιὰ τὰ μάτια. Σ’ αὐτὲς τὶς
ὀμάδες δὲν χρειαζόταν τίποτα. Ἀποφάσιζαν ποιὸς ἦταν ὁ ἔχθρὸς καὶ τὸν
ἐκτελοῦσαν, ξεπερνώντας καὶ τὴν ἴδια τὴ μαφία στὴν ὁποία ποτὲ δὲν ἴσχυσε ἡ
συλλογικὴ εὐθύνη. Τὸ θύμα πάντοτε ἦταν συγκεκριμένο. Στοὺς «δικούς μας
ἐπαναστάτες» ἰσχύει ἡ συλλογικὴ εὐθύνη. Καὶ κατὰ τὰ πρότυπα τῶν ναζὶ
δημιουργοῦν «Καλάβρυτα» στὸ μέτρο τοῦ δυνατοῦ. Καὶ ἐφαρμόζουν τὴν ἀρχὴ τοῦ
«συλλογικοῦ ὑποσυνείδητου», ποὺ σημαίνει πὼς ὅλοι εἶναι ἔνοχοι. […]
Περικλῆς Κοροβέσης Τὶ εἶναι ἐν τέλει
ἡ πολιτικὴ βία; Ἰούλης 2010
(...) "Η βία δεν παράγει σκοπούς, ούτε την ιστορία ή την επανάσταση, ούτε την πρόοδο ή την αντίδραση. Αλλά μπορεί να χρησιμεύσει στη δραματοποίηση αδικιών και στην προσέλκυση του κοινού σ’ αυτές».
ΑπάντησηΔιαγραφή(...) «Δύναμη και βία είναι πράγματα αντίθετα, όταν η μία επικρατεί απόλυτα, η άλλη απουσιάζει. Η βία εμφανίζεται εκεί όπου η δύναμη κινδυνεύει, αλλά, αν αφεθεί ανεξέλεγκτη, καταλήγει στην εξαφάνιση της δύναμης».
Χάννα Άρεντ ("Περί βίας"- Εκδόσεις Αλεξάνδρεια)
ἡ βία εἶναι ἀδυναμία, νέκρωση πρὸ θανάτου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΒρίσκομαι πάλι μπροστά σε μια μανιχαϊστική πρόσληψη των εννοιών -αξιών ( αναφέρομαι στα σχόλια που συνοδεύουν το παράθεμα του Κοροβέση )
ΔιαγραφήΓίνεται λόγος για "βία "χωρίς να οριοθετείται ένα χωροχρονικό πλαίσιο ούτε και κάποια ειδολογική διάκριση της έννοιας.
Είναι πράγματι γεγονός ότι στις "ἐτερόνυμες", κατα Καστοριάδη, κοινωνίες και λόγω της έντονης ενστάλαξης σ αυτές υπερβατικού νοήματος , οι καταβολές , οι προϋποθετικοί όροι και η σκοποθεσία εμφάνισης της βίας , αξιολογείται μονολιθικά και κατα βάση αποδοκιμάζεται , καθώς αντιτίθεται στις αρχές που ετερονοηματοδοτούν( άξιο συζήτησης το πως.... ) το κοινωνικό σώμα .
Δε συμβαίνει όμως το ίδιο με τις λεγόμενες "αυτόνομες κοινωνίες" οι οποίες έχουν ως προϋποθετική - υπαρκτική αρχή την αυτοθέσμιση . Αυτές δηλαδή , που, μέσω των φαντασιακών κοινωνικών σημασιών , παράγουν τις κοινωνικές αξίες και ορίζουν , θεμελιώδεις και κομβικές για την κοινωνική συνοχή, έννοιες .
Έπειτα από την παραπάνω διευκρίνηση θα έλεγα πως "η βία"( μ όλες τις μορφές της ), μόνο αν εκφύγει απο το πλαίσιο της αυτοθέσμισης, μπορεί να ταυτιστεί απολύτως με την "ἀδυναμία, νέκρωση πρὸ θανάτου..."(ό,τι ορίζει , περιορίζει.......)
Είμαι πραγματικά περίεργος για τον τρόπο με τον οποίο αξιολογούν περιπτώσεις άσκησης βίας οι υπέρμαχοι των υπερβατικά θεσμισμένων κοινωνιών .............
Πως να αξιολογήσει κανείς τον ποταμό αίματος κατά τη Γαλλική Επανάσταση ?
Πώς να αξιολογήσει κανείς το γεγονός της άσκησης βίας από τους Έλληνες στρατιώτες στο Αλβανικό Μέτωπο ?
Πώς θα αξιολογήσει τη θανάτωση εκατοντάδων Γερμανών κατακτητών από τις αντιστασιακές δυνάμεις ?
Πώς να αξιολογήσει τις εκατοντάδες νεκρούς των κοινωνικών κινημάτων ?
Θα έλεγα λοιπόν πως το ενδιαφέρον δεν βρίσκεται στην καταδίκη της βίας* ( στάση εντελώς πέρα από την "νοηματοδοτική αρχιτεκτονική"των κοινωνιών) ,αλλά στην διερεύνηση των υπαρκτικών προϋποθέσεων ικανού κοινωνικού σώματος που αυτοθεσμίζεται εγκολπώνοντας τη βία ως έναν από τους αξιακούς παράγοντες του .
Είναι αυτονόητο βέβαια πως κάτι τέτοιο δεν έχουν επιτύχει όχι μόνο οι μη σοβαρές "επαναστατικές "οργανώσεις της εποχής μας , αλλά ούτε και άλλες προγενέστερων περιόδων .......
* Θυμίζω την ,απεχθέστατη σ εμένα , φράση :"Καταδικάζουμε τη βία απ όπου κι αν προέρχεται"με την οποία επιχειρείται να ταυτιστούν τα αταίριαστα ....
Ξάφνου τα κανόνια του Ιμπραϊμ βαραίνουν όσο το ξίφος του Σουλιώτη .....
........Σ.Γ
Τὸ ὅλο σκεπτικὸ ἕλκει τὴ δυναμική του ἀπὸ μία χοντροκομμένη, κατὰ τὴ γνώμη μου, διάκριση αὐτονομίας - ἑτερονομίας καὶ γιὰ νὰ μὴν ἀδικήσω τὶς ἔννοιες ἐπιφυλάσσομαι...
ΑπάντησηΔιαγραφή