Μπορεῖ ὁ μοντέρνος
ἀθεϊσμὸς νὰ εἶναι μιὰ ἐπείγουσα ἐκ τῆς θείας προνοίας ἀπαίτησις γιὰ κάθαρσι τῆς
ἰδέας τοῦ Θεοῦ, γιὰ ἀνέβασμα τοῦ διαλόγου στὸ βιβλικὸ καὶ πατερικὸ ἐπίπεδο, πάνω
ἀπὸ κάθε σχολικὴ θεολογία. […]
Μπορεῖ ὁ κόσμος
νὰ εἶναι τώρα κοντὰ στὴ θρησκευτικὴ πίστι ὅσο ποτὲ ἄλλοτε. Ἡ ἐπιστήμη δὲν
παρουσιάζει πιὰ καμιὰ δυσκολία, ὁ ἀθεϊσμὸς δὲν μπορεῖ πιὰ νὰ προβάλῃ κανένα σοβαρὸ
ἐπιχείρημα. Ἀλλὰ ὑπάρχει ἕνα μεγάλο ἐμπόδιο, τὸ ὁποῖον προέρχεται ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν
Χριστιανωσύνη. Εἶναι ὁ λανθάνων ἀθεϊσμὸς τῶν
μέσων πιστῶν, ἀποκοιμισμένων μέσα στὴν ἀνούσια καλὴ συνείδησί τους, ἡ ὁποία
διαχειρίζεται τὴν μετάνοια τῆς καρδιᾶς. Αὐτὸς ὁ ἀνεπίκαιρος τρόπος τοῦ νὰ ζῇ
κανεὶς μιὰν ἀφῃρημένη πίστι βεβηλώνει τὸ Ὄνομα τοῦ Θεοῦ. Μιὰ Mischna τὸ
διακηρύσσει καθαρά: «Ἐνεργεῖτε σὰν νὰ ἤμουν ἀνύπαρκτος». Γιὰ τὸν Jean Rostand, ἡ νοσταλγία τοῦ Θεοῦ
ἑνὸς ἀπίστου εἶναι ἄπειρα πιὸ βαθειὰ ἀπὸ κάθε «ἱκανοποίηση» ἑνὸς πιστοῦ. Εἶναι
καιρὸς οἱ Χριστιανοὶ νὰ παύσουν νὰ εἶναι τόσο εὔκολα θρησκευτικοί, ὅσο οἱ ἄθεοι
εἶναι δύσκολα ἄθεοι. […]
Ἡ Simone Weil γράφει ὅτι ὑπάρχουν δύο
εἴδη ἀθεϊσμοῦ, ἐκ τῶν ὁποίων τὸ ἕνα εἶναι μιὰ κάθαρσις τῆς ἰδέας τοῦ Θεοῦ. Κατὰ
κάποιο τρόπο, μάλιστα, ἀποτελεῖ μιὰ χάρι. Ἡ Ἐκκλησία προσκαλεῖται νὰ παρουσιάσῃ
στοὺς ἀνθρώπους τὴν «ἐπίδειξιν» τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ. Μπορεῖ νὰ ἐγκαινιάσῃ ἕνα «οἰκουμενικὸ»
διάλογο μὲ τὸν ἄθεο ἄνθρωπο, γιατὶ ὁ ἀθεϊσμὸς εἶναι καθαρὰ μιὰ χριστιανικὴ αἵρεσις.
Ἡ αἵρεσις αὐτὴ δὲν ἐπλησίασε ποτὲ ἀκόμη τὴν πίστη στὴν οὐσία της. Ἡ πίστις δὲν ἀμφισβητεῖται
μέσα σ’ ὅλη της τὴν μυστηριώδη πραγματικότητα σὰν δῶρο τοῦ Θεοῦ, ἀλλ’ εἶναι οἱ
πιστοὶ καὶ οἱ ἱστορικὲς ἐκφράσεις ποὺ ἀμφισβητοῦνται. […]
Ὁ ἀθεϊσμὸς ὑποχρεώνει
τοὺς Χριστιανοὺς νὰ διορθώσουν τὰ προφανῆ λάθη τοῦ παρελθόντος καὶ νὰ ἀναγνωρίσουν
τὸν ἄνθρωπο ταυτόχρονα μὲ τὸν Θεό, νὰ δείξουν ἐν τῷ Θεῷ μιὰ φανέρωσι τοῦ ἀνθρώπου.
Παύλου Εὐδοκίμωφ,
Ἡ πάλη μὲ τὸν Θεόν, μτφρ. Ἰ. Κ.
Παπαδοπούλου, Πατριαρχικὸν Ἵδρυμα
Πατερικῶν Μελετῶν, Θεσσαλονίκη 51991
Καλημέρα ...Περιορίζομαι σε ένα σχόλιο και δύο επισημάνσεις.............
ΑπάντησηΔιαγραφή" ........γιατὶ ὁ ἀθεϊσμὸς εἶναι καθαρὰ μιὰ χριστιανικὴ αἵρεσις. Ἡ αἵρεσις αὐτὴ δὲν ἐπλησίασε ποτὲ ἀκόμη τὴν πίστη στὴν οὐσία της. Ἡ πίστις δὲν ἀμφισβητεῖται μέσα σ’ ὅλη της τὴν μυστηριώδη πραγματικότητα σὰν δῶρο τοῦ Θεοῦ, ἀλλ’ εἶναι οἱ πιστοὶ καὶ οἱ ἱστορικὲς ἐκφράσεις ποὺ ἀμφισβητοῦνται. […]"
Το παραπάνω παράθεμα προσφέρεται για πραγματικά δηκτική αντιμετώπιση......
