πολιτευόμενοι ἐν (ἐξ)Ἐγέρσει

Ἡ αὐτοψία τοῦ ἠγαπημένου μαθητῆ Ἰωάννη μαρτυρεῖ ὅτι ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστὶ καὶ ὅτι τὰ πάντα ἐγένετο διὰ τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ. Ἄρα ἡ Ἐκκλησία δικαίως ἀναγνωρίζει στὸν ἔρωτα τὴ συστατικὴ ἀρχὴ τῶν ὄντων. Μὲ ἄλλα λόγια, ἀγαπώντας ὑπ-άρχω Λογικά: Συντονίζω δηλαδὴ τοὺς ὅρους τῆς ζωῆς στὴ φυσικότητα ποὺ ἐλεύθερα θέλησε καὶ ἔκτισε ὁ Λόγος. Ἐπειδὴ λοιπὸν τὸ γεγονὸς τῆς ὕπαρξης εἶναι προϊὸν ἐλευθερίας δὲν ἀποκλείεται ἡ δυνατότητα νὰ ὑπάρξω παρα-Λόγως.

Εἶναι χαρακτηριστικὴ ἡ εἰκόνα τῆς Γενέσεως: Ὁ Ἀδὰμ ἀναγνωρίζει ἀρχικὰ στὴν Εὔα τὸν ἴδιο του τὸν ἑαυτὸ (ὀστοῦν ἐκ τῶν ὀστέων μου καὶ σὰρξ ἐκ τῆς σαρκός μου), ἐνῶ ἀργότερα ἡ Εὔα γίνεται ὁ ἑαυτός της - μία ξέχωρη ἀπὸ τὸν Ἀδὰμ ὕπαρξη (ἡ γυνή, ἣν ἔδωκας μετ’ ἐμοῦ). Εἶχε μεσολαβήσει ἡ ἐλεύθερη ἀπόφαση τοῦ ἀνθρώπου νὰ συστήσει ἀρχὴ τῆς ζωῆς του ὄχι τὴ σχέση ἀλλὰ τὴ σχάση: Ὁ ἄλλος δὲν εἶναι ὁ ἑαυτός μου ἀλλὰ ὁ ἑαυτός του.

Ὁ Λόγος σαρκώνεται καὶ προσλαμβάνει τὸν θάνατο γιὰ νὰ τὸν θανατώσει, ὥστε τὸ εἶναι νὰ ξαναβρεῖ τὴν κατὰ χάριν ἄναρχη ἀρχή του, τὴν ἐλευθερία τῆς Λογικῆς. Μόνο ποὺ ἡ ἐλευθερία δὲν εἶναι γεγονὸς αὐτονόητο καὶ στατικό. Προϋποθέτει τὴ γυμνασία – σταύρωση τῆς αὐτιστικῆς ροπῆς νὰ εἶμαι ὁ ἑαυτός μου, ὥστε νὰ ἀναστηθεῖ ἡ ἐλευθερία ποὺ ἀναζητᾶ καὶ βρίσκει τὸν ἑαυτὸ στὸν ἕτερο.

Οἱ πολιτικὲς δυνατότητες αὐτῆς τῆς ἀνακαίνισης εἶναι γνώριμες στὴν Ἐκκλησία, γι’ αὐτὸ παιανίζει τὸ βράδυ τῆς Ἀναστάσεως μὲ τὸ στόμα τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου: «Ἀνέστη Χριστὸς καὶ ζωὴ πολιτεύεται». Τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ ζωὴ ἔπαψε νὰ πολιτεύεται Λογικά, δηλαδὴ κατὰ χάριν ἀνάρχως, σημαίνει ὅτι ἡ Ἀνάσταση στενάζει μὲ εὐθύνη τῶν θρησκευόμενων, καὶ οὐχὶ ἐκκλησιαζόμενων, ὑπὸ τῆς διφυοῦς ἀτομοκρατίας· δηλαδὴ μεταξὺ μεταφυσικῆς καὶ ἠθικῆς, ποὺ ἐξορίζουν τὴν εὐθύνη τῆς πόλεως εἴτε σὲ ἕνα ἄσαρκο ἰδεολόγημα εἴτε στὸν ἀναπαυτικὸ ἀκτιβισμό. Καὶ τὰ δύο συνιστοῦν τὸ θρησκευτικὸ ἄλλοθι γιὰ τὴν πολιτικὴ ἐπιλογὴ τῆς ἀνεύθυνης ἀνάθεσης. Ἡ πολιτεία ποὺ ἀνασταίνει ὅμως ἡ Ἔγερση τοῦ Κυρίου θεμελιώνεται στὴν πρόταση «ἀλλήλους περιπτυξώμεθα», ὅπως ἐπίσης καὶ στὴν ἀνάλογη «συγχωρήσωμεν πάντας τῇ Ἀναστάσει». Μὲ δεδομένο λοιπὸν ὅτι ἡ σάρκωση τοῦ Λόγου θὰ γινόταν ἀνεξαρτήτως τῆς ἀστοχίας τοῦ Ἀδάμ, μὲ σκοπὸ νὰ ἱδρυθοῦν οἱ προϋποθέσεις τῆς ἀληθινῆς καὶ πλήρους κοινωνίας ἀκτίστου – κτιστοῦ, ὁ καταστατικὸς χάρτης τῆς καινῆς πολιτείας δομεῖται στὴν κοινωνία καὶ τὴν ἑτερότητα. Κάθε πολιτικὴ ἀπόπειρα ποὺ ἀγνοεῖ ἢ ὑποβαθμίζει τὶς δύο αὐτὲς ἀρχὲς τῆς σταυραναστάσιμης «ἄλλης βιοτῆς», ἐμποιεῖ καινοφανῆ ἀρχὴ ποὺ χαρίζεται ἀβασάνιστα στὸ βάναυσο κράτος τῶν ἀρχόντων καὶ ἀρχομένων. Ὁ Ἀναστὰς Λόγος ὅμως νεκρώνοντας τὸν θάνατο, θανάτωσε καὶ τὶς σαρκωμένες συντεταγμένες τοῦ ᾍδου, οἱ ὁποῖες καὶ γεννοβολοῦν τὴν ἀγελαία ἀκοινώνητη ὁμοτροπία τῶν πολιτικῶν «–ισμῶν».

Ἡ βολικὴ γιὰ κάθε ἐξουσία χαύνωση τῆς ἀτομοκρατίας συνιστᾶ τὸ μεταπατορικὸ ἁμάρτημα γιὰ τὸ ὁποῖο ὁ ἐθνοχριστιανισμὸς τῆς ἐπικρατοῦσας θρησκείας δὲν φαίνεται ἀκόμη νὰ ὀρρωδεῖ. Ἡ ἔγερση τῆς Λογικῆς ἐλευθερίας θὰ ξεκινήσει ἀπὸ τὴν κοινωνούμενη ἐμπειρία ὁ ἑαυτός μου νὰ γίνεται μετανάστης. Ὅταν ἀποφασίσει νὰ ἀπογαλακτίζεται ἀπὸ τὴ μητριὰ τῆς ἐγωκτησίας καὶ νὰ ἀναζητᾶ πατρίδα ὡς ἐγωδότης στὸν πλησίον, τότε ἡ Ἀνάσταση δὲν θὰ εἶναι πιὰ ἀργία ἀλλὰ ἐορτή, δηλαδὴ συγκροτούμενη πολιτεία.         

Χριστὸς Ἠγέρθη!

Ἀνδρέας Γ. Βιτούλας