ἡ ἀκολασία τῆς πλεονεξίας

[…] Γι’ αὐτὸ ἐκεῖνος ποὺ ἀγαπᾶ τὴ φιλοχρηματία, τὴ φιλαργυρία καὶ τὴν πλεονεξία εἶναι ἀκόλαστος. Γιατὶ ὅπως ὁ ἀκόλαστος ἔχει ἔρωτα πρὸς τὰ σώματα, ἔτσι κι αὐτὸς ἔχει ἔρωτα πρὸς τὰ χρήματα. Ἢ μᾶλλον, αὐτὸς εἶναι πιὸ ἀκόλαστος, ἀφοῦ δὲν ἔχει τόση βία ἀπὸ τὴ φύση νὰ τὸν σπρώχνει σ’ αὐτά. Γιατὶ ἀμαθὴς ἠνίοχος δὲν εἶναι ἐκεῖνος ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ δαμάσει τὸ ἄγριο καὶ δυσάγωγο ἄλογο, ἀλλὰ ἐκεῖνος ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ κρατήσει τὸ ἥμερο καὶ ἥσυχο ἄλογο. Καὶ ἀπὸ παντοῦ φαίνεται ὅτι εἶναι περιττὴ καὶ ὄχι φυσικὴ ἡ ἐπιθυμία τῶν χρημάτων, γιατὶ δὲν βιάζεται σ’ αὐτὴν ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὴ φύση, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν κακή του προαίρεση. Γι’ αὐτὸ καὶ ἁμαρτάνει ἀσυγχώρητα ἐκεῖνος ποὺ νικιέται ἑκούσια ἀπὸ τὴ φιλοχρηματία. […]

 

Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, Λόγος ψυχωφελὴς καὶ θαυμάσιος, Φιλοκαλία τῶν ἱερῶν νηπτικῶν, μτφρ. Ἀντώνιος Γαλίτης, τ. Β´, ἐκδ. Τὸ Περιβόλι τῆς Παναγιᾶς, Θεσ/νίκη ⁴1998