1. ".γιατὶ ὁ ἀθεϊσμὸς εἶναι καθαρὰ μιὰ χριστιανικὴ αἵρεσις" Ταύτιση του θεϊσμού με τον εσχατολογικό θεϊσμό και του αθεϊσμού με την απομάκρυνση απ αυτόν . Άραγε ο κοσμολογικός θεϊσμός κατά τον συντάκτη νοείται ως αθεϊσμός?
2. " Ἡ πίστις δὲν ἀμφισβητεῖται μέσα σ’ ὅλη της τὴν μυστηριώδη πραγματικότητα σὰν δῶρο τοῦ Θεοῦ, ἀλλ’ εἶναι οἱ πιστοὶ καὶ οἱ ἱστορικὲς ἐκφράσεις ποὺ ἀμφισβητοῦνται. […]" "
Από πότε η θρησκειολογική ιδιαιτερότητα του Χριστιανισμού ( θεανθρωπισμός , τριαδολογία , εσχατολογία )έπαψαν να απασχολούν και πότε η κριτική περιορίστηκε στις "ιστορικές εκφράσεις ".....
..Γ.Σ
Χαῖρε φίλε Γ.Σ. Νομίζω ὅτι ὁ κοσμολογικὸς θεϊσμὸς εἶναι χειρότερος ἀθεϊσμὸς ἀπὸ αὐτὸν ποὺ σχολιάζει ὁ συγγραφέας, διότι αὐτὸς (κοσμολογικὸς) στερεῖται προσώπου. Ὅσο γιὰ τὴ "θρησκειολογικὴ ἰδιαιτερότητα" τοῦ χριστιανισμοῦ, ὅπως λές, δὲν ἔπαψε νὰ ἐνδιαφέρει. Ἀκριβῶς τὶς ἱστορικὲς -ἀνεπιτυχεῖς ἢ ἀνεπαρκεῖς- πραγματοποιήσεις της στηλιτεύει ἡ σχολιαζόμενη ἐδῶ κριτική.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν και το νήμα του ιστολογίου δεν προσφέρεται για ενδελεχείς αναλύσεις εντούτοις θα κάνω δύο σύντομες τοποθετήσεις γιατί θεωρώ πως άρχισαν να σχηματοποιούνται τα σημεία διαφωνίας .
ΑπάντησηΔιαγραφή1. Θεωρώ πως η προσέγγιση που πρεσβεύει την εγκαταβίωση του "θείου" μόνο σε θρησκεύματα μονοθειστικού χαρακτήρα και το αντιστοιχίζει προς τον εσχατολογικό θεϊσμό είναι εντελώς πρισματική και αστήρικτη θρησκειοφιλοσοφικά . Έτσι , η αντίληψη του κοσμολογικού θεϊσμού ως είδος αθεϊσμού μπορεί να καταξιώνεται στη θρησκευτική αντίληψη ενός πιστού ( π.χ. χριστιανού ή Ιουδαίου) στερείται όμως αποδεικτικού νοήματος όταν χρησιμοποιείται με αποδεικτική πρόθεση στο περιβάλλον του αποδεικτικού λόγου.
2. Η κριτική του "αθεϊσμού "εκκινά από τα στοιχεία που συγκροτούν τη θρησκειολογική ιδιαιτερότητα του Χριστιανισμού και καθόλου δεν περιορίζεται στη διαπίστωση του κειμενογράφου :" Ἡ πίστις δὲν ἀμφισβητεῖται μέσα σ’ ὅλη της τὴν μυστηριώδη πραγματικότητα σὰν δῶρο τοῦ Θεοῦ, ἀλλ’ εἶναι οἱ πιστοὶ καὶ οἱ ἱστορικὲς ἐκφράσεις ποὺ ἀμφισβητοῦνται. […]"
Νομίζω πως είναι υποχρέωση ,των απολογητών του Χριστιανισμού εν προκειμένω,να κατανοήσουν και να αποδεχθούν οτι η κριτική που ασκείται δεν αφορά τόσο τις" ανεπιτυχείς πραγματοποιήσεις "όσο την ουσία( θεολογική ταυτότητα ) του χριστιανισμού.
.............Γ.Σ.
Οἱ διαφωνίες θὰ παραμένουν ἀενάως ἀγεφύρωτες λόγῳ τοῦ πείσματος ἀλλὰ καὶ τῆς ἐλευθερίας τοῦ κτιστοῦ νὰ περιπολεῖ αὐτοδύναμα... Ἄλλη ἡ τάξη καὶ ἡ λογικὴ τοῦ αὐτοεγκλεισμοῦ του στὸν ἑαυτό του ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ μαρτυρία, ποὺ πορεύεται μὲ τὰ βαρίδια τῶν μεταπτωτικῶν ἀστοχιῶν. Καιρὸς λοιπὸν ὁ διάλογος νὰ γίνει διά-Λογος.
Διαγραφή